Η Νάξος Θρηνεί… Η Κρήτη κλαίει.. Ενας σφακιανός που λάτρεψε τη Νάξο έφυγε από τη ζωή… Πάλεψε αλλά δεν νίκησε… Κι άφησε πίσω του μία βαριά κληρονομιά…
Ο λόγος για τον γιατρό οφθαλμίατρο Μανώλη Μανταδάκη, ο οποίος έφυγε τις προηγούμενες ημέρες από τη ζωή… Φίλη μέσα από τη προσωπική της σελίδα θα γράψει ” Έμαθα ότι έφυγε για ταξίδι ένας πολύ φίλος …..Δεν μπορώ να μην το χαιρετήσω από την μέρα που πάτησε το πόδι του στο νησί η “αρχοντιά” του περίσσευε για το νησί μας ακομπλεξάριστος ήρεμη δύναμη δυνατό μυαλό σπουδαίος οικογενειάρχης λάτρευε την Κατερίνα του και τα δύο υπέροχα παιδιά τους. Μανώλη δεν ξέρω γιατί βιάστηκες…. Δεν θα μπω στη λογική να βρω απάντηση ……Αλλά θα μας λείψεις και το εννοώ το χαμόγελο σου αυτή η large “καρδιά” σου ήσουν το πολύ στο λίγο μας …….”
Να πω την αλήθεια τον Μανώλη Μανταδάκη τον γνώρισα αρχικά ως γιατρό – οφθαλμίατρο σε μία αξέχαστη εξέταση ως πρώτη γνωριμία και στη συνέχεια μέσα από την ιδιότητά του ως ζωγράφου… Κι εκεί έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μου άνοιξε το σπίτι του πριν από αρκετά χρόνια για την ανάγκη συνέντευξης για την εφημερίδα “Κυκλαδική” και μου έδειξε μία άλλη πλευρά του χαρακτήρα του…
Και όπως είχα αναφέρει τότε ” «Όλα ήρθαν τόσο εύκολα. Τόσο απλά. Απλά το χέρι μου έτρεχε πάνω στο καμβά…»
Πως ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια; «Πριν από μερικά χρόνια. Όταν βρέθηκα στο Ηράκλειο, στη παλιά μου γειτονιά, το σχολείο μου που ήταν έτοιμο προς κατεδάφιση. Μπήκα μέσα και πάνω από την έδρα του δασκάλου είδα ότι στέκονταν ακόμη δύο σκίτσα που είχα κάνει ως μαθητής. Πριν από περίπου μισό αιώνα… Δεν τα πήρα εκείνη την στιγμή, πήγα την επόμενη είχαν χαθεί. Απογοητεύτηκα. Ένιωσα ότι μου ξερίζωσαν τη καρδιά»
Και ο γιατρός γύρισε στη Νάξο… Και άρχισε σιγά σιγά να κάνει τα πρώτα σκίτσα. Μαυρόασπρα. Να περνάει την ώρα του. Όταν τα είδε η Κατερίνα, η σύζυγός του τον προέτρεψε να τα μεταφέρει στο καμβά… Έψαξε την αποθήκη, βρήκε τις μπογιές των παιδιών του, που πλέον ήταν ενήλικες και πλέον το σκίτσο πήρε χρώμα και ζωή. Από την εκατόφυλλη τριανταφυλλιά στο κήπο έως εικόνες της καθημερινότητας… Μάλιστα, όπως λέει γελώντας «να σου πω επί τρία χρόνια μάζευα και ότι περιοδικό ζωγραφικής κυκλοφορούσε. Κυρίως για χρώματα… Ε δεν τα άνοιξα ποτέ. Εκεί στην αποθήκη έμειναν»…
Όμως, η ζωγραφική αίφνης έγινε ένα ανεξέλεγκτο πάθος. Οι πίνακες άρχισαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο. Λες και ήταν ένας χείμαρρος που επιζητούσε τρόπο διαφυγής και έκφρασης από τη ψυχή του… «Έφευγα από το ιατρείο και ερχόμουν σπίτι και βουρ για ζωγραφική… ξεχνιόμουν με τις ώρες μπροστά στο καμβά, να τελειώσει, να φτιάξω το επόμενο»… Κάποια στιγμή σταμάτησε. Και είδε ότι το ένα έργο στοιβάζονταν πάνω στο άλλο. Και η Κατερίνα εκεί να στέκεται δίπλα του και να χαμογελά από ευτυχία… Ο Μανώλης είχε βρει έναν μοναδικό τρόπο έκφρασης. Μέσα από τον καμβά…. Το πιο εντυπωσιακό στην ιστορία; «Εάν μου πεις να ξαναζωγραφίσω έστω και τον πιο απλό πίνακα, δεν μπορώ. Δεν ξέρω πως βγήκαν από μέσα μου….» Άλλωστε είναι αυτοδίδακτος. Σαν μία ανάγκη να εκθέσει τον εαυτό του…
Όμως, υπάρχει ένα ακόμη μικρό μυστικό… «Αυτό που μου είπαν όσοι είδαν τις προσωπογραφίες με εντυπωσίασε. Και ξέρεις γιατί; Κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό. Και είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να ζωγραφίσει πρόσωπα που γνωρίζει. Εκεί η λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά. Μία γραμμή, από τις 365 που υπάρχουν στο πρόσωπο και αλλάζει όλο. Ε… εμένα μου βγήκε πολύ απλά….»
Η οικογένεια του Naxospress εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια της στην οικογένεια του Μανώλη… Μάλιστα όπως είχε γράψει και η φίλη Αννα ” Θέλω να σε χαιρετήσω με μια ευχή να έρχεσαι στον ύπνο της Κατερίνας Μια ζωή αχώριστοι από τα παιδικά μας. Μία ζωή της κρατούσες το χέρι!!!!!την σκέφτομαι πολύ απόψε. Μανόλη μου σε αγάπησε πραγματικά η Νάξος της έκλεψες την καρδιά και τώρα της αφήνεις μεγάλο κενό Καλό ταξίδι”
