“Το 2003 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό για να αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, το σχέδιο του Τζουζέπε Κασιόλι στα μετάλλια των Αγώνων. Προσωπικά δεν γνώριζα τίποτε. Ώσπου μια μέρα έφτασε ένας φάκελος από τη ΔΟΕ στο κατάστημά μου. Αναρωτιόμουν πώς με βρήκαν, τι με θέλουν ή τι μπορεί να έχω κάνει…
Στην επιστολή μου ζητούσαν να λάβω μέρος στον διαγωνισμό για τον επανασχεδιασμό του μεταλλείου των Ολυμπιακών Αγώνων. Απαράβατος όρος για να συμμετάσχω ήταν ότι δεν έπρεπε να μιλήσω πουθενά γι’ αυτό.
Έμεινα λοιπόν μόνη με το άγχος μου. Δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν κοντινό μου άνθρωπο. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι δεν θέλω να το κάνω, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να επιλεγεί το δικό μου σχέδιο. Οπότε γιατί να περάσω άδικα αυτή την αγχωτική διαδικασία; Το ξανασκέφτηκα ωστόσο πιο ψύχραιμα και είπα: «Γιατί όχι; Ας το δοκιμάσω».
Θυμάμαι, έπρεπε να καταθέσουμε μία και μοναδική πρόταση, πράγμα δύσκολο. Πήγα στην Ύδρα, κλείστηκα σπίτι για μέρες, διάβασα πολύ, σχεδίασα και εν τέλει κατέληξα στην αρχική μου ιδέα. Ήταν θέμα δευτερολέπτων. Η θεά Νίκη στο Καλλιμάρμαρο με φόντο τον Παρθενώνα…
Παρέδωσα το σχέδιο και το ξέχασα! Στο μυαλό μου είχα αποκλείσει εντελώς το ενδεχόμενο να κερδίσω τον διαγωνισμό. Παρά ταύτα με κάλεσαν να μιλήσω με μια ειδική επιτροπή αρκετές φορές. Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ήμουν στις τελικές τους επιλογές. Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα και επέλεξαν το δικό μου σχέδιο, ένιωθα σαν να μη συμβαίνει σ’ εμένα όλο αυτό. Δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της σημαντικότητας εκείνης της στιγμής.
Το ίδιο απόγευμα της ημέρας που μου ανακοίνωσαν ότι διάλεξαν το δικό μου σχέδιο για το μετάλλιο έμαθα επίσης ότι ήμουν έγκυος στον γιο μου Νικόλα. Ήταν μια συγκλονιστική ημέρα…
Το προηγούμενο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων είχε κάποια «ιστορικά» λάθη. Η Ελληνική Επιτροπή θέλησε να το διορθώσει με αφορμή τη διοργάνωση των Αγώνων στην Ελλάδα. Μέχρι τότε απεικονιζόταν το Κολοσσαίο –που δεν σχετιζόταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες–, ενώ η θεά Νίκη καθόταν σε βράχο – κι αυτό ήταν λάθος.
Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν το μετάλλιο να σχεδιαστεί μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Στη συνέχεια θα άλλαζε ξανά. Ωστόσο η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έκανε δεκτή την πρόταση της Οργανωτικής Επιτροπής και το σχέδιό μου παραμένει μέχρι και σήμερα στην μπροστινή πλευρά του μεταλλίου. Κάθε χώρα έχει δικαίωμα να αλλάξει την πίσω πλευρά με βάση τη δική της κουλτούρα και πολιτισμό.
Στο κατάστημά μας στην Ύδρα έχουμε το μετάλλιο σε μια προθήκη και τα μικρά παιδιά που έρχονται ρωτάνε με περιέργεια εάν το κερδίσαμε εμείς! Τους αφηγούμαστε την ιστορία του και ξεκλειδώνουμε την προθήκη –μόνο για τα παιδιά– για να τους δώσουμε το μετάλλιο. Ο ενθουσιασμός τους είναι απερίγραπτος όταν αντιλαμβάνονται ότι κρατούν ένα ολυμπιακό μετάλλιο στα χέρια τους.
Ο καθένας μας άλλωστε μπορεί να είναι «νικητής». Με ή χωρίς μετάλλιο…”
Πληροφορίες από: https://shortstories.gr
