Δευτέρα μεσημέρι στη Νάξο. Ο ήλιος ζεστός, η ατμόσφαιρα γεμάτη ζωή. Οι δρόμοι έχουν ήδη μπει σε καλοκαιρινούς ρυθμούς – αυτοκίνητα, τουρίστες, κορναρίσματα, η γνώριμη φασαρία της εποχής.
Και μέσα σε όλο αυτό το συνηθισμένο τοπίο, κάπου στο πάρκινγκ της Χώρας, κάτι ξεχωρίζει. Όχι για το μέγεθός του. Ούτε για τη μάρκα του. Ένα παλιό βαν – γεμάτο όμως χρώμα, φαντασία, τέχνη. Ανάμεσα στα γκρι, τα μουντά, τα αδιάφορα, αυτό φώναζε. Ή μάλλον… ψιθύριζε. Μια κραυγή ελπίδας, ένα χαμόγελο πάνω σε λαμαρίνα.
Η Ευαγγελία Μαργαρίτη, εκπαιδευτικός στο ΚΔΑΠ Νάξου, στέκεται, το κοιτά και, όπως η ίδια λέει, το ζήλεψε. Όχι το όχημα – αλλά τον δημιουργό του. Ρωτώντας την νεαρή ιδιοκτήτρια από την Αυστρία, έμαθε πως πίσω από αυτή την πολύχρωμη απόδραση στην τέχνη, κρύβεται ένα 17χρονο κορίτσι. Η μικρή της αδερφή.
Και τότε, όπως γράφει στην ανάρτησή της, δεν ένιωσε φθόνο. Ένιωσε θαυμασμό. Συγκίνηση. Ελπίδα. Σε έναν κόσμο που ολοένα και σκληραίνει, υπάρχουν ακόμα νέοι που επιμένουν να χρωματίζουν, να δημιουργούν, να μεταδίδουν μηνύματα. Που δεν φοβούνται να πουν – έστω και με μπογιά – ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς.
Ένα από τα συνθήματα στο βαν έλεγε: “Όταν πλησιάζεις τη φύση, πλησιάζεις τον εαυτό σου”. Ένα σύνθημα απλό, σχεδόν παιδικό, μα γεμάτο σοφία. Γιατί όντως, όταν ακολουθήσεις τα χνάρια της γης, ακούς τον εσωτερικό σου ψίθυρο. Κι ίσως, όπως μας υπενθυμίζει η Ευαγγελία, η ζωή πάντα κάτι έχει να μας πει. Αρκεί να σταθούμε. Να ακούσουμε. Να παρατηρήσουμε.
Σ’ έναν απλό χώρο στάθμευσης, βρέθηκε ένα μικρό θαύμα. Ένα βαν-καμβάς. Μια εικόνα που σου θυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Ότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν μόνο κινητά στα χέρια τους, αλλά και πινέλα, και ψυχή.
Και πως τελικά, όταν ο άνεμος αλλάζει κατεύθυνση, κάποιοι αποφασίζουν να ανοίξουν πανιά – όχι να σκύψουν το κεφάλι.
Για την Ειρήνη. Για τη Ζωή. Για εμάς. Όλους.
(Ευχαριστούμε την Ευαγγελία Μαργαρίτη για την ανάρτηση στα social media)
