Από το 1973 έως το 2019 ένα τσιγάρο δρόμος – Ήδη, μέχρι αυτήν την ώρα στη Χιλή, οι νεκροί έφτασαν τους 20, οι τραυματίες τους 296 και οι συλληφθέντες περίπου 7.000.
Ο πλανήτης συγκλονίζεται από όσα συμβαίνουν στη Χιλή. Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από την ανατροπή της εκλεγμένης σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σαλβαντόρ Αλιέντε, με μοχλό το στρατό και υποκινητή και καθοδηγητή τις ΗΠΑ. Το αμερικανόδουλο καθεστώς του στρατηγού Αγκούστο Πινοσέτ βασίστηκε στη βία, στην τρομοκρατία και το αίμα.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Χιλιάδες πολίτες γνώρισαν τις… περιποιήσεις της μυστικής Αστυνομίας. Οι δολοφονίες, οι εκτοπισμοί, οι εξορίες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Τελικά, το καθεστώς έπεσε, ακολουθώντας την τύχη όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ωστόσο, δεν μπόρεσε να λύσει τα προβλήματα του λαού, ειδικά των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Οι σημερινές όμως διαδηλώσεις (φωτο AP Photos) και η αντιμετώπισή τους θυμίζουν έντονα τα «καραβάνια θανάτου» του στρατηγού δικτάτορα. Οι μαζικές κινητοποιήσεις στην πρωτεύουσα Σαντιάγο και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας ξεπερνούν σε μαζικότητα το 1.000.000.
Πολίτες όλων των ηλικιών φωνάζουν με ένα στόμα, «Σταματήστε. Δεν πάει άλλο». Μπορεί αυτές οι κινητοποιήσεις να ξάφνιασαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ωστόσο, μια προσεκτική ματιά στην καθημερινότητα της χώρας μάς δείχνει ότι ο δρόμος της εξέγερσης, της διεκδίκησης και του αγώνα υπήρξε μονόδρομος. Αυτή είναι η σοβαρότερη κοινωνική κρίση μετά το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας. Θα πρόκειται, ωστόσο, για μεγάλη αφέλεια, αν κάποιος πιστεύει πως όλος αυτός ο κακός χαμός έγινε για την αύξηση των 30 πέσος στις αστικές συγκοινωνίες. Ο απλός κόσμος της εργασίας, οι νεολαίοι, οι γυναίκες, οι συνταξιούχοι βγήκαν μπροστά για τα 30 αυτά χαμένα χρόνια της άσκησης σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Τόσο από τον σημερινό κεντροδεξιό πρόεδρο, Σεμπάστιαν Πινέιρα, όσο και από την προηγούμενη, σοσιαλίστρια, Μιτσέλ Μπατσελέ.
Ας δούμε κάποια στοιχεία που αφορούν την οικονομική κατάσταση της χώρας.
-Μια κοινωνία χωρίς νερό, καθώς από κοινωνικό αγαθό μετατράπηκε σε ιδιωτικό και πολύ ακριβό εμπόρευμα για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
-Το συνταξιοδοτικό σύστημα -το οποίο πολλοί στη χώρα μας αναφέρουν ως θετικό παράδειγμα- καταρρέει.
-Οι παροχές και τα κονδύλια στην υγεία διαρκώς συρρικνώνονται.
-Το σύστημα παιδείας θεωρείται από τα χειρότερα της Λατινικής Αμερικής και ταυτοχρόνως από τα ακριβότερα στον πλανήτη.
-Το προφίλ της Καθολικής Εκκλησίας αμαυρώνεται καθημερινά, έπειτα από κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών.
-Το εισόδημα των φτωχών ανθρώπων φτάνει τα 140 δολάρια το μήνα. Την ίδια στιγμή, οι πλούσιοι επιδίδονται σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή, πράγμα που στερεί από το κράτος 1,5 δισ. δολάρια ετησίως.
Το ΔΝΤ πιέζει την κυβέρνηση για περισσότερες και γρηγορότερες μεταρρυθμίσεις. Και ξέρετε τι συμβαίνει, όπου το Ταμείο βάζει το χεράκι του. Εμείς, τουλάχιστον, γνωρίζουμε.
Ο πρόεδρος της χώρας, ωστόσο, σε έκτακτο διάγγελμά του, ανακοίνωσε 20% αύξηση στην κατώτερη σύνταξη. Από 151 δολάρια το μήνα θα τη φτάσει στα 181. Ο δε κατώτατος μισθός από 413 δολάρια θα αυξηθεί σε 481. Επίσης, δύο υπουργοί του -Εσωτερικών και Οικονομικών- απομακρύνθηκαν από την κυβέρνησή του, προκειμένου να κατευνάσει τη λαϊκή οργή αλλά εις μάτην…
Τα συνδικάτα, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πείστηκαν και ο πρόεδρος αντέδρασε όπως κάθε… συνεπής πρόεδρος, ο οποίος σέβεται αυτό που υπηρετεί ταξικά, πολιτικά, κοινωνικά. Στρατός, κατασυκοφάντηση, καταστολή. 10.500 στρατιωτικοί και αρκετά τεθωρακισμένα οχήματα επιχειρούν να ελέγξουν την κατάσταση.
Ήδη, μέχρι αυτήν την ώρα, οι νεκροί έφτασαν τους 20, οι τραυματίες τους 296 και οι συλληφθέντες περίπου 7.000. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση ουδείς μπορεί με σιγουριά να προβλέψει. Γιατί μιλάμε για μια κοινωνία στα χαρακώματα. Από το 1973, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από την προσπάθεια της χιλιανής κοινωνίας να αλλάξει τη ζωή της. Ο Καρλ Μαρξ εξηγούσε πως «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται δύο φορές: την πρώτη με τη μορφή της τραγωδίας και τη δεύτερη της φάρσας».
Ποια εκδοχή θα δούμε στη Χιλή; Μένει να περιμένουμε και ταυτοχρόνως να ελπίζουμε…
