Η Ελλάδα βλέπει πλέον κατάματα μια κρίση που όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν διαχειρίστηκε έγκαιρα: τη λειψυδρία. Την Παρασκευή 13 Ιουνίου, σε διυπουργική σύσκεψη υπό τον Κωστή Χατζηδάκη, τέθηκε επί τάπητος η ανάγκη ενός Εθνικού Σχεδίου για τα Ύδατα, καθώς τα υδατικά αποθέματα συρρικνώνονται, οι ανάγκες αυξάνονται και η χώρα παραμένει χωρίς ενιαία στρατηγική.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: μόνο στην Αττική, το υδατικό έλλειμμα ξεπερνά τα 225 εκατ. κυβικά μέτρα, ενώ οι ταμιευτήρες έχουν 250 εκατ. λιγότερα αποθέματα από πέρσι. Η λύση που προκρίνεται αφορά την εκτροπή ποταμών της Ευρυτανίας προς τον Εύηνο, με φιλόδοξα έργα σηράγγων συνολικού κόστους 450 εκατ. ευρώ.
Όμως η αλήθεια είναι πως η χώρα εξακολουθεί να λειτουργεί με λογικές «πυροσβεστικής» και όχι πρόληψης. Η αφαλάτωση αναδεικνύεται σε βασικό εργαλείο, ειδικά για τα νησιά, αλλά η έλλειψη χωροθέτησης μπλοκάρει την πρόοδο. Όπως τονίζει ο Αλέξανδρος Υφαντής (SYCHEM), το πρόβλημα δεν είναι το κόστος ή το περιβάλλον, αλλά ο τόπος εγκατάστασης: «Αν δεν βρεθεί ο χώρος και δεν αδειοδοτηθεί γρήγορα, όλα μένουν στα χαρτιά».
Παράλληλα, ετοιμάζεται νέο νομοσχέδιο fast track για κρίσιμα έργα μέσω ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, ενώ μονάδες αφαλάτωσης σχεδιάζονται ακόμη και για την Αττική, ως στρατηγική εφεδρεία.
Ο Μανώλης Κουτουλάκης, ΓΓ Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, υπενθυμίζει πως το ρίσκο δεν περιμένεις να το δεις: «Το σχεδιάζεις πριν σου χτυπήσει την πόρτα». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Λουκάς Γεωργαλάς (ΥΠΕΝ) υπογραμμίζει πως η αναβλητικότητα μάς κοστίζει: «Όσο δεν επενδύουμε, θα αιφνιδιαζόμαστε από προβλέψιμες κρίσεις. Και αυτή τη φορά, δεν θα υπάρχει άλλοθι».
Στη νέα αυτή περίοδο, το ζητούμενο δεν είναι απλώς η υλοποίηση έργων. Είναι η αλλαγή κουλτούρας, η ανάληψη ευθύνης, και η επιτάχυνση εκεί που επί δεκαετίες υπήρχε μόνο στασιμότητα. Γιατί, όπως φάνηκε ξεκάθαρα, το νερό δεν είναι αυτονόητο. Είναι πολιτική απόφαση, τεχνική ετοιμότητα και κοινωνική ευθύνη.
