Η «επανάσταση» των ρακοσυλλεκτών της Τουρκίας – 500.000 άνθρωποι που ζουν από τη συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών από τον δρόμο και από τους δημόσιους κάδους απορριμμάτων ζητούν να αποκτήσουν δικαιώματα
Εργάζονται χωρίς κανέναν εξοπλισμό και συνεχώς αυξάνονται καθώς η κρίση στην Τουρκία μεγαλώνει. Οι συλλέκτες χαρτιού περπατούν έως και 12 ώρες για το μεροκάματο, μπορεί και 20 χιλιόμετρα, όμως αυτό δεν είναι το πρόβλημά τους. Αυτό που τους πικραίνει είναι η προκατάληψη της κοινωνίας και η απέχθεια που τους δείχνουν οι άνθρωποι όταν τους συναντούν στον δρόμο. «Δεν μας πλησιάζουν σαν να έχουμε πανούκλα», λένε στη «Hürriyet, «κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα».
Ο επικεφαλής του συλλόγου ρακοσυλλεκτών της χώρας Ρετζέπ Καραμάνδηλώνει στην τουρκική εφημερίδα ότι περίπου 500.000 άνθρωποι ζουν από τη συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών από τον δρόμο και από τους δημόσιους κάδους απορριμμάτων. «Πεθαίνουμε στα εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα αυτοκίνητα μας χτυπούν στους δρόμους, πέφτουμε θύματα τροχαίων ατυχημάτων… Ο κόσμος μάς αντιμετωπίζει σαν να έχουμε κάποια ασθένεια ή σαν να είμαστε εγκληματίες και για να αλλάξει αυτό πρέπει να υπάρξει κάποιο νομικό πλαίσιο. Θέλουμε να αποκτήσουμε δικαιώματα». Τα σχόλια του Καραμάν έρχονται αφότου πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κι άλλοι 11 τραυματίστηκαν στη διάρκεια πυρκαγιάς που ξέσπασε τον Μάρτιο σε κτίριο που χρησιμοποιούσαν συλλέκτες χαρτιού στην συνοικία Αλτιντάγ της Αγκυρας.
Πυλώνες του πρότζεκτ «μηδενικά απόβλητα»
«Από τη στιγμή που εργαζόμαστε σε ανθυγιεινές συνθήκες και φιλοξενούμαστε σε κτίρια που είναι ερείπια ή εγκαταλελειμμένα, αρρωσταίνουμε πολύ συχνά, όμως είμαστε το απαραίτητο συστατικό του πρότζεκτ «μηδενικών αποβλήτων». Αν δεν ήμασταν εμείς, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ανακύκλωση» δηλώνει ο Καραμάν ζητώντας από τις Αρχές να μην τους αγνοούν.
Υποστηρίζει πως οι ρακοσυλλέκτες του δρόμου συμβάλλουν τα μέγιστα σε ό,τι αφορά την προστασία των φυσικών πόρων και της φύσης. Με τη συλλογή απορριμμάτων (κυρίως πλαστικών), τα οποία δεν διασπώνται και βλάπτουν το περιβάλλον και τους υδάτινους πόρους, προστατεύουν τη φύση και ταυτόχρονα συμβάλλουν στην οικονομία.
Ο Χαλίλ Ιμπραΐμ Ακάρ, 21 ετών, είναι ένας από τους 8.000 συλλέκτες χαρτιού που εργάζονται στην Αγκυρα και είναι γνωστός ως ένας από τους πιο έμπειρους συλλέκτες χαρτιού της πρωτεύουσας. Οι φίλοι του τον φωνάζουν «Ιμπο, ο κατακτητής των δρόμων»: «Εργαζόμαστε 12 με 15 ώρες την ημέρα. Περπατάμε 15-20 χιλιόμετρα κατά μέσο όρο κάθε μέρα. Δίνουμε αγώνα για να επιβιώσουμε και όλα όσα κερδίζουμε τα βγάζουμε με αίμα. Ομως οι άνθρωποι μας βλέπουν με άλλον τρόπο στον δρόμο. Μας βλέπουν σαν παραβάτες, σαν κλέφτες. Είμαστε απλά εργαζόμενοι. Δεν κλέβουμε, δεν εξαπατάμε κανέναν. Δεν ικετεύουμε, βγάζουμε τα λεφτά μας με τον ιδρώτα μας και ζητούμε κάποιον σεβασμό».
Ο Μεχμέτ Σαΐτ Γιλμάζ, 23 ετών, ζει συλλέγοντας χαρτιά. Είναι πατέρας δύο κοριτσιών και κάνει αυτή τη δουλειά τα τελευταία έξι χρόνια. «Μερικές φορές οι οικογένειες που με βλέπουν στον δρόμο και έχουν κορίτσια, τα τραβούν μακριά μου και αυτό πραγματικά με πονάει. Είμαι πατέρας δύο κοριτσιών και θα πέθαινα για τα παιδιά τους. Οταν τα κοιτάζω, σκέφτομαι τα κορίτσια μου και στενοχωριέμαι» λέει και ζητάει από τους ανθρώπους να μην είναι προκατειλημμένοι εναντίον του.
«Αγωνιζόμαστε μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Το μόνο που ζητάμε (από τις Αρχές) είναι να μη μας καταδικάζουν σε θάνατο και να δημιουργήσουν μόνιμους χώρους όπως οργανωμένες βιομηχανικές περιοχές όπου θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε και όχι τα εγκαταλελειμμένα και ερειπωμένα κτίρια όπου είμαστε ο ένας επάνω στον άλλον. Δεν μπορούμε καν να ανάψουμε τη σόμπα για να ζεσταθούμε φοβούμενοι μην πιάσει φωτιά και καούμε».
Ανήλικοι παράτησαν και το σχολείο τους
Ενας άλλος συλλέκτης χαρτιού, μόλις 15 ετών, είναι ο Ιντρίς Ακάρ που ήρθε στην Αγκυρα από τη νοτιοανατολική επαρχία Σανλιούρφα πριν από τρία χρόνια. «Καθώς η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου δεν ήταν καλή, έφυγα από το σχολείο. Ηρθα στην Αγκυρα με τους συγγενείς μου, οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν συλλέκτες χαρτιού. Ετσι, άρχισα να συλλέγω και χαρτί, βγάζοντας 40 με 50 τουρκικές λίρες την ημέρα ανάλογα με το ποσό του χαρτιού που μαζεύω».
Ο Ακάρ λέει ότι θέλει να συνεχίσει το σχολείο και να σταματήσει να δουλεύει: «Στενοχωριέμαι όταν βλέπω τους φίλους μου να πηγαίνουν σχολείο. Ενα άλλο πράγμα που μου λείπει πολύ είναι η μητέρα μου. Μου λείπουν τα φαγητά της, μου λείπει να της χαϊδεύω τα μαλλιά, μου λείπουν οι αγκαλιές της».
Ο Γιακούπ Καμάλ, 19 ετών, συλλέγει χαρτί τα τελευταία δύο χρόνια στους δρόμους της Αγκυρας. Και αυτός παράτησε το σχολείο. «Οταν περπατάω», λέει, «οι άνθρωποι αλλάζουν δρόμο και όταν περνούν δίπλα μου, τραβούν αλλού το βλέμμα τους και αυτό μου προκαλεί θλίψη. Το μεγαλύτερο όνειρό του είναι να βρω ένα κορίτσι και να περιπλανιέμαι στους δρόμους της πόλης κρατώντας το χέρι της».
Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα tovima.gr
