Το μουγκρητό των αγελάδων ακούγεται και σαν κλάμα ή διαμαρτυρία. Στα βουνά της νοτιοανατολικής Σερβίας η ξηρασία βασανίζει ανθρώπους και ζώα. Στο μοναδικό σημείο που υπήρχε νερό για τα 1.200 γελάδια και τα 500 άλογα που βόσκουν εδώ, τα πάντα έχουν στεγνώσει. O Ντάνιελ Βελίκοβιτς είναι ένας από τους κτηνοτρόφους που έχει εδώ τα ζώα του και αναγκάζεται να μεταφέρει καθημερινά νερό με το βυτίο. Συχνά και περισσότερες από μία φορές.
«Είχαμε αρκετό νερό μέχρι πρότινος, αλλά μετά άρχισε το πρόβλημα. Είναι ένας καθημερινός αγώνας. Δεν μπορούμε να το αποθηκεύσουμε και να φύγουμε σίγουροι ότι οι αγελάδες θα επιβιώσουν. Είμαστε σε κατάσταση συναγερμού. Αν φύγουμε, οι αγελάδες θα πεθάνουν».
Άλλαξαν οι… καιροί
Η ξηρασία αποτελεί πια συχνό φαινόμενο, σε μια περιοχή που πριν από μερικά χρόνια δεν είχε τέτοιου είδους προβλήματα. Τώρα οι κάτοικοι την περιμένουν κάθε καλοκαίρι εξαιτίας της μακρόχρονης ανομβρίας, όπως εξηγεί η μετεωρολόγος Άνα Βούκοβις Βίμιτς: «Όταν βιώνουμε ακραίους καύσωνες, όπως ήταν ο περσινός, τον Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο, οι υψηλές θερμοκρασίες στη σειρά λογικά ανεβάζουν τη ζήτηση για νερό. Μεγάλες ποσότητες εξατμίζονται και αυτό προκαλεί ελλείψεις. Οι περίοδοι ξηρασίας διαρκούν 10 ημέρες ή και δύο εβδομάδες, κάτι που είναι καινούργιο».
Οι περίοδοι ανομβρίας διακόπτονται από έντονες καταιγίδες που ρίχνουν μεν άφθονο νερό, το οποίο δεν προλαβαίνει όμως να αποθηκευτεί. Ο Σλάβιτσα Ίβκοβιτς, πρόεδρος της δημοτικής κοινότητας Γκατζίν Χαν, δηλώνει απογοητευμένος από την κεντρική κυβέρνηση που δεν υλοποίησε την υπόσχεσή της για έργα γεώτρησης που θα έλυναν το πρόβλημα.
«Ήρθαν κάποιοι ειδικοί και έκαναν τεστ. Είπαν ότι υπάρχει αρκετό νερό. Αρκεί να κάνουν γεωτρήσεις και μετά θα έχουμε, είπαν. Χρειάζεται μια λύση επειγόντως, αλλά οι ντόπιοι πρέπει να κινητοποιηθούν και να ζητήσουν βοήθεια».
Με υδροφόρες του στρατού
Κάποια βοήθεια έρχεται μόνο από τον στρατό, που ανεβάζει εδώ υδροφόρα οχήματα. Όμως ένα φορτίο φτάνει μόνο για 50 ζώα, όχι για τα 1.700 περίπου που βρίσκονται εδώ. Στο μεταξύ οι ντόπιοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ελπίζουν ότι θα ξεκινήσει πάλι περίοδος βροχοπτώσεων. Για αυτούς είναι ζήτημα επιβίωσης, όπως εξηγεί ο κτηνοτρόφος.
«Εξαρτόμαστε από αυτές τις αγελάδες. Είναι το βιος μας. Χωρίς αυτές δεν έχουμε άλλο εισόδημα. Αν πεθάνουν, δεν θα έχουμε τίποτε άλλο, παρά κάποια επιδόματα για να ζήσουμε».
Για κάποιους ανθρώπους η κλιματική αλλαγή δεν είναι μια ακατανόητη επιστημονική θεωρία που ίσως και να μη φτάσει ποτέ στα αυτιά τους, αλλά καθημερινό βίωμα, συχνά εξόχως απειλητικό.
Πηγή: DW
