Στον Πύργο Μπαζαίου την περασμένη Τρίτη, η Μαρίζου Ρίζου έκλεψε τη παράσταση σε μία δυναμική συναυλία όπου το χθες (B Belle Époque) συνάντησε το σήμερα και μας άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό
Όταν την περασμένη Τρίτη (02/08) πήραμε το δρόμο για τον Πύργο Μπαζαίου να πω την αλήθεια δεν ήξερα τι να περιμένω. Είχα ακούσει μόλις μερικές ώρες νωρίτερα ένα τραγούδι της Μαρίζα Ρίζου – μέσω συνέντευξης στον Aegean Voice 107.5 Fm και είχα γοητευθεί. Ήθελα να γνωρίσω αυτό το πρόσωπο που με είχε καθηλώσει με τη φωνή της. Με είχε ταξιδέψει στο χρόνο κι αυτό μου άρεσε. Το αστείο είναι ότι η ίδια έχει δηλώσει ότι δεν γουστάρει να την ξέρουν ως πρόσωπο αλλά να την ταυτοποιούν με τη φωνή στο cd ή στο ραδιόφωνο με αυτό που βλέπουν.
Κι έτσι δεν την …γνώρισα. Προτίμησα να ακούσω την συναυλία της από μία γωνία στον επιβλητικό Πύργο Μπαζαίου και έφυγε με τη ψυχή γεμάτη. Αυτό το …αγοροκόριτσο (σ.σ. όπως έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της) ταξιδεύει απλά χωρίς Plan B και σε κάνει πολύ εύκολα συνοδό της… Συνταξιδιώτη της σε μία άλλη πολύ όμορφη συνάμα όμως δυνατή εποχή, αυτή που κάποιοι είχαν πει ότι είναι η bell epoch της Ελληνικής μουσικής σκηνής… Και είναι αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπός της… Δηλώνει πάντως ότι λατρεύει το γεγονός ότι ζει το σήμερα καθότι θεωρεί ότι κάθε εποχή έχει τα δικά της μελανά σημεία και ομορφιές.
Με καταπληκτική σκηνική παρουσία – βοηθάει και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης – όση ώρα ήταν στο χώρο της συναυλίας ίδρωσε, χαμογέλασε, έπαιξε με το κοινό και τους συντρόφους της και βέβαια έβγαλε τα παπούτσια. Γιατί όπως είχε πει και παλαιότερα «Ρώτησα τον κόσμο “τα είδατε τα τακούνια μου; Τα είδατε καλά;”. Ε, τα ‘βγαλα και συνέχισα το live ξυπόλητη. Πρέπει να ευχαριστιέσαι πάνω στη σκηνή, αλλιώς ποιο είναι το νόημα?» Και έγινε χαμός…. Ακόμη και οι αλλοδαποί μπήκαν στο κόλπο της συναυλίας χάρη στην επικοινωνιακή πολιτική της Μαρίζας…
Όπως κι εάν έχει αυτό που μέτρησε ήταν το χαμόγελό της. Κι αυτό ήταν από τη ψυχή της. Γιατί πολύ απλά δηλώνει ευτυχισμένος άνθρωπος… Και ευγνώμων για όσα έχει, από τη στιγμή μάλιστα που επαγγελματικά κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει. Κι ας την οδηγούσαν στο πιάνο από τα επτά της χρόνια οι γονείς της ώστε να επιδεικνύει το χάρισμά της στη μουσική. Όπως κι εάν έχει δηλώνει …ψώνιο ενώ είχε πει «όχι» στο να ανοίγει πρόγραμμα στα μπουζούκια γιατί πολύ απλά της είχε φανεί αστείο… Εμείς πάντως φύγαμε από τον Πύργο με την λαχτάρα να την ακούσουμε και πάλι από κοντά.
