Ο Γεράσιμος Στέρης αποδίδει μέσα από μία ξεχωριστή ματιά τη Νάξο σε μία σειρά έργων που πήρε το όνομα “Ομηρικά Ακρογιάλια”
Όταν ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει «Ο πιο διαυγής Έλληνας ζωγράφος συνέπεσε να είναι και ο πιο μυστηριώδης» ε τότε κάτι αξίζει δεν νομίζεται; Ο λόγος για τον Γεράσιμο Στέρη (1989 – 1987), ο οποίος μπορεί να ήταν Κεφαλλονίτης αλλά απέκτησε και μία μικρή σχέση με τη Νάξο μέσω της σειράς έργων ζωγραφικής με τον τίτλο «Ομηρικά Ακρογιάλια». Σημαντικός ζωγράφος του μεσοπολέμου, αναστάτωσε με τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της δημιουργίας του, φιλότεχνους και κριτικούς της εποχής του. Εκατόν δέκα χρόνια από τη γέννησή του και είκοσι ένα από το θάνατό του, ο Γερ. Στέρης τοποθετείται στη θέση που του αξίζει μέσα στην ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής και αναγνωρίζεται ως ένας πρωτοπόρος, που με μοναδικά τολμηρό τρόπο συνδύασε το μοντερνισμό με την παράδοση. Με επιρροές από Πικάσο και Ντεραίν (έως το 1926 μόνιμος κάτοικος Παρισίου) πήρε το πτυχίο του από τη Σχολή Καλών Τεχνών και από το 1931 είναι μόνιμος κάτοικος Ελλάδας. Πρόλαβε πάντως να σπουδάσει φιλοσοφία και ψυχολογία στη Σορβόννη και τοιχογραφία και αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η πρώτη του ατομική έκθεση δίχασε κοινό και κριτικούς καθότι έχουμε την εμφάνιση του εικαστικού μοντερνισμού στην Ελλάδα… Από το 1935 κινείται ανάμεσα σε Ελλάδα και Αμερική και το 1949 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός με το όνομα Guelfo Ammon d’ Este. Οσο για τη σχέση του με τη Νάξο; Μέσω της σειράς «Ομηρικά ακρογιάλια» αποτυπώνει νησιά του Αιγαίου με το δικό του μοναδικό στιλ το καλοκαίρι του 1930 και η Νάξος έχει την τιμητική της με αρκετούς πίνακες…
Σχετικά με τη συγκεκριμένη σειρά να σημειώσουμε ότι: «Tα έργα δεν θα πρέπει να θεωρηθούν απλή “τοπιογραφία”. Με συμβολικό τρόπο ο Στέρης εκφράζει μια ΓΕΝΝΕΣΗ-αποκάλυψη. Πνευματική στο περιεχόμενο και άχρονη, με αφετηρία όμως, που της προσδίδει καθολικές διαστάσεις στην εξελικτική πορεία διανοητική και ιστορική συλλογικά, αλλά και προσωπική-ατομική.
Η σημασία του προσδιορισμού “Ομηρικό” το δηλώνει και δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Το ακριβές ποιητικό παράλληλο των ανωτέρω θα μπορούσε να είναι από το “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ”
“Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος…”
Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης
