Νάξος… 20 Ιουνίου. Στο Νοσοκομείο Νάξου δίνουν το παρών υψηλές παρουσίες και με την θεά Τύχη να βάζει το χέρι της καθότι βρέθηκαν να κάνουν διακοπές στο νησί… Και δέχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη, την πρόσκληση τόσο του Γιάννη Χρονάκη (αναισθησιολόγου και υπεύθυνου του Ιατρείου Πόνου στο Νοσοκομείο) όσο και του Κώστα Απιδόπουλο, του διοικητή του Νοσοκομείου. Και ανέλαβαν δράση… Ο λόγος για την Αθηνά Βαδαλούκα, Αν. Καθηγήτρια Αναισθησιολογίας, Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Αγωγής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρο της ΠΑΡΗ.ΣΥ.Α. δηλαδή της Ελληνικής Εταιρίας Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας. Και τη Γιούλη Μαμμή – Διοικήτρια του Νοσοκομείου Ανατολικής Αχαΐας (Αιγίου) – που όμως έχει εμπειρία σε θέματα Παιδικού Πόνου λόγω της παρουσίας της ως συντονίστρια-διευθύντρια του Αναισθησιολογικού Τμήματος στο νοσοκομείο παίδων «Αγία Σοφία».
Μαζί με τον Γιάννη Χρονάκη, πραγματοποίησαν τακτικό ιατρείο και στα πλαίσια του οποίου είχαν επαφή με τους ασθενείς.
Το αποτέλεσμα; Εντυπωσιακό. Αμφότερες οι κυρίες Βαδαλούκα και Μαμμή μίλησαν στην κάμερα με τα καλύτερα λόγια για την δουλειά που γίνεται στη Νάξο, εξήγησαν τις δυσκολίες ακόμη και σε νομοθετικό πλαίσιο όσον αφορά τον «πόνο ως νόσο» και ευελπιστούν ότι η Νάξος θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τα υπόλοιπα νοσοκομεία της Ελλάδας από τη στιγμή που υπάρχει η θέληση για να πετύχει αυτό το εγχείρημα… Τι κρατάμε από την όλη επαφή με τις δύο κυρίες και βέβαια τον Γιάννη Χρονάκη; Ότι η Νάξος στον συγκεκριμένο τομέα κάνει άλματα και μάλιστα εντυπωσιακά. Ότι ο πόνος είναι θεραπεύσιμος και θα πρέπει να κατανοήσουμε την ανάγκη επίσκεψης στον ειδικευμένο γιατρό. Ότι πρέπει να μιλάμε. Να επικοινωνούμε. Ότι οφείλουμε να αποδεχτούμε τα νέα δεδομένα και να μην κρυβόμαστε πίσω από ένα νομοθετικό πλαίσιο του 1932 (!!!) όσον αφορά την χρήση των φαρμάκων…
Και βέβαια κρατάω ως κόρη οφθαλμού το χαμόγελο και των τριών. Της κας Βαδαλούκα, της κας Μαμμή και του Χρονάκη στην ερώτηση πως αισθάνθηκαν όταν τελείωσε το Ιατρείο και η εξέταση των ασθενών ή επισκεπτών… Με τον Γιάννη Χρονάκη να λέει ότι σε ένα εξάμηνο έχει δεχτεί 300 επισκέψεις… Ότι βλέπει τον πρώτο του ασθενή να έρχεται έχοντας ολοκληρώσει την θεραπεία του και να λέει «καλημέρα» με ένα χαμόγελο ως μικρό δείγμα χαράς και υγείας αλλά κυρίως ως ανταπόδοση προσφοράς… Για το γεγονός ότι έρχονται στο Ιατρείο Πόνου επισκέπτες από τις Μικρές Κυκλάδες, τη Σαντορίνη και τη Πάρο για να ακούσουν με προσοχή…
Και αυτό το χαμόγελο όπως λέει στο τέλος της συνέντευξης ο Γιάννης Χρονάκης είναι η καλύτερη ανταμοιβή… Και αυτό που λειτουργεί ως κίνητρο ώστε την επόμενη ημέρα μαζί με την βοηθό του να φέρει εις πέρας το λειτούργημα για το οποίο ορκίστηκε…
Και αυτό το χαμόγελο είναι που μας κρατάει όλους σε εγρήγορση… Και που ξέρεις; Μπορεί να κάνω κι εγώ βελονισμό στο τέλος… Ώστε να σταματήσω κι εγώ να πονάω… Γιατί δεν πρέπει να συνηθίζουμε στον πόνο. Πρέπει να τον αποδεχτούμε και να τον νικήσουμε…
