Κάποιοι επιλέγουν τη ζωή στην άκρη του κόσμου, γιατί δεν αντέχουν πια το κέντρο. Ο Μιχάλης Χρυσάνθου είναι ένας από αυτούς. Γεννημένος στην Κοζάνη, σήμερα 40 ετών, πέρασε τη ζωή του δουλεύοντας άλλοτε ως οδηγός στα ορυχεία της Πτολεμαΐδας και άλλοτε ως μάγειρας σε κουζίνες εστιατορίων, μαγειρείων, καντινών – πάντα κοντά στη φωτιά, μακριά από τα φώτα.
Το ταξίδι που έγινε προορισμός
Το καλοκαίρι του 2019, πήγε για διακοπές στη Γαύδο. Κι εκεί, στο άγριο και σχεδόν εξώκοσμο τοπίο του νοτιότερου άκρου της Ευρώπης, ένιωσε μια εσωτερική μεταστροφή. «Δεν ήμουν πια ο ίδιος», θα πει. Ένα νησί χωρίς τουριστική χλιδή, με ένα λιμάνι που μοιάζει ξεχασμένο από τον χρόνο, τον καλεί να ριζώσει.
Το 2021 αποφάσισε να μείνει. Όχι σε σπίτι, ούτε σε δωμάτιο. Έστησε τροχόσπιτο σε ένα χωράφι που του παραχώρησε γνωστός, έβαλε φωτοβολταϊκά, ζει χωρίς λογαριασμούς, χωρίς τρεχούμενο νερό – αλλά κυρίως χωρίς άγχος. Ζει, όπως λέει, με λιτότητα αλλά και αξιοπρέπεια.
Όταν η γραφειοκρατία αγνοεί την πραγματικότητα
Μετά από έναν χρόνο συνεχούς διαμονής στο νησί, ο Μιχάλης έκανε αίτηση για βεβαίωση μόνιμης κατοικίας, ώστε να ενταχθεί στο Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ). Μέχρι και τον Απρίλιο του 2025 λάμβανε τη βεβαίωση χωρίς προβλήματα, ανανεώνοντας τα δικαιολογητικά κάθε έξι μήνες.
Δούλευε παράλληλα όπου μπορούσε – καθαριότητες σε σπίτια, τουριστικά καταλύματα, ακόμη και για τον ίδιο τον Δήμο Γαύδου. Το 2024 κατέθεσε αίτηση μεταδημότευσης. Δεν έλαβε απάντηση. Επανέλαβε την προσπάθεια τον Απρίλιο του 2025 και η απάντηση ήταν αρνητική. Χωρίς τη μεταδημότευση, η πρόσβαση στο ΚΕΑ μπλόκαρε. Και τότε αποφάσισε να απεργήσει.
Η απεργία πείνας και η αθέτηση της υπόσχεσης
Ο Μιχάλης έστησε αντίσκηνο και πανό σε σημείο όπου θα φαινόταν. Όχι για να προκαλέσει, αλλά για να ακουστεί. Την τρίτη ημέρα του είπαν πως η υπόθεση θα τακτοποιηθεί. Πήρε τη βεβαίωση κατοικίας, και του υποσχέθηκαν πως με το άνοιγμα του Δήμου Κοζάνης την επόμενη εβδομάδα, θα υπογραφόταν και η μεταδημότευση.
Η Τρίτη ήρθε – αλλά η υπόσχεση ξεχάστηκε. «Δεν σου δίνουμε τίποτα. Αν θέλεις, πήγαινε στα δικαστήρια», ήταν η απάντηση που έλαβε.
Ο αόρατος πληθυσμός της Γαύδου
Ο Μιχάλης δεν είναι μόνος. Στη Γαύδο, ζει μια μικρή, αόρατη κοινότητα ανθρώπων – σε σκηνές, σε τροχόσπιτα, σε καβάτζες δίπλα στις παραλίες. Άνθρωποι που επιλέγουν τη μοναχικότητα, την αυτάρκεια και τη συμβίωση με τη φύση.
Το καλοκαίρι, φροντίζουν τις παραλίες, καθαρίζουν μονοπάτια, περιπολούν χωρίς εντολές, για να προστατέψουν έναν τόπο που αγαπούν. Δεν κάνουν φασαρία. Ζητούν μόνο να μην τους σβήσει το κράτος. Να μην πρέπει να αποδείξουν πως υπάρχουν.
Η Γαύδος ως σύμβολο: Ελευθερία ή αδιαφορία;
Ο Μιχάλης Χρυσάνθου είναι το πρόσωπο μιας βαθύτερης αλήθειας: ότι σε αυτή τη χώρα, ακόμη και το δικαίωμα να υπάρχεις, μπορεί να αμφισβητηθεί. Πρέπει να κάνεις απεργία πείνας για να αποδείξεις πως είσαι πολίτης.
Η Γαύδος, αυτό το ελάχιστα κατοικημένο νησί, είναι από τους τελευταίους ανεπίδεκτους παραδείσους της Ελλάδας. Ένα μέρος που μας υπενθυμίζει τι σημαίνει απλότητα, ελευθερία, πραγματική επαφή με τη φύση. Και γι’ αυτό, πρέπει να προστατευτεί όχι μόνο από τους εργολάβους και τις επενδύσεις, αλλά κι από την αδιαφορία ενός κράτους που ξεχνά πως η αξιοπρέπεια ξεκινά από την αναγνώριση.
Με πληροφορίες από τη σελίδα protothema.gr
