Αν η Εγνατία Οδός είναι το καμάρι της εθνικής υποδομής, ο δρόμος του Αγίου Προκοπίου είναι ο αγαπημένος ξάδερφος που κουβαλάει τρέλα, προσωπικότητα και (κατά διαστήματα) μια δόση οργής.
Δρόμος διπλής κατεύθυνσης — ναι, καλά διαβάσατε. Όλοι χωράνε: λεωφορεία-θηρία, φορτηγά με φλαμίνγκο, πεζοί με παγωτό, τουρίστες με GoPro, κάτοικοι με καρότσια, και φυσικά, τα SUV που κάνουν drive-in delivery στο σούπερ μάρκετ σαν να μπαίνουν για μπέργκερ.
Το πρωί; Χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ.
Ένα λεωφορείο σφηνωμένο μούρη με μούρη με φορτηγό. Απόλυτο deadlock. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Μόνο βιντεοσκοπήσεις από έκπληκτους τουρίστες, γρήγορα stories στο Instagram και το τοπικό delivery παγωτού που προσπαθεί να περάσει από ανάμεσα σαν ταινία δράσης.
Πεζοδρόμια;
Υπάρχουν μόνο στη συλλογική φαντασία. Η πεζοπορία γίνεται επί του δρόμου, με άνεση και multitasking: καφές, κινητό, σκύλος με λουρί πέντε μέτρων και φίλοι σε φάση «δεν έγινε και τίποτα».
Η στάθμευση;
Παντού. Στροφές, εισόδους, περάσματα. Αν είναι διαθέσιμο δύο μέτρα γης, θα παρκάρει κάποιος — ακόμα κι αν χρειαστεί να ανέβει σε σκαλοπάτι, να κατεβάσει καθρέφτη και να βγει από το πορτμπαγκάζ.
Και όμως — μέσα στο χάος, η ελληνική ψυχή κάνει το θαύμα της. Κάποιος κάνει λίγο πίσω. Κάποιος άλλος πατάει ένα πεζοδρόμιο. Κάποιος τρίτος ψιθυρίζει «καλό καλοκαίρι» με νόημα και σηκωμένο φρύδι. Και η ζωή συνεχίζεται.
Μέχρι το επόμενο επεισόδιο.
Με νταλίκα, με άμαξα, με προκάτ πισίνες ή με γαμήλια πομπή. Γιατί στον Άγιο Προκόπιο, ο δρόμος είναι στενός, αλλά η εμπειρία… απέραντη!
Σκέψεις από ανάρτηση του Λεωνίδα Μαγκανάρη στη προσωπική του σελίδα στα social media και τον οποίο ευχαριστούμε..
