Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι στην Αμοργό και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Κάθε φορά που επιστρέφω, νιώθω σαν να ξαναμπαίνω σε μια παλιά, γνώριμη αγκαλιά. Δεν χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστείς, με το που πατήσεις το πόδι σου στο νησί, νιώθεις πως όλα μπαίνουν στη θέση τους. Ο νους αδειάζει, η καρδιά γεμίζει, και ο χρόνος κυλά αλλιώς, ή απλώς σταματά.
Η Αμοργός έχει εκείνη τη σπάνια ικανότητα να σε “γειώνει”, χωρίς να σου επιβάλλεται. Είναι ένας τόπος που δεν φωνάζει, δεν επιδεικνύεται. Απλώς υπάρχει, αυθεντικός, λιτός, γεμάτος ουσία. Ίσως γι’ αυτό να δένει τόσο βαθιά με όσους τον νιώσουν καθώς δεν χρειάζεται ερμηνείες, αρκεί να είσαι ανοιχτός.
Την παραμονή Του Αγίου Νικοδήμου, αλλά και ανήμερα της γιορτής Του βρέθηκα σ’ ένα μικρό εκκλησάκι, λίγο έξω από την Αιγιάλη. Οι άνθρωποι μαζεμένοι, ήρεμοι, φιλόξενοι όπως πάντα. Λιχναράκια, λουκουμάδες, κουλουράκια κι άλλα εδέσματα όλα σπιτικά, όλα προσφερόμενα από καρδιάς. Ήταν μια γιορτή απλή, ανθρώπινη, με βλέμματα, με χαμόγελα, με μοίρασμα.
Το ίδιο είναι και το φαγητό στο νησί. Δεν έχει φτιασιδώματα ούτε παραλλαγές. Είναι αυτό που πρέπει να είναι. Καθαρό, νόστιμο, βαθιά συνδεδεμένο με τον τόπο. Κάθε μπουκιά κουβαλά τη γη, τον ήλιο, την ιστορία.
Και οι διαδρομές… ! Με φόντο το απέραντο γαλάζιο, με το θυμάρι να μοσχοβολά σε κάθε γωνιά, με τη θάλασσα να λάμπει σα να ξέρει πόσο την αγαπάς. Δεν χρειάζονται πολλά άλλωστε, μόνο ένα μονοπάτι, λίγη σιωπή, και όλα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους.
Σε τούτους τους τόπους όμως, η αξία δεν είναι μόνο στο τοπίο, είναι και στην ευθύνη. Γιατί, όσο περισσότερο αγαπάμε αυτά τα νησιά, τόσο πιο πολύ οφείλουμε να τα διατηρήσουμε έτσι όπως τα γνωρίσαμε: απλά, αληθινά, μοναδικά. Να μη χαθεί η ουσία κάτω από τον θόρυβο της εποχής. Να μη γίνει η Αμοργός άλλη μια «εμπειρία» τουριστικής κατανάλωσης, αλλά να παραμείνει νησί ζωντανό, με τον δικό του ρυθμό.
Η αυθεντικότητα δεν είναι δεδομένη, είναι επιλογή, που απαιτεί σεβασμό από όλους μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το νησί δεν χρειάζεται φροντίδα. Οι απαραίτητες υποδομές σε υγεία, μετακίνηση, καθαριότητα, στήριξη των μόνιμων κατοίκων δεν έρχονται σε αντίθεση με την αυθεντικότητα, αντιθέτως την προστατεύουν. Γιατί χωρίς τους ανθρώπους του, χωρίς ποιότητα ζωής για εκείνους που το κρατούν ζωντανό, ακόμα και το πιο όμορφο τοπίο μένει άδειο.
Η Αμοργός δεν έχει περάσει πάντα ήσυχα. Η πρόσφατη σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή δοκίμασε τον τόπο και τους ανθρώπους του. Μα όπως πάντα, το νησί στάθηκε όρθιο αγέρωχο, όπως η Παναγιά η Χοζοβιώτισσα, σκαρφαλωμένη εκεί ψηλά στον βράχο, στο σπίτι που η Παναγιά διάλεξε να χτίσει με θέα το Αιγαίο. Από τον βορρά μέχρι τον νότο, η Αμοργός απλώνεται με τόσες ομορφιές. Χωριά, σοκάκια, ακρογιαλιές, σπηλιές, εικόνες και ιστορίες. Κάθε σημείο της είναι ένα κομμάτι μνήμης, φυσικής ομορφιάς και συνέχειας.
Αυτό το νησί, δεν είναι απλώς ένας τόπος που επισκέπτεσαι. Είναι τόπος που κουβαλάς μέσα σου. Κι όταν φύγεις, κάτι σε τραβάει πίσω. Ίσως γιατί, όσο πιο πολύ τον αφήνεις να σε αγγίξει, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι απλώς επισκέπτης, είσαι κομμάτι του.
Ακολουθούν μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα αυτό το τριήμερο, για να γεμίσουν τα μάτια και, ελπίζω, και η ψυχή σας.
Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν…
