Ο Τζον ΜακΟυίλιαμς επισκέπτεται τη Νάξο από το 1972 και παρακολουθεί τον Πανναξιακό από το 1983 (!!!!)
Ο Τζον ΜακΟυίλιαμς άφησε το Νιούκαστλ για τη Νάξο και απολαμβάνει τη ζωή στο νησί ενώ ως λάτρης του ποδοσφαίρου βλέπει τον Πανναξιακό από το 1983 (!!!) – Τη περασμένη Δευτέρα μάλιστα οι φίλοι του Πανναξιακού του έκαναν έκπληξη τούρτα λόγω των γενεθλίων του (68 χρόνια) – Τι λέει για τη Νάξο, τα σκουπίδια, τον Πανναξιακό, γιατί ευχαριστεί τους γιατρούς του Κέντρου Υγείας και γιατί δεν μιλάει καλά ελληνικά
Όσοι βρέθηκαν στο ΔΑΚ Νάξου τη περασμένη Δευτέρα και δεν ήταν ενήμεροι για το τι θα επακολουθήσει, σίγουρα θα εξεπλάγησαν. Όχι, όσο ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας… Λίγο πριν το ημίχρονο του αγώνα Παναξιακού – Πυθαγόρα (3-0) στα χέρια του Λεωνίδα Καλαβρού, ενός εκ των βασικών πρωταγωνιστών στην ίδρυση του συνδέσμου του Πανναξιακού, βρέθηκε μία τούρτα. Τα κεράκια άναψαν γρήγορα και όσοι υπέθεσαν ότι μπορεί να είναι για κάποιο φίλο του, μέλος του συνδέσμου Πανναξιακού, έπεσαν μέσα. Αυτό που ξάφνιασε ήταν η εθνικότητα του μέλους. Ο Λεωνίδας προχώρησε με την βοήθεια και των άλλων μελών του συνδέσμου (αλλά και των μελών του συνδέσμου της Αθήνας καθότι κοινή εκδήλωση) και άρχισαν όλοι μαζί να τραγουδούν το happy birthday σε έναν μεσήλικα κύριο. Κόκκινος από τον ήλιο και από την ντροπή καθότι ξαφνιάστηκε, σηκώθηκε αρχικά από τη θέση του και στη συνέχεια με τη βοήθεια των φίλων του άρχισε να απολαμβάνει τη στιγμή. Ποιος ήταν ο εορτάζων και ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας; Ο Τζον ΜακΟυίλιαμς. Ετών 68. Βρετανός συνταξιούχος, ο οποίος εδώ 
και δέκα χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος Νάξου μαζί με τη σύζυγό του ενώ έχει σημαντικό και ενεργό ρόλο στη δημιουργία μίας μικρής αγγλικής παροικίας στην Νάξο που απολαμβάνει εδώ τη ζωή της…
Με το Έλλη
Συναντήσαμε τον κ. ΜακΟυίλιαμς το περασμένο Σάββατο στο καφέ «Σουλάτσο» όπου άλλωστε είναι μόνιμος θαμώνας. Με τον Λεωνίδα, τον έναν εκ των δύο ιδιοκτητών (όμως και το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη που έχει διατελέσει και ποδοσφαιριστής του Πανναξιακού) τους συνδέει το ποδόσφαιρο, ο Πανναξιακός και η Νάξος. Μαζί του και ο φίλος του Τόνι Γκρέιμ, ο οποίος είναι από το Ρέντινγκ, βρέθηκε κι αυτός πριν από αρκετά χρόνια στη Νάξο μέσω του Τζον και έχει κι αυτός αποκτήσει πλέον σπίτι στο νησί ώστε να απολαμβάνει τον ήλιο, την φιλοξενία και τις ομορφιές του νησιού. Η αλήθεια είναι ότι ο Τζον (καθότι αυτός είναι ο πρωταγωνιστής όπως είπαμε) ήταν αγχωμένος αυτό το Σαββατοκύριακο. Αιτία η Νιούκαστλ, η οποία έπαιξε την Κυριακή κόντρα στην Γουέστ Χαμ το τελευταίο της χαρτί για παραμονή στη Πρέμιερ Λιγκ. Κέρδισε 2-0 και παρέμεινε. Ο Τζον χάρηκε. Τώρα μένει να δει τον Πανναξιακό να ανεβαίνει κατηγορία. Ενδεχομένως να τον δούμε στο πλοίο για τη Σάμο το προσεχές Σαββατοκύριακο. Και για όσους παραξενεύονται, ο Τζον και η παρέα του έχουν γυρίσει όλες τις Κυκλάδες ακολουθώντας τον Πανναξιακό. Βρετανοί άλλωστε, λάτρεις του ποδοσφαίρου δεν καταλαβαίνουν από έδρες. Πως βρέθηκε στη Νάξο; Την ιστορία την λέει ο ίδιος «το 1972 βρεθήκαμε στην Αθήνα. Θέλαμε να πάμε σε κάποιο νησί. Τότε όλοι μιλούσαν για την Μύκονο. Κάποιος μας πρότεινε τη Νάξο που ήταν λιγότερη διάσημη. Πήραμε το Έλλη (σ.σ. γελάει και μόνο στην αναφορά του ονόματος) και φτάσαμε στο νησί. Ε, δεν ξαναφύγαμε από τότε. Γνώρισα καλά παιδιά τον Βαγγέλη (σ.σ. δεν θυμόταν το επίθετό του και ζήτησε συγνώμη), τον Φίλη (σ.σ. τον Μαμουζέλο) και τον Παράσχο (σ.σ. τον Φραγκίσκο) που μου έδειξαν τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία. Και έμεινα. Και είμαστε ακόμη και σήμερα φίλοι με τα παιδιά. Η φιλοξενία είναι το κλειδί που με έκανε να έρθω και πάλι στη Νάξο. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω αγοράσει σπίτι μαζί με τη σύζυγό μου στην περιοχή του αεροδρομίου, ενώ και η κόρη μου, εδώ γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, έναν συμπατριώτη μας με τον οποίο παντρεύτηκε και ζει στο Λονδίνο. Εδώ όμως παντρεύτηκαν».
Χειραψία
Τι είναι αυτό που τον κράτησε στη Νάξο εκτός από τη φιλοξενία; «εδώ δεν υπάρχει άγχος, είναι ο καιρός τόσο όμορφος. Οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλικοί. Νιώθεις ότι είσαι στο σπίτι σου, ένας απ’ αυτούς. Και βέβαια ο καιρός είναι το μεγάλο …πλεονέκτημα. Από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο το σπίτι μας είναι γεμάτο από φίλους που έρχονται από την Αγγλία να μας δουν και να περάσουν όμορφα κοντά μας, γνωρίζοντας ένα καταπληκτικό μέρος όπως είναι η Νάξος». Ο Τζον γελάει λέγοντας την ιστορία αγοράς του σπιτιού του «πριν από δέκα χρόνια με τη σύζυγό του είπαμε να αγοράσουμε ένα οικόπεδο, να φτιάξουμε σπίτι από τη στιγμή που από το 1972 ερχόμαστε συνέχεια εδώ. Ψάχναμε και δεν μπορούσαμε να βρούμε κάτι. Το τελευταίο βράδυ πριν αναχωρήσουμε, βρεθήκαμε με τη Μαρία Μανωλά… Μας έδειξε το οικόπεδο, το σπίτι που θα έφτιαχνε. Μας άρεσε η περιοχή, τα σχέδια και δώσαμε τα χέρια. Φύγαμε. Στο αεροπλάνο για την Αγγλία, γυρίζει η σύζυγός μου και μου λέει «κατάλαβες τι έγινε; Αγοράσαμε σπίτι και το μόνο που κάναμε ήταν να δώσουμε τα χέρια. Ούτε προκαταβολή ούτε τίποτα άλλο. Δεν είναι απίστευτο;» Το σπίτι παραδόθηκε στην ώρα του και η οικογένειά του Τζον απολαμβάνει πλέον τη ζωή της εδώ στη Νάξο. Μάλιστα, λειτουργεί και ως πρεσβευτής για το νησί καθότι όπως τονίζει «όταν έρχονται οι φίλοι μας γυρίζουμε συνέχεια τη Νάξο και τους δείχνουμε κάθε ομορφιά. Μας αρέσουν κυρίως τα χωριά. Η Απείρανθος, η Μονή με τη φανταστική θέα που έχει, η Ποταμιά. Περπατάμε συνέχεια και τρώμε καλά… Τι άλλο να ζητήσουμε από τη Νάξο;» Μιλάει επίσης – όπως και ο φίλος του Τόνι που καλύπτει τα …. κενά στην αφήγηση του Τζον – με πολύ καλά λόγια για τα Κουφονήσια ενώ εντύπωση προκαλεί η απάντηση γιατί δεν μιλάει πολύ καλά ελληνικά
Ευχαριστώ
«Δεν είναι ότι δεν θέλαμε να μάθουμε Ελληνικά. Όταν πηγαίνουμε στα εστιατόρια μπορούμε να παραγγείλουμε και να έχουμε επικοινωνία στα Ελληνικά, Όμως, εδώ στη Νάξο, από τη πρώτη στιγμή μας μιλάμε Αγγλικά. Ουσιαστικά δεν μας αφήσατε ποτέ να μάθουμε Ελληνικά. Όλοι θέλουν να μιλήσουμε μαζί μας Αγγλικά. Να μας δείξουν ότι ξέρουν τη γλώσσα. Έχω την αίσθηση ότι δοκιμάζουν τις γνώσεις τους σε εμάς. Κι από τη στιγμή που εσείς μιλάμε συνέχεια Αγγλικά και μάλιστα γρήγορα και καλά, εμείς δεν είχαμε λόγο να μάθουμε περισσότερα εκτός από τα βασικά». Ο Τζον πάντως θέλει να ευχαριστήσει τους ανθρώπους του Κέντρου Υγείας, του Νοσοκομείου του νησιού και όλους τους συμπατριώτες μας μέσα από μία ιστορία που του έδειξε πόσο φιλόξενοι άνθρωποι είμαστε «πριν από έξι χρόνια η κόρη μου αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας. Μεταφέρθηκε εκτός Νάξου με ελικόπτερο αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι έπεσαν πάνω μας. Να μας βοηθήσουν και μιλάω για τους γιατρούς. Δεν νιώσαμε φόβο. Αγάπη μπόλικη. Και μετά για περίπου δύο μήνες σε καθημερινή βάση όλοι ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μας, το τηλέφωνό μας μιλούσε συνέχεια. Να δουν πως είναι η κόρη μας, εμείς, εάν χρειαζόμαστε κάτι. Ήταν φοβερή, πρωτόγνωρη εμπειρία»
Πανναξιακός
Και από την καθημερινότητα στον Πανναξιακό. «Πρώτη φορά είδαμε τον Πανναξιακό το 1983. Τότε δεν υπήρχαν εξέδρες και είμαστε καθισμένοι στο χώμα, στο βουνό. Ήταν ωραία εμπειρία. Μας πήγε ο Παράσχος, νομίζω τότε ήταν μάνατζερ της ομάδας. Είχαμε απέναντί μας την Σαντορίνη. Κερδίσαμε και πήραμε το πρωτάθλημα. Ωραίο παιχνίδι. Και κολλήσαμε. Το επίπεδο δεν είναι υψηλό όσον αφορά το αγωνιστικό μέρος. Κάτι σαν το περιφερειακό στην Αγγλία ή το πρωτάθλημα ερασιτεχνών στις μεγάλες πόλεις. Όμως, μας αρέσει η ατμόσφαιρα στις εξέδρες. Υπάρχουν ενθουσιασμός, πάθος και απολαμβάνουν κάθε στιγμή με ένταση τους αγώνες. Έχουμε πάει σε όλα τα γήπεδα σχεδόν των Κυκλάδων, στην Πάρο, στη Σαντορίνη, στη Μύκονο., στη Σύρο. Μάλιστα στη Σύρο στο φετινό ημιτελικό με τη Μύκονο νομίζω ότι ήταν το πιο όμορφο και αμφίρροπο παιχνίδι. Στον τελικό στη Πάρο, οι Συριανοί και δη ο επιθετικός τους, ο Ραμπ…. (σ.σ. το επίθετο του Ραμπαβίλα είναι δύσκολο ακόμη και για Έλληνα) ήταν υπερόπτης. Πάρα πολύ και έριξε το πέναλτι πολύ ψηλά άουτ». Του ζητάμε να μας πει ποιοι παίκτες του άρεσαν από το παρελθόν και ποιοι από τη σημερινή ομάδα που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα και στην Αγγλία. Ο Τζον δεν διστάζει και άμεσα λέει «Ο Αντώνης Καπίρης. Πολύ καλός παίκτης. Από τους παλιούς. Και ένας ακόμη πολύ γρήγορος, βραχύσωμος αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του. Από τους νέους, ο τερματοφύλακας (σ.σ. ο Τσουκαλάς) είναι πολύ καλός. Πιάνει και πέναλτι. Και δύσκολα θα τον κρατήσουμε του χρόνου. Πολύ καλός και ο κεντρικός αμυντικός ο ψηλός αδύνατος (σ.σ. ο Παπανικολάου) και ο Αντώνης (σ.σ. ο Κατσούδας). Με προϋποθέσεις θα μπορούσαν να παίξουν στην Αγγλία».
Σκουπίδια
Τα παιδιά στην παρέα τον πειράζουν, του ζητούν να διεκδικήσει τη προεδρία της ομάδας. «Όχι δεν μπορώ. Ο πρόεδρος άλλωστε κάνει πολύ καλή δουλειά. Και φαίνεται στο γήπεδο. Εγώ απλά θα βοηθήσω εάν μου το ζητήσουν. Όπου μπορώ. Ευχαριστώ τα παιδιά για τη γιορτή των γενεθλίων μου. Ήταν η καλύτερη έκπληξη που μου έχουν κάνει. Ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα και μου άρεσε. Είχαν έρθει μαζί μας φίλοι να δουν ποδόσφαιρο και τους άρεσε η όλη τελετή». Στον επίλογο, ζητάμε από τον Τζον να μας πει τι θα έκανε εάν ήταν Δήμαρχος της Νάξου με δεδομένο ότι δεν θέλει να είναι πρόεδρος στον Πανναξιακό. Κι εδώ αρνήθηκε ευγενικά αλλά έριξε την … μπηχτή του που πήγε όπως καταλάβαμε σε όλους μας λόγω νοοτροπίας, λέγοντας «εεε τα σκουπίδια. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Και δεν φταίει τόσο ο Δήμος. Τα ρίχνουν όπου βρουν. Και δεν είναι σωστό»… Η κουβέντα τελείωσε. Η Νιούκαστλ σώθηκε και ενδεχομένως σήμερα να ξέρουμε και το μέλλον του Πανναξιακού, Αλλιώς παράταση μερικών ημερών, όπως κι εάν έχει ο Τζον ΜακΟυίλιαμς και οι φίλοι του απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο και λατρεύουν Πανναξιακό και Νάξο…
Πηγή: Εφημερίδα “Κυκλαδική”
