Ο Νίκος Γκάλης, ο άνθρωπος που έμαθε σε ένα ολόκληρο έθνος τι σημαίνει «να κερδίζεις σε έναν αγώνα μπάσκετ» και όχι απλά «παίζω μπάσκετ» πέρασε (επιτέλους) στην αιωνιότητακαθότι τα ξημερώματα έγινε με κάθε επισημότητα μέλος του “Hall Of Fame”
Το βράδυ της Παρασκευής 8 Σεπτεμβρίου είναι ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα και τον Νίκο Γκάλη… Βρέθηκε στο χώρο όπου ανήκει. Ανάμεσα στους καλύτερους. Τους κορυφαίους. Τους θρύλους… Οι περισσότεροι από εμάς (είτε τον αγγίξαμε, είτε μιλήσαμε μαζί του είτε απλά τον είδαμε ως θεατές στις εξέδρες ή από την τηλεόραση) τον θυμόμαστε για τις νίκες, τα μεγάλα ή σημαντικά καλάθια που σημείωσε στην καριέρα του. Σκεφτόμαστε τον τρόπο με τον οποίο σταμάτησε το μπάσκετ, εκείνο το κρύο απόγευμα του Οκτωβρίου του 1994 όταν αποχώρησε από το κλειστό του Παγκρατίου όταν σε αγώνα με τους Αμπελόκηπους ένιωσε ότι ο τότε προπονητής του (Κ. Πολίτης) δεν τον σεβάστηκε και δεν τον ξεκίνησε σε αγώνα Αμπελόκηπους – Παναθηναϊκό…
Όμως, χθες ήταν η δική του βραδιά. Όπως και αυτή της 6η Μαΐου του 2007 όταν τιμήθηκε στο ΟΑΚΑ από την Euroleague με 20.000 θεατές στο μεγαλύτερο standing ovation για αθλητή στην Ελλάδα…
Αλλά η χθεσινή βραδιά ήταν διαφορετική. Όταν πέρασε την πόρτα του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, στο 1000 Hall of Fame Avenue in Springfield, Massachusetts (Αμερική) απλά έγινε αθάνατος… Γιατί το Hall Of Fame δεν είναι ένα απλό μουσείο. Είναι ο ΧΩΡΟΣ που τιμούνται οι κορυφαίοι αθλητές μπάσκετ σε όλο τον κόσμο. Και ο Νίκος Γκάλης μπορεί να… άργησε (σ.σ. δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά άλλοι παράγοντες) αλλά χθες το βράδυ ήταν απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του. Όπως ήταν όλα τα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο… Και μπορεί να αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλους τους επόμενους μεγάλους έλληνες σταρ του μπάσκετ, μπορεί να έβγαλε δεκάδες παιδιά στους δρόμους για να παίξουν και να «κλείδωσε» μία ολόκληρη γενιά κάθε Πέμπτη βράδυ μπροστά σε μία τηλεόραση, κυρίως όμως μας έδειξε τι σημαίνει «νικητής»…. Ο ίδιος για πολλά χρόνια (σ.σ. μετρημένες οι δηλώσεις του κυρίως ως αθλητής) αρέσκονταν να λέει «όλα κρίνονται στη προθέρμανση. Κοιτάζω τον αντίπαλό μου στα μάτια. Και ξέρω ότι τον έχω νικήσει»… Μία ματιά αρκούσε…
Η ώρα της βράβευσης
Το φετινό ταξίδι του Νίκου Γκάλη στις ΗΠΑ, ήταν ένα ταξίδι που ο ίδιος περίμενε εδώ και πολλά χρόνια. Γύρισε στο New Jersey στο οποίο μεγάλωσε και κατέληξε μετά από ένα ιδιαίτερο tour στο Springfield για να βρεθεί το βράδυ της Παρασκευής στη Springfield Symphony Hall. Εμφανίστηκε με ένα λευκό σακάκι που έκανε τρομερή αντίθεση με το καλοκαιρινό του μαύρισμα και τον έκανε να μοιάζει κάτι μεταξύ… James Bond και Morgan Freeman. Ξεχώριζε στο πλήθος γιατί κανείς δεν τόλμησε να φορέσει κάτι τόσο φωτεινό όσο εκείνος. Στο πλευρό του, η σύζυγός του και η κόρη του Στέλλα. Γνώρισε την αποθέωση από τους ομογενείς που τον περίμεναν και μάλιστα τον αποθέωσαν φωνάζοντας το όνομά του και βέβαια στο πλευρό του ήταν και συμπαίκτες του από το κολέγιο του Seaton Hall …
Όταν ανέβηκε στη σκηνή (σ.σ. ο Bob McAdoo, του στέρησε ουκ ολίγους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, και είχε ρόλο στην παρουσίασή του), λύγισαν τα σίδερα και ράγισαν οι πέτρες… Με βουρκωμένα μάτια, αυτά τα πάντοτε βουρκωμένα του μάτια, ο Γκάλης μας ανάγκασε να ανατριχιάσουμε, να βουρκώσουμε, να χαρούμε με τη χαρά του, να γεμίσουμε συναισθήματα για έναν άνθρωπο που νιώθουμε τόσο δικό μας.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
“Θα ήθελα να πω ότι αποτελεί μεγάλη μου τιμή να γίνομαι μέλος του Hall of Fame. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα κι εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες με τον Μπομπ. Ευχαριστώ τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, είναι σαν αδέρφια για μένα. Παλιοί συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ. Τότε, στο Σίτον Χολ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα εδώ.
Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ. Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που ζω σήμερα. Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά και άλλο πιο σημαντικό που θα σας αποκαλύψω σήμερα. Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε ένας κύριος. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Με φώναξε “Νίκο, Νίκο”, έτσι με φωνάζουν. Μου είπε “θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, του έκανες το μεγαλύτερο δώρο”. Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος του ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά το ξεπέρασε, βρήκε το νόημα της ζωής κι έγινε αθλητής μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, τον σύλλογό μου τον Άρη Θεσσαλονίκης που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καριέρα μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου Στέλλα”.
Και οι άλλοι
Φυσικά το σημαντικότερο πρόσωπο της βραδιάς για το παγκόσμιο μπάσκετ και όχι για τους Έλληνες, ήταν ο Tracy McGrady, ένας εκπληκτικός σκόρερ που οι τραυματισμοί δεν άφησαν να μεγαλουργήσει όσο περιμέναμε. Ο T-Mac μπήκε στο Πάνθεον στα 38 του χρόνια, πολύ νωρίτερα απ’ όσο θα περίμενε κι ο ίδιος, ήταν τρομερά συγκινημένος και ευχαρίστησε “όσους είδαν κάτι σε εμένα και πίστεψαν σε εμένα όταν δεν πίστευα εγώ στον εαυτό μου”.
Ο coach Bill Self, ευχαρίστησε την οικογένειά του και ήταν ο πρώτος που ανέβηκε στη σκηνή της Springfield Symphony Hall. Ήταν εκεί πολλοί δικοί του άνθρωποι, με τον Larry Brown να τον συνοδεύει ως ο άνθρωπος που του έδωσε την πρώτη ευκαιρία στην προπονητική του καριέρα. Έγινε ο πέμπτος τεχνικός του Πανεπιστημίου Kansas που μπήκε στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, έχοντας γράψει τη δική του ιστορία στο κολεγιακό πρωτάθλημα.
Ο παλαίμαχος παίκτης των Indiana Pacers, Philadelphia 76ers και Denver Nuggets, George McGinnis, είπε την ατάκα της βραδιάς. “Μπάσκετμπολ, σε ευχαριστώ”, αφού προηγουμένως είχε αποθεώσει τον Reggie Miller για τον οποίο είπε πως: “Εδωσε περισσότερα από κάθε άλλον αθλητή που φόρεσε αυτή τη φανέλα”.
H coach της γυναικείας ομάδας του Πανεπιστημίου Notre Dame, Muffet McGraw, είπε πως: “Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα βρεθώ σε αυτή τη θέση. Θα πω μόνο ότι δεν τα καταφέρνουμε ποτέ ως άτομα, αλλά ως ομάδες“.
Ο 78χρονος Mannie Jackson, ιδιοκτήτης και Πρόεδρος των θρυλικών Harlem Globetrotters, εξήγησε πως: “Στο Hall of Fame κυκλοφορώ εδώ και 20 χρόνια, είναι άλλο πράγμα όμως να παρακολουθείς την τελετή και άλλο πράγμα να βραβεύεσαι σε αυτή. Ο κόσμος δεν ξέρει πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στο άθλημα οι Harlem Globetrotters. Πρέπει πλέον να βάλουμε στην άκρη το μίσος και τους διαχωρισμούς. Και το λέω εγώ που έχω ταξιδέψει σε 105 χώρες με αυτή την ομάδα”.
Αναλυτικά τα νέα μέλη του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame: Tracy McGrady (player), Bill Self (coach) Rebecca Lobo (player) Muffet McGraw (coach) Jerry Krause (executive) Zack Clayton (player) Tom Jernstedt (executive) Mannie Jackson (player) Nick Galis (player) George McGinnis (player) και Robert Hughes (coach)
Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα sport24.gr
2017 @HoopHall Enshrinee, Nick Galis! #17HoopClass pic.twitter.com/QUgsBhHJmS
— NBA (@NBA) 9 Σεπτεμβρίου 2017
