Lennart Neubauer: “Το καλύτερο μέρος στον κόσμο για freestyle windsurf είναι η Νάξος”

Στα 18 του έχει βρεθεί στην Αυστραλία, την Καραϊβική, τα Κανάρια νησιά και έχει κάνει την αδρεναλίνη μέρος της ζωής του. Ο Lennart Neubauer, το next big thing του Windsurf, αποκαλύπτει πως το καλύτερο μέρος από όλα είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Νάξος.

Παιδί της θάλασσας από μικρός, που χρειάστηκε να περιμένει έναν χρόνο για να ζήσει το όνειρό του στο windsurf αφού… θα τον έπαιρνε ο άνεμος όπως του είπαν. Πλέον με τη σανίδα του πηγαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Λέναρτ Νοϊμπάρουερ (όπως τον λέμε στα ελληνικά γιατί στα γερμανικά η προφορά μάλλον διαφέρει αρκετά) αγαπά το άθλημά του και τη Νάξο και με κάθε ευκαιρία το «φωνάζει».

Από μητέρα Γερμανίδα και μπαμπά Έλληνα, ο αθλητής της Red Bull Λέναρτ Νοϊμπάουερ είναι το νέο αίμα στο Windsurf.

Δεν θα μπορούσε να μείνει ποτέ στη Γερμανία και εξηγεί γιατί του αρέσει τόσο να λέει σε όλους πως η βάση του είναι η Νάξος: «Το νησί εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπορώ να φύγω δηλαδή. Θέλω να λέω πως η βάση μου είναι η Νάξος. Γυρνάω και τον κόσμο βέβαια και μου αρέσει και αυτό αλλά μου αρέσει και που γυρίζω στη Νάξο κάθε φορά. Μπορεί κάποιο εξάμηνο να πήγαινα στην Ισπανία για παράδειγμα, λόγω συνθηκών, αλλά προς το παρόν στα 18 μου δεν θα έλεγα πως σκέφτομαι να φύγω από τη Νάξο. Όπως και να έχει είμαι αρκετούς μήνες αλλού, λόγω αγώνων αλλά πάντα θέλω η βάση μου να είναι η Νάξος. Άλλωστε η Νάξος έχει εξαιρετικές συνθήκες για το άθλημα, είναι στο Τοπ5 του κόσμου θα έλεγα και δεν το ξέρει πολύς κόσμος αυτός. Αυτό, βέβαια, εμένα με βολεύει…»

«Την πρώτη φορά που πήγα να δοκιμάσω windsurfing, μου είπαν πως θα με έπαιρνε ο αέρας»

Αυτή η αστεία ιστορία, σήμανε την αρχή των πάντων για τον νεαρό Λέναρτ που παρ’ ότι στην πρώτη του προσπάθεια να δοκιμάσει το windsurf δεν βρήκε ανταπόκριση, πείσμωσε και επέστρεψε έναν χρόνο μετά αποφασισμένος να εξερευνήσει αυτή την περίεργη δραστηριότητα που είχε δει στις βόλτες του στο νησί.

«Για τα γενέθλια της μητέρας μου της έκαναν δώρο από το surf club της Νάξου έξι μαθήματα για αρχάριους. Το είχα δει εγώ το άθλημα, υπήρχε η περιέργεια δηλαδή. Η μαμά μου τότε δεν προλάβαινε να πάει στα μαθήματα, λόγω δουλειάς, οπότε μου είπε να πάω εγώ αν θέλω μιας και είχε δει πως είμαι περίεργος. Όταν πήγα όμως εκεί ήμουν 28 κιλά ενώ έπρεπε να είμαι κάπου στα 32 για να μπορέσω να ξεκινήσω. Μου είπαν πως θα με έπαιρνε ο αέρας και να πάω ξανά του χρόνου. Οπότε την επόμενη χρονιά πήγα την πρώτη μέρα που άνοιξε το club, έκανα πρώτο μάθημα περίπου έξι ώρες και από εκεί… κόλλησα. Τότε έκανα και μπάσκετ αλλά το σταμάτησα γιατί με κανένα άθλημα που είχα δοκιμάσει δεν είχα νιώσει αυτό που ένιωσα με τη θάλασσα και τον αέρα».

Ξεκίνησε, λοιπόν, με μία σανίδα και ένα μικρό πανί. Όσο μεγάλωνε και μάθαινε, τόσο μικρότερη γινόταν η σανίδα και η ίδιος γινόταν πιο δυνατός. Έναν χρόνο αργότερα, στα γενέθλιά του, πήρε δώρο τον πρώτο του εξοπλισμό ο οποίος μπορεί να ήταν μεταχειρισμένος αλλά τον έκανε τόσο χαρούμενο, που τότε αποφάσισε πως θα ακολουθήσει αυτή την πορεία. Το freestyle ήταν το στυλ που του άρεσε περισσότερο, αφού με τον Κωνσταντίνο Μπίσχινα που ήταν ο πρώτος του προπονητής έμαθαν αυτό και του άρεσε πολύ. Ψάχνοντας έναν καλό αγώνα, για να μαζέψει εμπειρία, πήρε και την πρώτη του διάκριση:

«Το 2015 πήρα στην Κροατία, δεν περίμενα να κερδίσω αλλά τελικά…! Ο αγώνας εκεί ήταν για αθλητές κάτω των 13 ετών, γνώρισα και φίλους εκεί και είμαστε μέχρι και σήμερα πολύ καλοί φίλοι. Οπότε θα έλεγα πως εκείνος ο αγώνας ήταν η αρχή μου. Πάντα ήμουν ανταγωνιστικός, μου άρεσε να κερδίζω και μου αρέσει αυτό το κομμάτι του αθλήματος δηλαδή. Και έβγαινε κάπως φυσικά σε εμένα όλο αυτό».

Μετά από την πρώτη «επαφή» με τη νίκη, ήρθαν σχεδόν σαν ντόμινο και αυτή τη στιγμή ήδη μετράει τέσσερα παγκόσμια χρυσά σε κατηγορίες Κ15, Κ16 και 17 καθώς και ένα χρυσό σε ευρωπαϊκό Freestyle Tour. Και πολλές φορές θα σκεφτεί πόσο τυχερός είναι που έτυχε να ζει στη Νάξο και να ξεκινήσουν όλα τόσο φυσικά επό εκεί.

«Αν είχα μεγαλώσει σε ένα νησί λίγο πιο δίπλα, στη Σαντορίνη για παράδειγμα που δεν έχει τόσο καλές συνθήκες, θα μπορούσα να μην έχω ανακαλύψει ποτέ αυτή τη μεγάλη μου αγάπη για το windsurf. Αν δεν το είχα ακολουθήσει νομίζω θα έκανα κάποιο άλλο άθλημα, επειδή είμαι ανταγωνιστικός. Ίσως να έκανα κολύμβηση ή κάτι άλλο μέσα στη θάλασσα, έτσι νιώθω».

Η θάλασσα δεν είναι πάντα ήρεμη, μπορεί να αγριέψει ανά πάσα στιγμή και το άθλημά σου είναι αρκετά extreme. Έχεις φοβηθεί ποτέ;

«Φόβο πραγματικό, να πω ότι θέλω να κάνω κάτι και επειδή με φοβίζει δεν θα το κάνω, δεν έχω νιώσει ποτέ. Έχω πάει δηλαδή και από τη Νάξο στην Πάρο, μόνος μου. Δεν είναι μακριά 20 λεπτά είναι, δεν είναι τρελό αλλά αν είσαι μες τη μέση της θάλασσας και βλέπεις ίσως ένα καράβι να έρχεται σκέφτεσαι: «Θα προλάβω να περάσει ή θα περάσει πρώτο;». Νιώθεις, δηλαδή, πως το περιβάλλον γύρω σου ελέγχει και έχει τη δύναμη κι εσύ είσαι μία κουκίδα μέσα στη θάλασσα. Όμως αυτή η αδρεναλίνη μου αρέσει, είναι μέρος του αθλήματος».

Η προπόνηση είναι όσο δύσκολη φανταζόμαστε;

«Ναι, υπάρχει αρκετή καταπόνηση. Κυρίως στις πολλές ώρες καταπονούνται τα γόνατα και όλες οι αρθρώσεις και γι’ αυτό χρειάζεται και πολλή προπόνηση εκτός νερού ώστε να συντηρούμαι και να μπορώ να κάνω το άθλημα όσο περισσότερο καιρό μπορώ. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνω τώρα, να μαθαίνω το σώμα μου και να το συντηρώ, ώστε να μπορώ αργότερα να αντέχω, να είμαι fit και δυνατός. Και άλλα πράγματα είναι δύσκολα όπως τα μάτια μας που ενοχλούνται από το αλάτι ή και τα αυτιά μας μπορούν να πάθουν αυτό που λέμε «surfer’s ear» (σ.σ. Όταν νερό παγιδεύεται μέσα στο αυτί και μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε απώλεια ακοής)»

Ο τραυματισμός και η αποχή 14 μηνών

Αν και νεαρός σε ηλικία, έχει περάσει μία πολύ δύσκολη εμπειρία: αυτή του τραυματισμού. Και μάλιστα ο τραυματισμός του ήταν σοβαρός και τον άφησε τραυματισμένο για 14 μήνες. Για περισσότερο από έναν χρόνο δεν μπορούσε να κάνει αυτό που είχε μάθει να κάνει σε όλη του τη ζωή. Ένα «ψάρι» έξω από τα νερά.

«Το γόνατό μου έβγαλε ένα πρόβλημα τον Νοέμβριο του 2021. Για περίπου πέντε μήνες δεν μπορούσα να κάνω σερφ γιατί πονούσα, δεν είχαμε σωστή διάγνωση. Μετά, μέσω του μπαμπά μου, βρέθηκα σε έναν από τους καλύτερους ορθοπεδικούς στην Ελλάδα για να κάνω ένα περίπλοκο χειρουργείο. Μετά, μέσω της Red Bull, ήμουν τυχερός που μπόρεσα να πάω στο Red Bull Athlete Performance Center στην Αυστρία όπου έμεινα για περίπου 5 με 6 μήνες και έκανα αποθεραπεία. Αν δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, μπορεί να μη βρισκόμουν εδώ αυτή τη στιγμή. Εκεί, μάλιστα, επειδή γνωρίστηκα και με ποδοσφαιριστές που ήταν τραυματισμένοι άρχισα να βλέπω και ποδόσφαιρο…

Πάντα νόμιζα πως εγώ δεν θα πάθω κάτι, όλοι τραυματίζονται αλλά εγώ δεν μπορώ να πάθω κάτι. Και με χτύπησε… κατακέφαλα τότε. Την είχα γλιτώσει πολλές φορές μικρότερος και κάπως είχε έρθει η ώρα να την πάθω μία και καλή. Ψυχολογικά ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου και όχι επειδή πονούσα αλλά επειδή μια ζωή έκανα ένα πράγμα, και θεωρώ πως είμαι καλός σε αυτό, και μου το πήραν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Δεν ένιωθα όπως πριν, δεν ένιωθα ότι ήταν σωστό αυτό που έκανα γιατί θεωρούσα πως έπρεπε να είμαι στο νερό αλλά το σώμα μου έλεγε «όχι». Έχουμε συζητήσει πάρα πολλές ώρες με τους ψυχολόγους της Red Bull για να μπορώ να καταλάβω ότι τότε ήταν ώρα για αποθεραπεία και πως πρέπει να γίνει σωστά για να μπορώ να επιστρέψω στο ίδιο επίπεδο. Αλλά για έναν αθλητή αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά αν κρατήσει έναν χρόνο. Έχει πολλά πάνω και κάτω, μία κακή μέρα και μία μετά καλή μέρα, μετά δύο εβδομάδες πίσω, μετά λίγη προπόνηση. Υπερβολικά δύσκολο. Όσα λεφτά και να μου έδιναν, που λέει ο λόγος, δεν θα περνούσα ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Από την άλλη, η εμπειρία αυτή μου δίνει πολλά για το μέλλον και αφού το πέρασα καταλαβαίνω πως καλύτερα που έγινα τώρα που είμαι μικρός παρά αργότερα που ίσως το σώμα μου δεν θα θεραπεύεται τόσο εύκολα.

Είναι λίγο δύσκολο να πεις στο μυαλό σου πως «τώρα είναι ΟΚ, δεν θα πάθεις κάτι» αλλά δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαίρομαι που θα βρίσκομαι ξανά στο community που ήμουν πριν. Κάποιους φίλους μου έχω να τους δω δύο χρόνια και χαίρομαι πολύ που θα το ζήσω ξανά».

Η ψυχολογία είναι το κλειδί για την επιτυχία στο σπορ σου;

«Ο μόνος που μπορεί να ευθύνεται αν κερδίσεις ή όχι είναι ο εαυτός σου. Μπορεί οι συνθήκες να μην είναι ιδανικές και κάποιος να βοηθήθηκε ας πούμε από τον αέρα αλλά πάντα εμείς ευθυνόμαστε, εμείς και ο εξοπλισμός μας που πρέπει να είναι καλός. Όμως είναι στα χέρια μου πως θα τρέξω αυτό τον αγώνα, δεν είναι ας πούμε σαν την ιππασία που η μισή προσπάθεια είναι του αλόγου. Γι’ αυτό και θα έλεγα πως το άθλημά μου συγκεκριμένα είναι 60-70% στο μυαλό και 30-40% στο σώμα. Και ο κόσμος δεν το ξέρει αυτό όμως στην ουσία το μυαλό μου δίνει την εντολή στο σώμα και έτσι εκτελείται μία φιγούρα. Και με βοηθάει πάντα αν το σκέφτομαι αυτό και γι’ αυτό μεγάλο μέρος της προπόνησής μου είναι το χαλάρωμα και το meditation. Μπορεί σε έναν αγώνα να έχω δέκα λεπτά ανάμεσα στις κούρσες μου και πρέπει μέσα σε αυτά τα λεπτά εγώ να δω πως θα φάω, πως θα πιω κάτι, πως θα χαλαρώσω, πως θα ετοιμαστώ, με ποιον τρέχω… Και αυτό το μαθαίνω ακόμη, γιατί είναι δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο, δεν είναι πως εγώ δεν τον αντιλαμβάνομαι. Απλά πρέπει όλοι οι αθλητές υψηλού επιπέδου να κάνουν πως ένας κίνδυνος δεν υπάρχει, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσουν να προσπεράσουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε τραυματισμό. Όπως έγινε με εμένα, που ήμουν τραυματισμένος για 14 μήνες».

Αναφέρεσαι αρκετά συχνά σε φίλους από το άθλημα. Πως είναι η κοινότητά σας;

«Εκτός νερού είμαστε όλοι μαζί σαν μία οικογένεια, από όλες τις χώρες και όλες τις εταιρείες. Την ώρα του αγώνα, φυσικά, δεν υπάρχουν φιλίες αλλά έξω από το νερό ο ένας βοηθάει τον άλλο και δεν το βλέπω σε πολλά αθλήματα αυτό».

Λες πως στο άθλημα παίζει πολύ το να βλέπεις βίντεο και να τσεκάρεις κόλπα από εκεί. Πόσο σε βοήθησε εσένα αυτό;

«Όταν έψαξα windsurf freestyle το πρώτο βίντεο που μου έβγαλε κατά τύχη ήταν με τον Παγκόσμιο πρωταθλητή, στο Μπονέρ στην Καραϊβική, οπότε ό,τι και να έβλεπα ήταν το πιο υψηλό level, δεν μπορούσα να κάνω κάτι λάθος βλέποντας αυτό. Με βοήθησε πάρα πολύ. Επίσης, έβλεπα αυτό το μέρος και έλεγα πάντα πως θέλω να πάω εκεί γιατί υπάρχει λόγος που εκείνοι είναι τόσο καλοί. Και πήγα πράγματι μετά από έναν χρόνο, ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης. Και όταν πήγα εκεί, φτάνω στην παραλία και τους βλέπω… Και δεν μπορούσα να το πιστέψω, έλεγα στη μαμά μου να σκύψει και να μην κοιτάει, ήταν πολύ αστείο. Όταν τους γνώρισα όμως κατάλαβα πως είναι απλοί άνθρωποι και γνωριστήκαμε, βγάλαμε φωτογραφίες. Μου έκανε εντύπωση που ήταν σαν εμένα κι εσένα, τόσο απλοί γιατί σε άλλα αθλήματα δεν συμβαίνει. Δεν βλέπεις δηλαδή τον Ρονάλντο σε μία παραλία και μιλάτε…»