Η Εστίαση έχει βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο αυτές τις ημέρες της πανδημίας.. Και το 2021 οφείλει να μας βρει σε καλύτερη θέση… Γιάννης Γαβαλάς από την Ηρακλειά και Βασίλης Παπικινός μοιράζονται με την Κική Τριανταφύλλη τις σκέψεις και τα όνειρά τους αλλά και τις αναμνήσεις τους για το 2021
Οι σεφ μας νοσταλγούν και ονειρεύονται Τι νοσταλγούν οι σεφ μας; Και τι επιθυμούν για το μέλλον; Τι θα ήθελαν να τους φέρει το 2021; Από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο και από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Ηρακλειά, άξιοι μάγειροι μάς στέλνουν τις ευχές τους ελπίζοντας όλοι σε ένα καλύτερο αύριο
Ο πρόλογος στο άρθρο της Κικής Τριανταφύλλη στην ιστοσελίδα protagon.gr και με γνωστούς σεφ να αναλαμβάνουν αυτοί να δώσουν απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα… Εμείς ως … Κυκλαδίτες έχουμε στην σχετική λίστα (αλφαβητικά) τον Γιάννη Γαβαλά («Αρακλειά» – Ηρακλειά) και τον Βασίλη Παπικινό («Αλευρόμηλος» – Μήλος) που μας μεταφέρουν στο δικό τους κόσμο… Γεμάτο από άρωμα, γεύσεις και ταξίδια στο παρελθόν και το μέλλον…
«Θέλω πίσω τις γεύσεις της γιαγιάς Μοσχούλας» – Βασίλης Παπικινός, εστιατόριο «Αλευρόμυλος»
Μήλος 1984, στη «σαλοτραπεζαρία» της γιαγιάς Μοσχούλας, πέντε παιδιά και 13 εγγόνια! Η «λαλά» Μοσχούλα (χήρα από τα 40 της) είχε φτιάξει «της Παναγίας τα μάθια» (ένδειξη αφθονίας). Γαλοπούλα, τότες, δεν υπήρχε, υπήρχε όμως κόκορας ντόπιος, που γινόταν σούπα και κατόπιν κοκκινιστός. Ούτε κις λορέν είχαμε, υπήρχαν όμως φλαουνάκια, πιταράκια και πλακόπιτες. Μαρούλι για σαλάτα με φρέσκο κρεμμύδι και άνηθο (ούτε αβοκάντο και παπάγια είχαμε τότε…).
Η λαλά είχε πάνω στο τραπέζι, σε σουπιέρα μάτση βρασμένο στο κοκορόζουμο, είχε ραφιόλια με φρέσκο σπανάκι, και κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες λαδορίγανη και λεμόνι. Και φυσικά δεν έλειπε ποτέ η φρέσκια κατσικίσια μυζήθρα της Μήλου. Τα γλυκά λίγα, φοινίκια, λαδομακαρούνες και δίπλες.
Και επειδή ήθελα να «μαγειρέψω» κι εγώ, 10 χρόνων τότε, άλειφα φέτες ψωμί με Μερέντα και ένιωθα περήφανος δίπλα στην κυρά Μοσχούλα, την καλύτερη μαγείρισσα της Μήλου. Βάζαμε και μια μαύρη κλωστή στα φημισμένα πιταράκια της και μετά την κρεμούσαμε στο δένδρο για στολίδι…, «διαολίζοντάς» την ότι βρήκαμε μέσα τρίχα από τα μακριά μαύρα μαλλιά της.
2020, επαγγελματίας μάγειρας, πλέον, θέλω πίσω αυτές τις οικογενειακές στιγμές, τις γεύσεις της «λαλάς» Μοσχούλας, τα δικά της πιταράκια, τον δικό της κόκορα, από τα χέρια της όχι από τα δικά μου, την Μερέντα, που εκείνη την εποχή ήταν Μερέντα και όχι κάτι από Μερέντα. Θέλω πίσω τα μαυρισμένα τζίγκινα «τετζερέδια», όπως τα έλεγε η γιαγιά, πάνω από όλα, όμως, θέλω να γυρίσει το χαμόγελο στα χείλη όλου του κόσμου”
«Ας ξεκινήσουμε τις αλλαγές από εμάς» – Γιάννης Γαβαλάς, εστιατόριο «Αρακλειά», Ηρακλειά, Μικρές Κυκλάδες
“Γιάννης Γαβαλάς, γέννημα θρέμα Αρακλειανός με θητεία γαστρονομική στη Μύκονο πριν επιστρέψει στο νησί του Γιορτές χρώματα, αρώματα, συναισθήματα, θύμησες…
Γιορτές που για καθέναν από εμάς έχουν κι ένα φωτεινό ή πιο απαλό χρώμα, έχουν λιγότερο ή περισσότερο Φως, έχουν λιγότερη ή περισσότερη λάμψη… Θύμησες και μυρωδιές από τα γλυκά, θύμησες και χρώματα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα στολίδια, θύμησες και γεύσεις από το γιορτινό τραπέζι, θύμησες και συναισθήματα από τα κάλαντα, τα δώρα, τους αγαπημένους μας.
Εγώ σαν να έχω απομονώσει τις θύμησες των γιορτών. Βλέπεις 1/1/1987 έχασα τον Πατέρα μου -σαράντα δύο ετών παλικάρι από μια μετεγχειρητική επιπλοκή σε μια επέμβαση ρουτίνας- γεγονός, που προφανώς στιγμάτισε την ζωή μου. Η απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων πάντα είναι οδυνηρή, ανεξαρτήτως χρονικής στιγμής, αλλά η περίοδος των Εορτών, που επιβάλλεται να συμμετέχεις σε ένα εύχαρο κλίμα, επιτείνει την απουσία.
Οι θύμησες, βλέπεις, μπορεί να μην είναι πάντα ευχάριστες, αλλά έχουν πάντα την αξία που τους αναλογεί. Eμαθα να ζω με αυτό, εξάλλου οι άνθρωποί μας «πεθαίνουν» πραγματικά μόνο όταν τους λησμονούμε!
Σήμερα όσο το αυτονόητο της υγείας -προσωπικής και των αγαπημένων μας- το αυτονόητο της συνεύρεσης με τους αγαπημένους μας τουλάχιστον τις γιορτινές μέρες, το αυτονόητο της αγκαλιάς και του φιλιού, δοκιμάζονται μέσω της στέρησης για την ασφάλεια όλων μας, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη να βάλουμε ψηλά στην ιεραρχία των αξιών μας, αυτά που θεωρούμε δεδομένα και τα παραμελούμε.
Το 2021, ας νιώσουμε την ευγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε και την πίστη για το τι μπορούμε να κάνουμε, κι ας το διεκδικήσουμε. Ας ξεκινήσουμε τις αλλαγές από εμάς για να τις δούμε και γύρω μας, με μια διαφορετική δράση ας επιδιώξουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Από εμάς εξαρτάται να είναι και καλύτερο! Καλή, φωτεινή κι ευλογημένη Χρονιά για όλους μας”.
