Ο καθηγητής Νικόλας Χρηστάκης του Yale εξηγεί πώς θα μας βρει το τέλος της πανδημίας -Πώς θα είναι ο κόσμος μετά;
Παράταση του εφιάλτη της πανδημίας μέχρι το 2024 προβλέπει ο εξέχων ερευνητής του Γέιλ, δρ Νικόλας Χρηστάκης, σημειώνοντας ότι μετά από τρία χρόνια θα πρέπει να περιμένουμε την επιστροφή όχι στη γνωστή, αλλά σε μια νέα κανονικότητα.
Ο Ελληνοαμερικανός γιατρός και κοινωνιολόγος, που έχει προβλέψει, μιλώντας στο iefimerida.gr, ότι θα φοράμε μάσκες μέχρι το 2022, εξηγεί στο CNN ότι η πανδημία του νέου κορωνοϊού θα εξελιχθεί σε τρεις φάσεις: η άμεση, που θα διαρκέσει περίπου μέχρι τα τέλη του 2021. Η ενδιάμεση περίοδος, που θα κρατήσει μέχρι τα τέλη του 2023, και η περίοδος μετά την πανδημία, που θα ξεκινήσει περίπου το 2024.
Όπως σημειώνει ο καθηγητής Κοινωνικών και Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Γέιλ, τον οποίο είχε συμπεριλάβει το περιοδικό «Time» το 2009 στις 100 σημαντικότερες προσωπικότητες του πλανήτη, «στη διάρκεια της άμεσης περιόδου της πανδημίας βιώνουμε το βιολογικό και επιδημιολογικό σοκ του κορωνοϊού. Ο ιός εξαπλώνεται διαρκώς μέχρις ότου μολυνθούν αρκετοί άνθρωποι και φθάσουμε στο όριο της λεγόμενης φυσικής ανοσίας της αγέλης. Κι αυτή είναι η περίοδος κατά την οποία καλούμαστε να ζήσουμε σ’ έναν αλλαγμένο κόσμο φορώντας μάσκες, τηρώντας τις αναγκαίες κοινωνικές αποστάσεις, με περιοδικά λουκέτα σε επιχειρήσεις και σχολεία κ.ο.κ.
Σε περιόδους πανδημίας οι άνθρωποι στρέφονται συνήθως στη θρησκεία, κλείνονται στα σπίτια τους, γίνονται πιο απόμακροι. Θα χρειαστεί περίπου ένας χρόνος, μέχρι τα τέλη του 2021, προτού φθάσουμε σ’ αυτό το σημαντικό ορόσημο της ανοσίας της αγέλης, είτε με φυσικό τρόπο, επειδή ο κορωνοϊός συνεχίζει να εξαπλώνεται, ή τεχνηέντως μέσω των εμβολιασμών».
Η ενδιάμεση περίοδος της πανδημίας -Στροφή στην επιστήμη
Ο δρ Χρηστάκης, συγγραφέας του βιβλίου «Το βέλος του Απόλλωνα, οι βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις της πρόσφατης πανδημίας στον τρόπο που ζούμε», σημειώνει ότι «στη διάρκεια της ενδιάμεσης περιόδου θα κληθούμε να αναρρώσουμε όχι από τις βιολογικές ή τις επιδημιολογικές επιπτώσεις του κορωνοϊού, αλλά από τις ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές του επιδράσεις.
Για κάθε άτομο που πεθαίνει από την πανδημία, πιθανώς άλλοι πέντε να αποκτήσουν σοβαρή αναπηρία, εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειαστούν διαρκή ιατρική φροντίδα ακόμη κι όταν αφήσουμε πίσω μας την άμεση επίπτωση όσον αφορά στη θνησιμότητα της πανδημίας.
Η πανδημία επιτάχυνε έναν αριθμό τάσεων όσον αφορά στον τρόπο παροχής της υγειονομικής περίθαλψης και ανέτρεψε κάποιες άλλες τάσεις. Έχοντας διαπιστώσει στην πράξη τη σημασία της επιστήμης στην αντιμετώπιση αυτής της παγκόσμιας απειλής ίσως δούμε την αναγκαιότητά της και σε άλλους τομείς, όπως στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Είναι πιθανόν μια από τις μακροπρόθεσμες κληρονομιές της πανδημίας να είναι μια ανανεωμένη εκτίμηση, ένα ενδιαφέρον, μια στήριξη σε επιστημονικά εγχειρήματα». Συνδυάζοντας, λοιπόν, όλα αυτά φθάνουμε στα τέλη του 2023 όταν θα μπούμε στην μετά την πανδημία περίοδο».
Ο κόσμος μετά την πανδημία -Σεξουαλική απελευθέρωση, στροφή στις κοινωνικές επαφές, αλλαγή συνηθειών
Όσον αφορά στον κόσμο που θα προκύψει μετά τη λήξη του εφιάλτη, ο δρ Χρηστάκης προβλέπει αναστροφή των κοινωνικών τάσεων, με περισσότερες κοινωνικές συναναστροφές, ενδεχόμενη απομάκρυνση από τη θρησκεία και σεξουαλική απελευθέρωση.
«Πιστεύω ότι η περίοδος αυτή θα είναι κάπως σαν εκείνη της δεκαετίας του 1920 μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πανδημία της λεγόμενης Ισπανικής Γρίπης. Όλες οι δυσκολίες και τα προβλήματα κι οι αλλαγές στις ζωές μας, που κληθήκαμε να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε αυτά τα πρώτα χρόνια, θα ανατραπούν ξαφνικά. Οι άνθρωποι δεν θα στρέφονται πλέον τόσο στη θρησκεία, θα αναζητούν διαρκώς ευκαιρίες κοινωνικοποίησης και επαφών σε νυχτερινά κέντρα, μπαρ και εστιατόρια, αθλητικές και πολιτικές εκδηλώσεις, μουσικές παραστάσεις κ.ο.κ. Μπορεί να δούμε και κάποια σεξουαλική απελευθέρωση κι υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ, όπως οι χειραψίες, επί παραδείγματι, στις δυτικές κοινωνίες, ή συγκεκριμένοι τύποι μη αναγκαίων επαγγελματικών ταξιδιών, καθώς οι άνθρωποι διαπιστώνουν τώρα ότι μπορούν να λειτουργήσουν και με τηλεδιασκέψεις, ή συγκεκριμένοι τρόποι παροχής ιατρικής φροντίδας, όταν οι άνθρωποι πήγαιναν πρώτα να συναντήσουν αυτοπροσώπως τον γιατρό τους και τώρα βλέπουν ότι δεν χρειάζεται πλέον να το κάνουν προς όφελος όλων, ή μοτίβα τηλεργασίας, π.χ. με τους ανθρώπους να συνειδητοποιούν ότι δεν χρειάζεται να μεταβούν με μέσα μαζικής μεταφοράς στις δουλειές τους για να εξοικονομήσουν τα προς το ζην».
Και καταλήγει: «Αν με ρωτήσετε τι μου δίνει ελπίδα, μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω ένα ανέκδοτο που αναφέρουν συχνά γιατροί -κάπως κυνικό και απαισιόδοξο εν προκειμένω-, ότι “όλες οι αιμορραγίες σταματούν κάποια στιγμή”. Οι πανδημίες, λοιπόν, πάντα σταματούν, αλλά συχνά αφού έχουν στοιχίσει πολλές ζωές. Έρχονται κατά κύματα και κάποια στιγμή εξαφανίζονται. Είμαι, ως εκ τούτου, πολύ αισιόδοξος ότι θα βγούμε στην άλλη πλευρά του τούνελ. Όσο σοβαρή κι αν είναι η απειλή του κορωνοϊού, η μοίρα του είναι στο τέλος να γίνει ενδημικός, σαν ένας από τους κοινούς ιούς της γρίπης, κυκλοφορώντας ανάμεσά μας και προκαλώντας στο τέλος σχετικά ήπια συμπτώματα, αλλά επηρεάζοντάς μας για πάντα»…
