Νάξος, Τετάρτη 2 Ιουλίου, απόγευμα. Το νησί λούζεται στο χρυσό φως του ηλιοβασιλέματος. Όμως, κάτι είναι διαφορετικό. Η θάλασσα λαμπυρίζει, ο ήλιος γέρνει σιωπηλά, αλλά το χρώμα στον ουρανό δεν είναι το γνωστό βελουδένιο του Αιγαίου. Είναι πιο βαρύ, πιο σκοτεινό. Ο ουρανός παίζει με τις αποχρώσεις του πορτοκαλί και του μωβ, αλλά δεν είναι μόνο η φύση που δημιουργεί τέχνη. Είναι και ο καπνός.
Καπνός που ταξιδεύει από την Κρήτη, από την Ιεράπετρα, όπου ανεξέλεγκτες φωτιές καίνε δάση, σπίτια, κόπους ζωής. Καπνός που έφτασε και από τη Χαλκιδική. Καπνός που όμως κυρίως μας έρχεται από την γειτονική Τουρκία, με την Σμύρνη για δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα να είναι στο επίκεντρο. Την ώρα που στη Νάξο οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κοιτούν τον ορίζοντα, σε άλλα σημεία της χώρας κάποιοι προσπαθούν να σώσουν ό,τι απέμεινε.
Η εικόνα είναι πανέμορφη – αλλά μελαγχολική.
Μια φωτογραφία τραβηγμένη από τον αγαπητή φίλο Γιάννη Κοντόπουλο, χωρίς προγραμματισμό, από ανάγκη. Το φως ήταν αδύνατον να αγνοηθεί, κι όμως, ήθελες να μην το φωτογραφίσεις. Γιατί πίσω από το “ωραίο”, υπήρχε ένα “κρίμα”.
Η σκέψη όλων, σήμερα, στρέφεται στους ανθρώπους της Ιεράπετρας που ζουν ώρες αγωνίας και καταστροφής. Στους εθελοντές, στους πυροσβέστες, στους ανθρώπους που βλέπουν τη γη τους να καίγεται. Μακάρι η φωτιά να σβήσει σύντομα. Μακάρι η επόμενη φωτογραφία να είναι μόνο φως – και όχι καπνός.
Η Νάξος, στο κέντρο του Αιγαίου, γίνεται μάρτυρας της κοινής μοίρας. Όταν ο άνεμος φυσάει από νότο, δεν φέρνει μόνο αλμύρα. Φέρνει και προειδοποιήσεις.
Γιατί το καλοκαίρι μας πρέπει να είναι φωτεινό – αλλά όχι φλεγόμενο.
