Ο 68χρονος Αλέκος Χωριανόπουλος, ο δρομέας από την Κωμιακή της Νάξου που «γεννήθηκε να τρέχει» ταξιδεύει στην Στάρα Ζαγορά της Βουλγαρίας όπου θα πάρει μέρος στην Βαλκανιάδα Βετεράνων (22-24 Σεπτεμβρίου) – Και πριν φύγει μίλησε στην «Κυκλαδική» σε μία κατάθεση ψυχής, αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας του αλλά έδωσε και συμβουλές στους νεώτερους.
Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε …μεγάλο. Μπορεί και ο ίδιος να θυμάται έτσι τον εαυτό του… Όχι. Ο ίδιος θυμάται τον εαυτό του να τρέχει… Και να τρέχει… Και σήμερα σε ηλικία 68 ετών συνεχίζει να τρέχει. Όχι βέβαια χωρίς σκοπό…. Μιλάμε για τον Αλέκο Χωριανόπουλο, τον Κωμιακίτη αθλητή που είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσαμε πρόσωπα στο χώρο του κλασικού αθλητισμού. Και ήρθε η ώρα να ανοίξει την καρδιά του…
Στον Γιάννη Βλαχάκη και στην σημερινή έκδοση της «Κυκλαδικής» όπου μίλησε για όλα. Από την εποχή που έτρεχε χωρίς παπούτσια με μία πράσινη φανέλα σαν …γιατρός έως το σήμερα. Που ταξιδεύει για την Βουλγαρία για να πάρει μέρος στην 27η Βαλκανιάδα βετεράνων.. Με στόχο να πάρει ένα ακόμη μετάλλιο ή στην χειρότερη περίπτωση να φέρει μία καλή επίδοση. Και με την ευκαιρία; Δίνει και συμβουλές στους νεώτερους ενώ αποκαλύπτει και μικρά μυστικά από τη ζωή του…
Απολαυστικός συνάμα σεμνός. Ντροπαλός αλλά και αληθινός. Ίσως γιατί οι άνθρωποι στην ορεινή Νάξο έχουν μάθει να μιλάνε τη γλώσσα της αλήθειας… και η πρώτη κουβέντα που αρέσκεται να λέει είναι «τι να πω εγώ; Απλά τρέχω. Αυτό κάνω από μικρός. Μου αρέσει»… Και η περσινή χρονιά είχε έντονα στοιχεία συναισθηματικής φόρτισης. Τέτοιες ημέρες πέρυσι βρέθηκε στο Νόβι Σαντ της Σερβίας όπου τρέχοντας σε μία διαδρομή στην όχθη του Δούναβη κατέλαβε την 3η θέση στον ημι-μαραθώνιο καλύπτοντας τα 21 χιλιόμετρα. Θέση που την χαρακτηρίζει ως την καλύτερη της έως τώρα καριέρας του… Ίσως γιατί φορούσε τη φανέλα με το εθνόσημο καθότι μέλος της εθνικής ομάδας βετεράνων. Και βέβαια είχε εκμυστηρευτεί στους συγχωριανούς του, ότι η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν βρέθηκε στις Σέρρες. Στο δρόμο για το Νόβι Σαντ. Κι αυτό γιατί συνάντησε το… παρελθόν του. Όταν πριν από 48 χρόνια ως αμούστακο παλικάρι υπηρέτησε το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής του θητείας. Και πέρασε δίπλα από την σκοπιά που φύλαγε ντυμένος στα χακί. Και τα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά του…
Και τώρα; Ταξιδεύει προς τη Βουλγαρία και την Στάρα Ζαγορά… Αλλά πριν ξεκινήσει το …τρέξιμο, κάνει βόλτα στο παρελθόν. Και αυτή η βουτιά είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Και παραθέτουμε ορισμένες από τις σκέψεις του …
« Επίσημα ασχολήθηκα με τον μαραθώνιο στις 12 Οκτωβρίου του 1984. Από τότε ξεκίνησα επίσημα τις επίσημες εμφανίσεις. Στον Πανναξιακό πήγα την επόμενη χρόνια και έτρεξα ανεπίσημα αρχικά ενώ στην Σύρο, με την κανονική ομάδα, πήγα το 1986 τον Ιανουάριο, πήρα μέρος στα προκριματικά του πανελληνίου πρωταθλήματος και κατέκτησα τη δεύτερη θέση.
– Σε 2 ώρες και 48 λεπτά έκανα την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου, τη πρώτη φορά που είχα πάει μόνος μου. Μέχρι τώρα έχω τρέξει σε έντεκα…
– Κάποτε θυμάμαι σε ένα αγώνα από τους πρώτους που πήρα μέρος να τρέχω με μια φόρμα που αγόρασα λίγες ώρες πριν. Πήγαινα πολύ καλά. Ήταν πράσινη η φόρμα. Σαν …γιατρός ήμουνα. Και όλοι αναρωτιόντουσαν “λες αυτός να κάνει την έκπληξη;» Πήγαινα πολύ καλά. Με είχαν χάσει από τα μάτια τους. Τερμάτισα σε πολύ καλή θέση. Έτρεξα πολύ καλά, τότε.
– Έχω πάρει γύρω στα εκατό μετάλλια σε αγώνες εντός και εκτός Ελλάδας. Έχω και ένα τιμητικό χρυσό που μου έδωσε η Ελληνική Ομοσπονδία.
– Από το 1984 έως το 1995 έτρεξα σε έντεκα (11) μαραθωνίους. Γράψε με την ευκαιρία ότι γεννήθηκα το 1949.
– Το ‘12 έτρεξα μετά από κάποια χρόνια που σταμάτησα να τρέχω σε μαραθώνιους δρόμους, αφού προηγουμένως πέρασα από εξετάσεις θώρακος κ.λπ. Μέχρι και τεστ κοπώσεως έκανα. Έσπασα, Γιάννη, τα κοντέρ. Η κατάστασή μου ήτανε άριστη. Και παραμένει άριστη. Πού και πού, στο δεξί γόνατο αισθάνομαι κάποια μικροτσιμπηματάκια, αλλά περνάνε σε λίγη ώρα μέσα. Τώρα που πάω στη Βουλγαρία αισθάνομαι πολύ δυνατός. Κανένα πονάκι στο δεξί γόνατο. Το δεξί μου γόνατο τώρα είναι πιο δυνατό από το άλλο.
– Φίλε μου: από τα μικρά μου χρόνια που ήμουνα στο σχολείο έτρεχα. Ήτανε αλλιώς τα χρόνια τότε… Πήγαινα και ερχόμουνα από το σχολείο με τα πόδια, όπως όλα τα παιδιά τότε. Ήταν αλλιώτικα τα χρόνια, τότε. Τώρα, οι αθλητές πάνε με μεταφορικά μέσα στα στάδια και τρέχουνε. Παλιά, όπως έχω μάθει, και αυτοί αντιμετωπίζανε προβλήματα.
– Ουδέποτε πήρα χάπια που ενισχύουν τον οργανισμό. Εγώ, τρώω μόνο γνήσια, όσο πιο γνήσια γίνεται, φαγητά.
– Το κρέας το τρώω μια φορά την εβδομάδα. Ποτό… Ποιο ποτό; Ένα ποτηράκι με κρασί πίνω μια φορά στις τόσες, που λένε, στο φαΐ μου.
– Γιάννη, στα παιδιά τα μικρά θέλω να πω κάτι. Στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και το στίβο. Να μη ξενυχτάνε τσάμπα και βερεσέ. Να μη πίνουνε. Να παρακολουθούν τα μαθήματά τους, να βγαίνουνε και να ασχολούνται με τον αθλητισμό.
– Τώρα που ανήκω στους βετεράνους απολαμβάνω πάρα πολύ τον αθλητισμό. Είναι η ζωή μου. Πηγαίνω και θέλω να πηγαίνω για πολλά χρόνια ακόμη σε όλους τους αγώνες στους οποίους παίρνει μέρος ο σύλλογός μας. Στους αγώνες που πάω συναντώ παλιούς αθλητές. Έχω κάνει φίλους. Ξαναβρισκόμαστε και τα λέμε. Είναι υπέροχα.
– Είμαι στην φύση. Ζω στη φύση. Στο χωριό μου. Έχω ένα μικρό κοπάδι από αμνοερίφια. Αυτή είναι η περιουσία μου όλη. Αυτή και ο αθλητισμός. Ο στίβος, δηλαδή…
– Κάνω καλή ζωή. Δουλεύω, δεν κάθομαι. Αλλά προσέχω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό και τρέχω πολύ καλά ακόμη και σήμερα.
– Κάποτε πήγα σε μια πόλη να τρέξω και είδα από μακριά το στάδιο. Η πόλη ήτανε πνιγμένη στο καυσαέριο και είπα: «εδώ, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα που πνίγει τον άνθρωπο θα τρέξω;» Τέλος πάντων…
– Ο στίβος είναι η ζωή μου και δεν θα αλλάξω εγώ τις συνήθειές μου. Όσο είμαι καλά, θα τρέχω. Βέβαια, τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για μένα».
Και τέλος να σημειώσουμε ότι πριν από τρία χρόνια, στα πλαίσια των 30 χρόνων από τον αγώνα Υγείας που έγινε στο Φιλώτι τιμήθηκε ο Αλέκος Χωριανόπουλος από την ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Κυκλάδων με τον Δημήτρη Πάππα να δηλώνει «ότι κι εάν πούμε για τον κ. Χωριανόπουλο είναι λίγο. Αποτελεί πρότυπο για όλους εμάς που έχουμε σχέση με τον αθλητισμό γιατί η αγάπη του για τον κλασικό αθλητισμό είναι πέρα από τα όρια. Μακάρι όλοι να έχουμε ανάλογη συμπεριφορά».
Όσο για την αντίδραση του Αλέκου Χωριανόπουλου; «θα συνεχίσω να τρέχω και να δίνω το παρών σε αγώνες όσο κρατούν τα πόδια μου»… Και συνεχίζει να τρέχει….
