Χριστούγεννα για μένα ήταν πάντα γλυκά και μπαλέτο στην τηλεόραση, στο θέατρο, τώρα στον υπολογιστή. Καταβροχθίζω πανευτυχής μελομακάρονα, σοκολατάκια, αμυγδαλωτά, πανετόνε και δίπλες και χειροκροτάω μόνη μου μπροστά στην οθόνη και φωνάζω «μπράβο» στα pas de deux και στις πιρουέτες στον αέρα των χορευτών των Μαριίνσκι και των Μπολσόι. Και δώσ ́ του κι άλλα σοκολατάκια γεμιστά και ιταλιάνικα αμυγδαλωτά.
Κάπου εκεί, μασουλώντας αυτά ακριβώς τα αφράτα antichi dolci di Sienna, αυτά τα ιταλιάνικα αμυγδαλωτά σαν εργολάβους με άχνη, ΠΓΕ παρακαλώ, που έχουν έρθει τόσες φορές στο γραφείο για δοκιμές και ρεγάλα, αναθυμήθηκα μια απορία που προφανώς έχει πολύς κόσμος όπως κι εγώ: Γιατί δεν είναι ΠΟΠ ή έστω ΠΓΕ τα μελομακάρονα; Γιατί όχι τα κάθε λογής αμυγδαλωτά μας, τα μουστοκούλουρα, τα τσουρέκια, οι δίπλες ή τα πασχαλινά αφράτα κουλουράκια μας;
Γιατί δεν τα βρίσκουμε τυποποιημένα όμορφα, καλαίσθητα και οικολογικά, με το σηματάκι της ΠΟΠ πιστοποίησης φάτσα κάρτα και να τα αναγνωρίσουν ως ελληνικά και αυθεντικά και οι ξένοι καταναλωτές; Γιατί έχουμε παραμείνει (με ελάχιστες εξαιρέσεις), στο τυρί, στα όσπρια και στα κηπευτικά που πιστοποιούνται ΠΟΠ και ΠΓΕ;
Θα μου πείτε, εδώ κοντέψαμε να χάσουμε την πιστοποίηση της φέτας, εδώ υπάρχουν τουλάχιστον 10 τυριά ακόμη που από αμέλεια, αδιαφορία ή κουτοπονηριά (βλέπε απάτες με την προέλευση του γάλακτος) δεν έχουν πιστοποιηθεί ενώ θα έπρεπε, θα πάμε κατευθείαν στα γλυκά και στα κουλουράκια μας; Άλλωστε, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και όσοι άλλοι Ευρωπαίοι πιστοποιούν τέτοια προϊόντα είναι πολύ μπροστά στην οργάνωση, στη συνεργασία, στη διεκδίκηση.
Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη σε αρκετά πρώιμο στάδιο στην πιστοποίηση γενικότερα, των μεταποιημένων προϊόντων ειδικότερα. Πόσες φορές δεν έχω φανταστεί φίλους από το εξωτερικό, μετά από επίσκεψη για να ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα, να επιστρέφουν στις χώρες τους με καλαίσθητα, οικολογικά πακετάκια και να τα χαρίζουν στους δικούς τους «look dear, greek melomakarono!», μελωμένα, με το ελληνικό λαδάκι και πορτοκαλοχυμό τους, με τα καρύδια τους και το Μεταξά τους!
Γιατί τι περισσότερο έχουν ας πούμε τα antichi dolci di Sienna με αλβουμίνη και σορβικό οξύ, όπως διαβάζω στα συστατικά τους; Προφανώς και τίποτα. Δεν αναφέρουν καν αν τα αμύγδαλα είναι της περιοχής, πράγμα που εμείς θα μπορούσαμε έως και αυτό να αναγράφουμε ανά περιοχή προέλευσης.
Κι όσο σκέφτομαι πόσες τέτοιες μπουκιές θα μπορούσαν να είναι πιστοποιημένες αλλά δεν είναι, τόσο απελπίζομαι. Έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε ακόμη, αλλά μέχρι τότε ας απολαύσω τα ρωμαλέα και αέρινα βήματα του αγαπημένου χορευτή Igor Kolb παρέα με ένα πιατάκι μανιάτικους λαδοκουραμπιέδες, μη ΠΟΠ φυσικά.
Πηγή: Γαστρονόμος
