Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών ο Γιάννης Μπουτάρης. Υπήρξε από τους σημαντικότερους οινολόγους και οινοποιούς της Ελλάδας, ενώ ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης τάραξε τα νερά της πόλης. Μάλιστα μέχρι και σήμερα, υπηρετούσε την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη από τη θέση του μέλους του δημοτικού συμβουλίου.
«Επιστρέφω ως ένας ενεργός πολίτης που ανησυχεί για την πόλη του», τόνιζε σε συνέντευξή του στον Σταύρο Τζίμα στην «Κ», τον Σεπτέμβριο του 2023 λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές. Είχε μείνει τέσσερα χρόνια μακριά από τα δημόσια δρώμενα, πολλά για έναν άνθρωπο της δράσης, όπως ήταν ακόμα και στα 82 του ο Γιάννης Μπουτάρης.
Η διαδρομή στη Θεσσαλονίκη
Είχε κερδίσει δύο συνεχόμενες δημοτικές εκλογές το 2010 και το 2014. Κατά τη θητεία του στον δήμο Θεσσαλονίκης είχαν πραγματοποιηθεί σημαντικά έργα, ενώ δήλωνε πάντα ενεργός πολίτης που εξέφραζε πάντα ανοικτά την ανησυχία του για την πορεία της πόλης. Μάλιστα είχε ανακηρυχθεί δια ψηφοφορίας ως «δήμαρχος του μήνα» σε παγκόσμιο επίπεδο, για τον Οκτώβριο του 2012, από τον ιστότοπο citymayors.com.
Η ενασχόλησή του με τους αμπελώνες
«Από παιδί ήξερα πως στο αμπέλι θα ρίζωνε η ζωή μου», έλεγε πριν από λίγα χρόνια σε μια συνέντευξη για τον «Οινοχόο» της «Καθημερινής». Στο βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει, το κρασί δεν ήταν ο μοναδικός πρωταγωνιστής. Οι γονείς του και οι άνθρωποι που τον καθόρισαν· η Αθηνά, η γυναίκα της ζωής του, τα παιδιά και τα εγγόνια του· η σχέση με τον αδελφό του, Κωνσταντίνο Μπουτάρη· οι επιχειρήσεις και τα γλέντια· τα ρίσκα και οι επιτυχίες· ο αλκοολισμός και οι απώλειες· οι εξευτελισμοί και οι επιτυχίες· η πολιτική, ο Αρης και ο Αρκτούρος – όλα μπερδεύονταν γλυκά σε ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα.
Ο παππούς του, Γιάννης Μπουτάρης, ίδρυσε το πρώτο οινοποιείο της οικογένειας στη Νάουσα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο ίδιος απέκτησε ιδιόκτητο αμπελώνα στο Γιαννακοχώρι Ημαθίας, όπου φύτεψε αμιγή ποικιλία ξινόμαυρου, εφαρμόζοντας πρωτοποριακές, για την περιοχή, τεχνικές. Παράλληλα αναφέρεται πως η συγκεκριμένη δραστηριότητα του Μπουτάρη έδωσε ώθηση στην αμπελουργία της Νάουσας.
Εχει διατελέσει πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου, καθώς και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ανέπτυξε και οικολογική δράση, καθώς ίδρυσε τον οργανισμό «Αρκτούρος» για την προστασία της αρκούδας, των άγριων ζώων και της φύσης των ελληνικών δασών.
«Στο πρόγραμμα απεξάρτησης ανακάλυψα ποιος είμαι»
Εχει ομολογήσει δημόσια, ότι κατά τη δεκαετία του 1980 έδινε μάχη με τον αλκοολισμό, τον οποίο κατάφερε να νικήσει. «Πουλούσα κρασιά και ταυτόχρονα μαχόμουν κατά του αλκοολισμού, ακούγεται παράλογο. Ομως δεν φταίει το κρασί το ευλογημένο, όταν κανείς πέσει με τα μούτρα και πνιγεί στις λίμνες του αντί να το απολαύσει συνειδητά. Ανάλογα με τη χρήση που του κάνεις, αλλάζει μορφή, κι από την ευφορία σε πάει στον ξεπεσμό. Προσωπικά δεν κατάφερα ποτέ να μεθύσω με κρασί, το σεβάστηκα και με σεβάστηκε. Για το ουίσκι δεν θα πω το ίδιο, οι δυο μας βγάλαμε τα μάτια μας. Κάθε βράδυ, πριν πάω να κατακτήσω τον κόσμο, άρχιζα μαζί του ένα παιχνίδι καθαρά ερωτικό. Φλέρταρα με το σχήμα του ποτηριού και περίμενα να ακούσω τον ήχο του πάγου καθώς έπεφτε μέσα. Χάιδευα το μπουκάλι πριν το ανοίξω, το μύριζα, έβλεπα το ποτό να ρέει μαλακά στο γυαλί, ανακάτευα τον πάγο με το δάχτυλο, το έγλειφα και συνέχιζα να ντύνομαι και να σενιάρομαι. Κουστούμι, γραβάτα, μαντίλι (βαλμένο στην τσέπη ανάποδα, με τις μύτες προς τα κάτω), αισθανόμουν βασιλιάς παρά το τσάκισμα από τη δουλειά. Κάποτε ήρθε η στιγμή να κάνω ταμείο και στον λογαριασμό είχα μπει χοντρά μέσα. Δεν θα ρεφάριζα με τη ζωή μου», είχε δηλώσει σχετικά στην «Κ».
Πιο σοφός
«Στο πρόγραμμα ανακάλυψα ποιος πραγματικά είμαι, γνώρισα πτυχές του ψυχισμού μου που με βασάνιζαν, κρυμμένες μέσα μου. Σιγά σιγά κατάφερα να συμφιλιωθώ μαζί τους. Δεν έγινα άλλος άνθρωπος, απλώς έγινα αρκετά σοφός ώστε να παραδεχθώ πως δεν ορίζω τα πάντα. Θα περίμενε κανείς, όταν γύρισα γιατρεμένος, να εξομαλυνθούν οι σχέσεις μου με τους δικούς μου. Ακριβώς αυτό συνέβη με την Αθηνά και τα παιδιά, ήταν ίσως η πιο ευτυχισμένη περίοδος της οικογενειακής μου ζωής, ενώ στην εταιρεία το εντελώς αντίθετο. Οι διαφορές που είχα με τον Κωνσταντίνο έγιναν αβυσσαλέες και οι συγκρούσεις καθημερινές, μόλις επανήλθα φορτσάτος», ανέφερε.
Τα παιδιά του
«Μια παλιά ρήση λέει «φυτεύω αμπέλι για το εγγόνι μου». Δεν νομίζω ότι έκανα αμπέλια για να αφήσω κάτι πίσω μου, τα έκανα επειδή ήταν η δουλειά μου και επιθυμούσα να την υπηρετώ με συνέπεια. Υπάρχει μια ματαιοδοξία στην αντίληψη της συνέχισης, ισχύει και για το Μπουταρέικο. «Bute» στα βλάχικα είναι το βαένι και «are» σημαίνει έχω. Δεν ξέρω αν οι μακρινοί μου πρόγονοι ήταν κρασάδες ή καβατζήδες, η πατημασιά τους όμως στη μακεδονική γη χάραξε την πορεία που εγώ ακολούθησα. Τα αγόρια μου μπήκαν εκούσια στον τομέα, δεν θέλησα να τους κάνω να νιώσουν όπως εγώ στην ανάλογη περίπτωση. Είπαμε, αφήνω χώρο στους άλλους και παίρνω τον δικό μου, δίχως να τον ζητώ. Αυτονόητα πράγματα που ισχύουν και για τα παιδιά μου. Οταν μου γυρεύουν μια συμβουλή, ειδικά μετά την απώλεια της Αθηνάς με την οποία μοιραζόμασταν τέτοιες καταστάσεις, δυσκολεύομαι να δώσω. Κι όταν το κάνω, πρόκειται για πατρική, όχι για φιλική συμβουλή. Μιλώ στα παιδιά βασιζόμενος στον κοινό νου, αποφεύγω τον διδακτισμό, τα αφήνω να διανύουν τις προσωπικές τους διαδρομές» είχε δηλώσει στην «Κ».
Αθηνά: Η γυναίκα της ζωής του
«Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα στη ζωή μου το αισθάνθηκα στη Β΄ Γυμνασίου, όταν ερωτεύτηκα με πάθος την Αθηνά. Τον ίδιο κόμπο στον λαιμό, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι ένιωσα ακόμα δύο φορές: όταν ξανασμίξαμε μετά το διαζύγιο και όταν την έφεραν σπίτι να την ντύσω για να φύγει οριστικά. Την πρωτοείδα δεκατεσσάρων ετών σε ένα σχολικό πάρτι και από τότε δεν την έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου. Εκπάγλου καλλονής, που λένε, καθόλου σεξουάλα, με κλασική ομορφιά και μια μακριά κοτσίδα. Τα θήλεα του Κολλεγίου φοιτούσαν σε άλλο κτίριο και έρχονταν στο Αρρένων μόνο για τα καλλιτεχνικά, οπότε στηνόμουν σε πόρτες και γωνίες με την ελπίδα όχι να τη συναντήσω, απλώς να τη δω. Εκανα τον άρρωστο για να μπορώ να της τηλεφωνώ από το ιατρείο. Εφτασα στο σημείο να της στείλω γράμμα προειδοποιητικό, ότι πρόκειται να κάνω μια σοβαρή επέμβαση και ίσως να πεθάνω, μήπως την πείσω να με κοιτάξει. Δεν ήταν ψέμα, εννοούσα την εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Μετά μια πολιορκία που κράτησε όσο ο Τρωικός Πόλεμος σε διάρκεια, ενέδωσε τελικά στην Ε΄ τάξη και γίναμε ζευγάρι, δηλαδή φιληθήκαμε», έγραψε στο βιβλίο του «Ζωή ριζωμένη στο αμπέλι».
Η πολιτική
«Ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν, πιστεύω πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι συντηρητικοί, που θα τους βρεις όχι μόνο στα δεξιά κόμματα αλλά σε όλα ανεξαιρέτως, και οι προοδευτικοί, που επίσης δρουν σε όλες τις πλευρές. Φοβάμαι πως είναι σπανιότεροι στην Αριστερά, που έχει μπερδέψει τα παπούτσια της όσον αφορά το τι σημαίνει προοδευτική αλλαγή. Οταν γίνεται κάτι σωστό για πρώτη φορά, οι πραγματικά προοδευτικοί το αγκαλιάζουν χωρίς να νοιάζονται τι σφραγίδα φέρει, αλλά αυτό είναι έξω από τις μεθοδεύσεις των εγκλωβισμένων σε κόμματα. Το Ποτάμι, μόνη εξαίρεση, θέλησε να κάνει τη διαφορά και να σιγοντάρει ό,τι πίστευε σωστό ανεξαρτήτως κομματικής ταμπέλας, και τι κατάφερε; Τα είδαμε τα χαΐρια του, άπατο πήγε. Η συναισθηματική και πνευματική μας αναπηρία παραμένει αήττητη. Ο μοναδικός χώρος που με αηδιάζει είναι η Χρυσή Αυγή και οι δορυφόροι της, ας πάει στο πυρ το εξώτερον κάθε σκοταδιστικό στοιχείο».
Η ανακοίνωση της οικογένειας Μπουτάρη
«Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν είναι πια μαζί μας. Εφυγε από τη ζωή σήμερα το βράδυ, σε ηλικία 82 ετών, έχοντας δίπλα του την οικογένειά του» αναφέρεται σε ανάρτηση της οικογένειας Μπουτάρη, στη σελίδα του κτήματος Κυρ-Γιάννη.
«Οραματιστής, χαρισματικός, πρωτοπόρος, αντισυμβατικός, ο Γιάννης Μπουτάρης είναι η ιστορία, αλλά και η πηγή έμπνευσης της αναγέννησης του ελληνικού κρασιού. Και όχι μόνο. Μια ανεξάντλητη δύναμη της φύσης που απαντούσε στο μικρό της όνομα. Ο κυρ-Γιάννης θα βρίσκεται για πάντα στην καρδιά μας», συμπληρώνεται.
Με πληροφορίες από τη σελίδα Kathimerini.gr
