Ο Πανναξιακός ΑΟΝ μοιάζει να λειτουργεί σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του – Ένα βήμα πριν την έξοδο η 17χρονη Βίλμα Αναγνώστου που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στις Κυκλάδες και το ζητούμενο είναι τι κάνει λάθος η ομάδα και δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα δικά του παιδιά;
Ο …αστικός μύθος λέει ότι γεννήθηκε κρατώντας μία μπάλα βόλεϊ στα χέρια… Ένας δεύτερος αναφέρει ότι ακόμη κι όταν κοιμάται παίζει βόλεϊ αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ζει και αναπνέει για αυτό το άθλημα. Έχει μάλιστα τέτοια ψύχωση που ακόμη και στο κινητό της βλέπει αγώνες βόλεϊ (!!!) Ο λόγος για την 17χρονη (06/06/2001) Βίλμα Αναγνώστου, που έχει πετύχει όσα σχεδόν καμία άλλη Ναξιώτισσα. Όχι μόνο γιατί έχει ήδη αγωνιστεί στην Α1 βόλεϊ γυναικών με την φανέλα του Πανναξιακού ΑΟΝ, αλλά κατάφερε να περάσει το κατώφλι και της προεθνικής κορασίδων έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Αιγαίου (Ζ περιφέρεια) από την ομάδα της. Και πριν κλείσει καλά καλά τα 15 της χρόνια… Και από τότε; Υποσχέσεις για μεγαλύτερο και πιο ενεργό ρόλο στην πρώτη ομάδα από τη στιγμή που έχει παρουσία στην Α1 από τη περίοδο 2015 – 16…
Κι όμως σήμερα είναι ένα βήμα έξω από την ομάδα του Παννναξιακού ΑΟΝ… Και μοιάζει να ακολουθεί το μονοπάτι που δημιουργήθηκε πριν από έξι περίπου χρόνια όταν έμειναν στην γωνία και χωρίς καμία αξιοποίηση τα παιδιά της Νάξου…. Από την γενιά της Κατερίνας Αξαοπούλου έως της Ιωάννας Μαυρομμάτη και σήμερα τη Βίλμα Αναγνώστου, η ομάδα της Νάξου μοιάζει να μην θέλει να επενδύσει στα δικά της παιδιά και αφήνεται να γεμίζει το ρόστερ με αθλήτριες που έρχονται για μία χρόνια στη Νάξο και φεύγουν… Και βέβαια οι προπονητές πάντα γκρινιάζουν γιατί πολύ απλά το ρόστερ είναι …μικρό, οι προπονήσεις δεν είναι δυνατές και από ένα σημείο και μετά, στην εξέλιξη του πρωταθλήματος μένουν από επιλογές…
Αλήθεια τι συμβαίνει; Ποιος φέρει την ευθύνη; Ας ξεκινήσουμε όμως με την Βίλμα πριν φτάσουμε στο …τέλος, Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, η Αναγνώστου θεωρείται ως ένα από τα πιο καλά χαρτιά του Πανναξιακού και του κυκλαδίτικου βόλεϊ… Όμως, φέτος έμεινε στην άκρη του … πάγκου. Και με δεδομένο ότι οι ώρες προπόνησης των τμημάτων υποδομών μειώθηκαν αρκετά στο ΔΑΚ Νάξου για την ομάδα του Πανναξιακού, μοιραία ήρθε και η έλλειψη προπονήσεων, με αποτέλεσμα οι νεάνιδες να μείνουν χωρίς τίτλο… Πρόσφατα, σε αγώνα βόλεϊ για το σχολικό πρωτάθλημα Κυκλάδων το ΓΕΛ Νάξου επικράτησε με 2 – 0 σετ του ΓΕΛ Πάρου σε ένα παιχνίδι όπου το φαβορί (Πανναξιακός) ήταν ξεκάθαρο. Και ενώ όλοι ήταν χαρούμενοι (μιλάμε για σχολικό πρωτάθλημα άλλωστε όπου συνήθως το αποτέλεσμα έρχεται δεύτερο) υπήρξε παρέμβαση (σ.σ. στα πλαίσια της προπόνηση των τμημάτων υποδομής που ξεκίνησε αμέσως μετά) από τον αρμόδιο προπονητή του Πανναξιακού για τα τμήματα υποδομών που μιλώντας στις νεαρές αθλήτριες του (η βάση του ΓΕΛ Νάξου αποτελείται από τις νεάνιδες και κορασίδες του Πανναξιακού ΑΟΝ) εμφανίστηκε επιθετικός, ενοχλημένος από τον τρόπο παιχνιδιού των κοριτσιών στο προηγούμενο παιχνίδι και φέρεται να ζήτησε το λόγο από την Βίλμα Αναγνώστου για τον τρόπο που αντιμετώπισε τον αγώνα. Η 17χρονη ακραία προσπάθησε να εξηγήσει αλλά ο προπονητής της, την παρέπεμψε σε συνέχεια συζήτησης την επόμενη ημέρα… Ομως, η επόμενη ημέρα είχε ως πρωταγωνιστές την μητέρα της Αναγνώστου και το προπονητικό τιμ του Πανναξιακού. Με την ένταση να ανεβαίνει επικίνδυνα και από τις δύο πλευρές. Αποτέλεσμα; Την έκφραση από την πλευρά του προπονητικού τιμ του Πανναξιακού «η Βίλμα δεν θα ξαναπεράσει τη πόρτα του κλειστού όσο είμαι εγώ εδώ…»
Μάλιστα… Και εδώ αρχίζει η μεγάλη κουβέντα που φέρνει όλους στη Νάξο ενώπιον των ευθυνών τους… Από τους γονείς έως τους προπονητές, τους διοικητικούς παράγοντες και τους απλούς φιλάθλους… Οχι βέβαια για το ποιος έχει να ορίζει το δικαίωμα να περνάει κάποιος την πόρτα ενός γυμναστηρίου αλλά το ερώτημα «τι ζητάμε από τη παρουσία του Πανναξιακού ΑΟΝ στην Α1 κατηγορία;» Μπορεί κάποιος να δώσει μία σωστή απάντηση; Από το 2011 ο Πανναξιακός έχει αφήσει το τοπικό πρωτάθλημα. Και στα επτά αυτά χρόνια έχει μία εντυπωσιακή παρουσία στην Ευρώπη, τρεις συμμετοχές σε τελικούς (οι δύο στο κύπελλο, η άλλη στο πρωτάθλημα) και τέσσερις συμμετοχές σε πλέι οφ… Εντυπωσιακό επίτευγμα και με όλη την Ελλάδα να μιλάει με τα καλύτερα λόγια… Όμως, στο διάστημα αυτό, φόρτωσε το μπάτζετ του με χιλιάδες ευρώ χωρίς όμως να επενδύσει στο θέμα των υποδομών. Η πιο σωστά κάθε φορά ξεκινούσε σχεδόν από την αρχή ακυρώνοντας κάθε προηγούμενη προσπάθεια. Κι εδώ είναι η ευθύνη της διοίκησης. Όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να υπάρχει ένας ενιαίος στόχος: να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Νάξου ωραίο βόλεϊ και να βλέπουν τα δικά τους παιδιά στο παρκέ. Έγινε; Μόνο στο 50%… Ο λόγος; Η προσπάθεια να είναι μόνιμα η ομάδα του Πανναξιακού σε ρόλο πρωταγωνιστή. Όμως, με δεδομένο ότι η κορυφή ανήκει στον Ολυμπιακό, υπάρχει λόγος να επενδύεις χρήματα για να είσαι δεύτερος; Βέβαια κανείς δεν μπορεί να ασκήσει κριτική για το πως διαχειρίζεται κάποιος τα χρήματα που ρίχνει σε ένα σωματείο, αλλά πάντα υπάρχει το “αξίζει ο κόπος;”
Και εδώ περνάμε στους φίλους του Πανναξιακού: Αλήθεια γιατί δεν γεμίζουν το γήπεδο; Γιατί εκτός από τα ντέρμπι οι αγώνες γίνονται μεταξύ φίλων και συγγενών; Η αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν Ναξιώτισσες στο ρόστερ και σε ενεργό ρόλο είναι μία δικαιολογία και δη καλή αλλά πάντα υπάρχει κι ένας… δράκος πίσω από κάθε ιστορία. Οι Ναξιώτες ποτέ δεν αγάπησαν πραγματικά την ομάδα βόλεϊ. Και την είδαν ως μία ομάδα που ανήκει σε λίγους που απλά κάνουν την… πλάκα τους. Και πάντα υπήρχε το “εάν φύγουν αυτοί, η ομάδα θα χαθεί”. Κάτι που αποδείχτηκε ότι δεν ισχύει τελικά, γιατί οι …λίγοι έφυγαν, αλλά ήρθε το περσινό καλοκαίρι μία παρέα ρομαντικών που παλεύει καθημερινά για να βρει έστω κι ένα ευρώ και να είναι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις της. Τα κατάφερε, αλλά και πάλι το γήπεδο είναι άδειο. Και να σκεφτεί κανείς ότι φέτος η διοίκηση του Πανναξιακού έχει κάνει τα μεγαλύτερα κοινωνικά ανοίγματα από κάθε άλλη φορά…Οπότε;
Και σειρά έχει το προπονητικό τιμ… Από το 2011 έως και σήμερα, ο προπονητής και το τιμ του έχει ως βασικό στόχο να φέρει την ομάδα όσο γίνεται πιο ψηλά. Από το δίδυμο Τουρσούγκα – Δερμάτη έως τον Κόβασιτς και από τον …Πετρόφ έως τον Παπαδόπουλο, όλο το βάρος πέφτει στην 1η ομάδα. Η μοναδική φορά που ο Πανναξιακός κινήθηκε με δυναμική στο χώρο των υποδομών ήταν με τον Γιώργο Δερμάτη. Αλλά δυστυχώς δεν είχε συνέχεια. Το γιατί; Έχει να κάνει με άλλα θέματα που δεν είναι της παρούσης. Οι προπονητές ζητούσαν τη νίκη της μεγάλης ομάδας, την διάκριση και η παρουσία κοριτσιών της Νάξου ήταν αναιμική. Από την Ελένη Φάρκωνα που ήταν μεν αρχηγός αλλά δεν είχε ουσιαστικό ρόλο έως τις μικρές που μόνιμα ήταν … μικρές, ταλέντα και έμεναν απλά για ένα σερβίς. Την ίδια ώρα οι ομάδες της Αθήνας και κυρίως της Θεσσαλονίκης επένδυαν στις μικρές και έφτασαν να κατεβάζουν μόνο τις νεάνιδες στο παρκέ… Και φέτος που ο Πανναξιακός απαλλαγμένος από το βάρος του υποβιβασμού ή και της εισόδου στην 4αδα θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει περισσότερο και μεγαλύτερο χρόνο στις …μικρές. Κι όμως αυτό δεν έγινε.. Άσχετο εάν όλοι οι προπονητές ξεκινούσαν τις καλοκαιρινές τους δηλώσει με το «στόχος είναι να αναδείξουμε το ταλέντο των παιδιών της Νάξου»..
Όσο για τους γονείς; Έχουν κι αυτοί το δικό τους μερίδιο ευθύνης και δεν είναι μικρό. Ο αστικός μύθος λέει ότι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ δεν έκανε τη καριέρα που θα μπορούσε στο ΝΒΑ γιατί πολύ απλά ο πατέρας του βρίσκονταν πίσω από το πάγκο του προπονητή και πίεζε για περισσότερο χρόνο για το γιο του… Η ακόμη και σήμερα στο ΝΒΑ υπάρχει ένας πατέρας (Λαβάρ Μπολ) με μεγάλη ιστορία στον αθλητισμό, που έχει τρία παιδιά (ο μεγαλύτερος Λόνζο ήδη ανήκει στους Λέικερς) και εκβιάζει για ειδική μεταχείριση (σ.σ. όλοι μαζί στους Λέικερς) των παιδιών τους… Ναι, οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Αλλά υπάρχουν όρια. Και δεν πρέπει να τα περνάνε. Πρέπει να κατανοούν το ρόλο τους και τη θέση τους. Να ενισχύουν την ομάδα, να χειροκροτούν τις προσπάθειες των παιδιών τους, αλλά έως εκεί… Οταν τα περνάνε, χάνουν το δίκιο τους και απλά λειτουργούν εις βάρος των παιδιών τους… Ο προπονητής είναι αυτός που έχει το πρώτο λόγο στο παιχνίδι, στη προπόνηση… Αλλά κι αυτός έχει τα δικά του όρια…
Και σίγουρα δεν μπορεί να λέει «με εμένα δεν θα παίξει ξανά η δείνα εδώ»… Καμία αθλήτρια δεν είναι μεγαλύτερη από έναν σύλλογο , αλλά καμία ομάδα και δη νησιωτική που πληρώνει υπεραξία για να προσελκύσει αθλήτριες, δεν μπορεί να χάνει με χαρακτηριστική ευκολία τα …παιδιά της. Είτε είναι ένα καπρίτσιο, είτε είναι μία βαριά κουβέντα… Ο Κρόνος βγήκε χαμένος από την σκέψη του να φάει τα παιδιά του πιστεύοντας ότι θα ήταν μόνιμα στον θρόνο…
Οπότε, μήπως και οι δύο πλευρές (γονείς – διοίκηση) να το σκεφτούν εκ νέου, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να λύσουν τις όποιες διαφορές τους; Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε… Ακόμη και τώρα στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου… Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πάντα υπάρχει η επόμενη ημέρα…
