Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς σε μία … κρίση αντικειμενικής προσέγγισης μιλάει για το Τσάμπιονς Λινγκ και για τον πιο συνεπή εμπρόσωπο της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό – Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο πίνακας που παραθέτει
Τον Σεπτέμβριο του 1992 είδε το πρώτο φως του ήλιου ένα… μωρό. Ο φίλαθλος ποδοσφαιρικός πλανήτης αγωνιούσε. Το περίμενε πώς και πώς. Από την πρώτη μέρα της κύησης, όχι της γέννησης. Μπορεί να ήταν λίγο ατίθασο, αρκετά αγχώδες, όλοι όμως ήξεραν ότι ήταν γεννημένο να φέρει την επανάσταση στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Αυτό το μωρό, πλέον, έγινε ένας νεαρός ετών 27. Από τότε φαίνεται σαν να πέρασαν δεκαετίες, γιατί οι αλλαγές υπήρξαν ραγδαίες, συγκλονιστικές και, κυρίως, άκρως ενδιαφέρουσες.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ο νεαρός, λοιπόν, κύριος δέχτηκε άπειρα αιτήματα φιλίας. Και όπως ήταν αναμενόμενο, σε κάποια ενέδωσε. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν οι προτάσεις ήταν συγκεκριμένες, ενδιαφέρουσες και πολύ-πολύ ελκυστικές. Μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σε τρία τέτοια αιτήματα φιλίας; Χορηγοί-διαφημιστές, τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια κτυπούσαν επίμονα την πόρτα του. Έτσι, ο κύριος αυτός γιγαντώθηκε: ο κύριος Τσάμπιονς Λιγκ κέρδισε με την πρώτη τις καρδιές μας. Έγινε απαραίτητο στοιχείο στη διασκέδασή μας. Έχει εξελιχθεί σε «ναρκωτικό» μας. Γιατί μη μου πείτε ότι μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς αυτό; Στο μεγάλο πάρτι έδιναν το «παρών», τα περισσότερα απ’ αυτά τα χρόνια, και οι ελληνικές ομάδες. Όχι όλες. Ο Ολυμπιακός έχει τις περισσότερες συμμετοχές στη μεγάλη γιορτή. Ακολουθεί ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και… τέλος.
Φέτος, λοιπόν, ήταν η σειρά των «ερυθρολεύκων» να επιστρέψουν στον πιο αστραφτερό ποδοσφαιρικό θεσμό. Γιατί το Τσάμπιονς Λιγκ έχει, πλέον, ξεπεράσει σε αίγλη το Μουντιάλ και μένει πίσω, σε βαθμό τηλεθέασης, εισιτηρίων και διαφημιστών, μόνο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα χρήματα είναι πολλά. Οι χορηγοί κάνουν ουρά, προκειμένου να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους. Φίλαθλοι σε όλο τον πλανήτη περιμένουν καρτερικά την ώρα των αγώνων. Οι ποδοσφαιρικές κόντρες δεν αγγίζουν μονάχα την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική, ΗΠΑ, Κεντρική και Βόρεια Αμερική, Αυστραλία-Νέα Ζηλανδία είναι εκεί. Κάποιοι αναγκάζονται να ξενυχτήσουν για την «ασπρόμαυρη θεά». Κάποιοι άλλοι δεν πάνε στη δουλειά τους, προφασιζόμενοι απίστευτες δικαιολογίες, προκειμένου να δουν τον Ρονάλντο να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, τον υπέροχο «μάγο» της μπάλας, Λιονέλ Μέσι, τον Σαντιό Μανέ και τον Σέρχιο Αγουέρο, τον Καρίμ Μπενζεμά και τον Κιλιάν Εμπαπέ.
Ποιος, αλήθεια, δεν αγωνιά πότε θα εμφανιστεί στη μικρή οθόνη του η μηχανή των «reds», Λίβερπουλ, την οποία σε χρόνο-ρεκόρ δημιούργησε ο Γιούργκεν Κλοπ; Το σύγχρονο θαύμα του ρεαλισμού, της ομορφιάς και της απίστευτης απλότητας που παρουσιάζει το συγκρότημα του Πεπ Γκουαρντιόλα, η γοητευτική στο μάτι των ποδοσφαιρόφιλων, Μάντσεστερ Σίτι; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την Παρί των εκατοντάδων εκατομμυρίων, ασχέτως αν δεν τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής; Μπορεί, άραγε, κάποιος να αγνοήσει τη γερμανική ποδοσφαιρική μηχανή που λέγεται Μπάγερν Μονάχου; Την τεράστιου βάρους φανέλα της ιταλικής «Βέκια Σινιόρα»; Ωστόσο, πάντα στο θεσμό υπάρχουν ομάδες οι οποίες, απρόσμενα, ξεπετιούνται και διεκδικούν το τρόπαιο. Τότεναμ και Άγιαξ πέρυσι. Ατλέτικο, Ντόρτμουντ, Τσέλσι και Ίντερ παλιότερα. Όπως και να έχει, οι μπουκ μπορούν να προτείνουν σχεδόν μια δεκάδα συλλόγους, οι οποίοι, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορούν να αναδειχτούν πρωταθλητές Ευρώπης. Και μη νομίζετε ότι ξεχάσαμε Ρεάλ και Μπαρτελόνα. Πώς θα γινόταν, άλλωστε, όταν τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν το «άγιο δισκοπότηρο»; Όταν στη συλλογή τους διαθέτουν 13 τρόπαια η μία και 5 η άλλη;
Όταν, λοιπόν, υπάρχει παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ, τα πάντα σταματούν. Ακόμη και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή συναντήσεις ηγετών αν δεν αναβάλλονται, τουλάχιστον, μετατίθενται χρονικά. Γιατί και οι πατέρες του έθνους γουστάρουν τα ναζιάρικα παιχνίδια της «στρογγυλής θεάς».
Ασφαλώς και η χώρα μας δεν μπορούσε να λείπει από τη μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή. Και αν δεν στείλει εκπρόσωπό της στο θεσμό, τουλάχιστον, κανάλια -συνδρομητικά πάντα, για να μην ξεχνιόμαστε- μεταδίδουν απευθείας τις μονομαχίες των 32 ανταγωνιστών.
Όλοι οι σύλλογοι, σε όλη την Ευρώπη, θέλουν να συμμετάσχουν στο μεγάλο πάρτι. Όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους, αλλά και για οικονομικούς. Ιδίως οι φτωχότεροι σύλλογοι, με τη συμμετοχή τους λαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο χρηματικό μπόνους, με το οποίο μπορούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους, ενός ακόμη ή και δύο χρόνων. Άρα, είναι λογικό και οι ελληνικοί σύλλογοι να διαγκωνίζονται για το… χρίσμα, καθώς, εκτός από το πρεστίζ τους, βάζουν στο ταμείο τους πολλά μα πολλά εκατομμύρια ευρώ. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι η ΑΕΚ, για να κτίσει την «Αγιά Σοφιά», είχε προϋπολογίσει ένα δάνειο περίπου 22 εκατ. ευρώ. Η συμμετοχή της στο θεσμό -μια τυπική συμμετοχή, καθώς υπέστη 6 ήττες- απέφερε τα έσοδα που θα δανειζόταν. Έτσι απέφυγε τον τραπεζικό βραχνά και όλα αυτά λόγω Τσάμπιονς Λιγκ.
Παλιότερα, ο συντελεστής δυσκολίας ήταν διαφορετικός. Ευκολότερα μια ομάδα μικρότερου βεληνεκούς μπορούσε να φτάσει ψηλά. Ο Παναθηναϊκός -διαχρονικός Ευρωπαίος πρέσβης μας- έφτασε μία φορά κοντά στο όνειρο του τελικού, αλλά ο Άγιαξ στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Άλλη μία φορά, ένα σουτ του Γκόραν Βλάοβιτς, δίπλα από το δοκάρι της Μπαρτσελόνα, στέρησε από το «τριφύλλι» μια επική πρόκριση, στα ημιτελικά, στο «Καμπ Νου». Μιλάμε, πάντα, για εποχές Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι; Σήμερα, ωστόσο, αυτό γιγαντώθηκε. Τα μεγέθη ξέφυγαν. Χώρος για συλλόγους όπως ο Παναθηναϊκός δεν υπάρχει, αν όχι σε επίπεδο πάντα διεκδίκησης του τροπαίου, τουλάχιστον μιας αξιοπρεπούς πορείας. Ακόμη και η συμμετοχή στους ημιτελικούς του θεσμού συνιστά τεράστια υπέρβαση. Ρωτήστε γα παράδειγμα τη Σαχτάρ, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Σάλκε. Και αν οι «μπέμπηδες» λες ότι κάποια στιγμή θα επανέλθουν, οι υπόλοιποι είναι απλοί συγγενείς.
Φτωχοί συγγενείς, σε ένα πάμπλουτο τραπέζι. Σχετικά με τους «πράσινους», τα ίχνη τους αγνοούνται τόσο στα εγχώρια όσο και στα διεθνή πράγματα. Τα τελευταία 25 χρόνια ο πιο συνεπής εκπρόσωπός μας είναι ο Ολυμπιακός. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, οι εμφανίσεις του είναι αξιοπρεπείς και, κυρίως, το πορτοφόλι του γεμίζει. Πράγμα που του παρέχει οικονομική ρευστότητα σε σχέση με τον ανταγωνισμό εντός συνόρων. Για πρόκριση στη συνέχεια του θεσμού ούτε λόγος. Όταν έχεις αντιπάλους Γιουβέντους και Ατλέτικο τη μία χρονιά, Μπαρτσελόνα, Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Γιουβέντους την επομένη, Μπάγερν και Τότεναμ φέτος, τα όνειρα, δυστυχώς, καθίστανται απαγορευτικά. Για να υπάρξει πρόκριση στη φάση των νοκ άουτ, πρέπει να γίνει ένα μεγάλο θαύμα. Οι αντίπαλοι να βρίσκονται σε κρίση και οι ελληνικές ομάδες στις καλύτερές τους βραδιές.
Η οικονομία παίζει τον πλέον καθοριστικό ρόλο σε όλα τα πράγματα της ζωής μας. Δεν θα γινόταν απ’ αυτόν τον κανόνα το ποδόσφαιρο να αποτελέσει εξαίρεση. Και όπως συμβαίνει, τις περισσότερες φορές, οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Ενδεικτικά δείτε έναν πίνακα, ο οποίος αφορά τη χρηματιστηριακή αξία όσων συμμετέχουν στο θεσμό και στον οποίο αποτυπώνεται με τον πλέον ολοφάνερο τρόπο η διαφορά των… φτωχών με τους… πλούσιους. Οι τιμές αναφέρονται σε ευρώ:
1. Μάντσεστερ Σίτι 1.270.000.000
2. Ρεάλ Μαδρίτης 1.180.000.000
3. Μπαρτσελόνα 1.160.000.000
4, Λίβερπουλ 1.070.000.000
5. Παρί Σεν Ζερμέν 984.000.000
6. Τότεναμ 979.500.000
7. Μπάγερν Μονάχου 866.000.000
8. Γιουβέντους 864.000.000
9. Τσέλσι 829.750.000
10.Ατλέτικο Μαδρίτης 829.400.000
11. Νάπολι 660.000.000
12. Ντόρτμουντ 642.000.000
13. Ίντερ 582.000.000
——————————————————-
29. ΟΥΜΠΙΑΚΟΣ 79.700.000
30. Ντιναμό Ζάγκρεμπ 73.950.000
31. Ερυθρός Αστέρας 56.950.000
32. Σλάβια Πράγας 40.600.000
Αυτός ο πίνακας αποτελεί σαφή ένδειξη της διαφοράς των μεγεθών. Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός, με το υψηλότερο μπάτζετ εντός συνόρων, βρίσκεται στην 29η θέση ανάμεσα σε 32 ομάδες. Η διαφορά του με την Μπάγερν και την Τότεναμ είναι χαώδης. Πόσες υπερβάσεις να κάνει -όχι μόνο ο Ολυμπιακός, αλλά οποιοσδήποτε ελληνικός σύλλογος συμμετάσχει στο θεσμό- προκειμένου να συνεχίσει στους «16» της διοργάνωσης; Ας μη ζητάμε παράλογα πράγματα. Η συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ δίνει την ευκαιρία να τεστάρουμε τις δυνατότητές μας. Να ζήσουμε μαγικές στιγμές. Να δούμε από κοντά τα ποδοσφαιρικά αστέρια, τα οποία απολαμβάνουμε μόνο στους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Όσο για τη συνέχεια; Γιουρόπα Λιγκ και έχει ο Θεός. Γιατί μπορεί, κακώς, να το σνομπάρουμε, όμως, ρεαλιστικά, ούτε και σ’ αυτόν το θεσμό έχουμε ελπίδες σοβαρής διάκρισης. Τουλάχιστον, έτσι διδάσκει η ζωή. Και βεβαίως να μην αγνοήσουμε το βασικότερο: όταν οι σύλλογοί μας κουνάνε το… σεντόνι, κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ μπαίνουν στα ταμεία τους. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτές οι τονωτικές ενέσεις δυναμώνουν τις ομάδες μας και τις καθιστούν οικονομικά ανεξάρτητες. Τα υπόλοιπα είναι μη ρεαλιστικά. Για απλή λαϊκή κατανάλωση
