Η 17χρονη Αιμιλία Καπρή, πιο γνωστή ως “ΑΚ – 47″ με καταγωγή από τη Νάξο, πυροβολεί ασταμάτητα όταν μπαίνει στο ρινγκ ή το κλουβί και τονίζει ” είμαι ο ήρωας του εαυτού μου”
Ζόρικη, ταλαντούχα και πειθαρχημένη η δεκαεφτάχρονη Αιμιλία Καπρή με καταγωγή από τη Νάξο, δικαιολογημένα κουβαλάει για παρατσούκλι της το “ΑΚ – 47”, καθώς σε κάθε μάχη της πυροβολεί ασταμάτητα. Η αθλήτρια του Νίκου Κρητικού και του Γιάγκου Πολατίδη, μίλησε στους Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα στην ιστοσελίδα fightsports.gr, για το τότε, το τώρα και το αύριο. Κράτησε το όνομα, γιατί το μέλλον της πιτσιρίκας προβλέπεται λαμπρό.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα μαχητικά, υπήρξε κάποιος που σε ώθησε σε αυτό;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι στα έντεκα μου, πήγαινα έκτη δημοτικού. Με παρότρυνε ο πατέρας μου, μιa και στην εφηβεία του έκανε και ο ίδιος μαχητικά σπορ. Βέβαια ο βασικός λόγος που άρχισα να ασχολούμαι με αυτά τα αθλήματα ήταν επειδή στο σχολείο δεχόμουν μπούλινγκ τόσο για την εμφάνιση μου, όσο και για την καταγωγή της μητέρας μου.
Γυρνούσα στο σπίτι στεναχωρημένη και σιγά σιγά ζητούσα από τον πατέρα μου να μου δείξει κάποιες κινήσεις, κάποιες μπουνιές. Μια μέρα λοιπόν, μου πρότεινε να πάμε σε μια σχολή, να δω και αν μου άρεσε να ξεκινήσω. Με το που δοκίμασα είπα: «Εδώ είμαστε, δεν θέλω κάτι άλλο».
Πότε κατάλαβες ότι το kickboxing είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα που γουστάρεις; Είναι κάτι που θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά;
Μετά από έναν χρόνο προπόνησης, ο τότε δάσκαλός μου με παρότρυνε να αλλάξω σχολή, να πάω σε μια πιο αγωνιστική και να σκεφτώ πλέον τους αγώνες. Έτσι έγινε, άλλαξα σχολή και μετά από προπόνηση έφτασε η στιγμή του πρώτου αγώνα.
Με το που έπαιξα, τρελάθηκα, είπα πως αυτό θέλω να κάνω μια ζωή. Δεν θα κρύψω ότι πριν τον πρώτο μου αγώνα είχα δοκιμάσει να ξανά παίξω, αλλά λίγο πριν ανέβω στο ρινγκ αγχώθηκα, έκανα εμετό και δεν μπήκα. Ήταν η αντίπαλος μεγάλη σε ηλικία και εγώ μόλις δώδεκα. Αλλά η ζωή τα έφερε έτσι που κατάφερα να αλλάξω όλη αυτήν την ψυχολογία.
Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να μάχεσαι;
Όποιος δεν το έχει δοκιμάσει πρέπει έστω για μια φορά στη ζωή του να το κάνει. Μέσα στο ρινγκ ή στο κλουβί νιώθω πως είμαι ο ήρωας του εαυτού μου. Μπαίνω μέσα και λέω πως είμαι εγώ και κανένας άλλος. Δεν ασχολούμαι με τις προβλέψεις και το τι πιστεύει ο κόσμος. Δεν με νοιάζουν τα ποσοστά. Θα μπω μέσα για πόλεμο.
Ρινγκ ή κλουβί;
Κλουβί…Με το που κλείνει η πόρτα στο κλουβί η αίσθηση ξεφεύγει. Δεν έχεις τρόπο διαφυγής. Βέβαια πάντα θα έχω στη ζωή μου και το kickboxing γιατί από εκεί άρχισα και αυτό μου έδωσε όλα όσα έχω σήμερα. Είμαι striker, αλλά θέλω να κάνω καριέρα στο MMA.
Κοιτάς τον αντίπαλο στα μάτια, καταλαβαίνεις τι νιώθει;
Θα ακουστεί περίεργο, αλλά όποτε κοιτάω την αντίπαλο στα μάτια νιώθω μια επικοινωνία. Πάντα τους δίνω να καταλάβουν ότι είμαι εκεί για να νικήσω. Είμαι γεννημένη για αυτό. Βγάζω μια σιγουριά στο βλέμμα μου και δεν αφήνω περιθώρια στην αντίπαλο. Πάντα έχω νιώσει ότι υπάρχει φόβος σε εκείνη που έχω απέναντι.
Σέβομαι τις αντιπάλους μου. Βέβαια όποιος νομίζει ότι όλα αυτά που γίνονται σε μια ζύγιση ή πριν το ματς, είναι κόντρες και στην προσωπική ζωή μεταξύ αθλητών, κάνει λάθος. Όλα αυτά που γίνονται πριν είναι ένα παιχνίδι στο πλαίσιο του όλου σόου.
Πώς νιώθεις που συνήθως παίζεις αγώνες κόντρα σε μεγαλύτερες ηλικιακά αντιπάλους;
Αυτό δεν με πειράζει. Το θεωρούσα δεδομένο από την αρχή, γιατί ξεκίνησα να παίζω πολύ μικρή. Φαντάσου ο πρώτος αγώνας μου MMA ήταν στα 14 μου και η αντίπαλος ήταν 30.
Φοβόμουν την εμπειρία της, αλλά παρόλα αυτά κέρδισα. Μετά από εκείνον τον αγώνα όποια και να έχω απέναντι μου δεν σκέφτομαι την οποιαδήποτε διαφορά. Δίνω πάντα την ψυχή μου.
Έχει υπάρξει φορά που να είπες την ώρα του αγώνα «όπα, ζορίζομαι» ;
Ναι. Ήταν ξεκάθαρα θέμα ψυχολογίας. Έχω ήττες στο ενεργητικό μου και οφείλονται ξεκάθαρα σε κακή διαχείριση της ψυχολογίας μου. Είτε δεν πίστεψα σε μένα όσο έπρεπε, είτε απλά κάτι πήγε λάθος την εκάστοτε μέρα.
Όμως η μόνη φορά που θυμάμαι ότι είπα «όπα» μέσα στον αγώνα ήταν, εκείνος ο πρώτος αγώνας. Εγώ 14, εκείνη 30. Έπρεπε να βιαστώ να κάνω κάτι για να κερδίσω, όπως και έγινε, κέρδισα με υποταγή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ήταν η μόνη φορά που από χτύπημα είδα αστεράκια.
Στον τελευταίο σου αγώνα στο Cage Survivor, πολλοί ήταν εκείνοι που πόνταραν υπέρ σου, αυτό σε άγχωσε καθόλου;
Ερχόντουσαν και μου έλεγαν να φροντίσω να κερδίσω γιατί έχουν παίξει λεφτά στην νίκη μου. Δεν ασχολήθηκα, διότι αν μπουν τέτοιοι παράγοντες στο μυαλό σου, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι.
Πρέπει να παίζεις μόνο για σένα και την προσπάθεια που έχεις κάνει. Δεν θα σου κρύψω βέβαια ότι ήταν ένα boost στην ψυχολογία μου γιατί ήξερα ότι πιστεύουν σε μένα.
Πώς είναι η περίοδος προετοιμασίας για σένα;
Ας πούμε τώρα προετοιμάζομαι για το Muay Thai Grand Prix, όπου θα παίξω για ζώνη. Η προετοιμασία είναι σκληρή, όπως και να το κάνουμε ειδικά για μένα που έχω και το σχολείο.
Δεν μπορώ να προπονηθώ το πρωί που σημαίνει ότι μετά το σχολείο μέχρι και το βράδυ πάω στη σχολή. Από τις 6 μισή μέχρι και τις 9 ή 10. Έχω στόχους, τεχνικές, φυσική κατάσταση, kickboxing και MMA.
Οι προπονήσεις είναι σκληρές και καθημερινές και πάντα παίζω με μεγαλύτερους, κάτι που απαιτεί περισσότερη προσπάθεια. Υπάρχουν μέρες που γυρνάω σπίτι εξαντλημένη.
Σπάρινγκ με άντρα ή με γυναίκα, τι σου αρέσει και τι σε βοηθάει πιο πολύ;
Τα περισσότερα σπάρινγκ που κάνω είναι με αγόρια. Βέβαια υπάρχει το ενδεχόμενο με ένα αγόρι να τα πας καλύτερα, ενώ με μια γυναίκα να ζοριστείς, διότι μεταξύ γυναικών υπάρχει πάντα έντονος ανταγωνισμός όπως αυτός του αγώνα.
Για αυτό προτιμώ να έχω απέναντι μου κοπέλα. Νιώθω ότι προετοιμάζομαι, ότι είναι σαν ένας αγώνας. Ετοιμάζομαι για το παιχνίδι.
Μίλησε μας για τους δασκάλους σου, Νίκο Κρητικό και Γιάγκο Πολατίδη. Πώς είναι να τους έχεις στη γωνία σου;
Είναι για μένα κάτι το πρωτόγνωρο. Έχω τρομερή σχέση. Στην προηγούμενη σχολή που ήμουν έμπαινα μέσα και δεν είχα όρεξη να προπονηθώ. Πήγαινα χαρούμενη αλλά ξενέρωνα στην διάρκεια της προπόνησης. Η συνεργασία μου με τον Νίκο Κρητικό και τον Γιάγκο Πολατίδη είναι κάτι που σκεφτόμουν καιρό.
Είναι ο καθένας, ο καλύτερος στο είδος του. Με έχουν κάνει να νιώθω τρομερή αυτοπεποίθηση και με έμαθαν να ακούω τη γωνία μου. Τους εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια. Νιώθω τους δασκάλους μου σαν φίλους, σαν δεύτερη οικογένεια, παρότι προπονούμαι μαζί τους μόνο από τον Σεπτέμβριο.
Μέσα στον αγώνα θολώνεις;
Παλιά ναι, έμπαινα μέσα να παίξω σκληρό ξύλο και δεν άκουγα ούτε γωνία ούτε τίποτα. Επικρατούσε ένα ένστικτο να παίξω βρώμικο ξύλο. Πλέον άλλαξαν τα πράγματα και εμπιστεύομαι τους δασκάλους μου.
Μπαίνω στον αγώνα και απλά εκτελώ εντολές. Νιώθω τρομερή εμπιστοσύνη, στο κομμάτι του kickboxing στον Νίκο Κρητικό και στο κομμάτι του MMA στον Γιάγκο Πολατίδη.
Σε πoιο κομμάτι νιώθεις ότι είσαι καλύτερη στο kickboxing ή στο παλαιστικό;
Στο κομμάτι του kickboxing νιώθω απίστευτη βελτίωση, έχω δυναμώσει πολύ και έχουν φτιάξει τα χτυπήματα μου. Αλλά επειδή θέλω να αφοσιωθώ στο κλουβί πρέπει και θέλω να βελτιώσω τις ρίψεις και το παιχνίδι μου στο έδαφος. Δεν πρόκειται να επαναπαυτώ μόνο στο kickboxing.
Πώς είναι να παίζεις στο εξωτερικό;
Είναι υπέροχα. Προσωπικά έχω περισσότερος άγχος όταν παίζω στην Ελλάδα, γιατί εδώ είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να σε δουν να χάνεις. Έξω υπάρχει άλλη κουλτούρα πιο σωστή και πιο κοντά σε εκείνη του ευ αγωνίζεσθε. Στο εξωτερικό νιώθω μια ζεστή αγκαλιά από όλους.
Τι θες να καταφέρεις την επόμενη πενταετία;
Θέλω να παίζω διαρκώς αγώνες και να προσθέσω στο παλμαρε μου εμπειρία. Αλλά αυτό που θέλω πολύ είναι να καταφέρω να μπω σε ένα μεγάλο promotion όπως αυτό του UFC και να κυνηγήσω το όνειρο μου.
Ποια παίκτρια του UFC γουστάρεις;
Επί πολλά χρόνια θαύμαζα την Ronda Rousey την έχω γενικά πρότυπο μου. Βέβαια μου αρέσει και η Joanna Jedrzejczyk.
Από που αντλείς δύναμη;
Σίγουρα από τους γονείς μου. Τους βλέπω να πορώνονται με αυτό που κάνω, ανεξάρτητα αν κάποιες φορές φοβούνται τους τραυματισμούς. Όμως αντλώ δύναμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Όσα κάνω τα κάνω για μένα. Έχω ρίξει τόσο κόπο και ιδρώτα και θέλω να ανταμειφτώ αρχικά εγώ και η οικογένεια μου και μετά οι δάσκαλοι μου και η ομάδα μου.
Παίζεις για τους γονείς σου;
Παίζω ναι…Είναι πάντα εκεί οι δικοί μου και στον τελευταίο μου αγώνα το μάτι μου έπιασε την μητέρα μου να φωνάζει παθιασμένα. Στην αρχή της καριέρας μου έλεγα στην μαμά μου τη μέρα του αγώνα ότι πάω βόλτα στην γιαγιά για να μην φοβηθεί. Μια μέρα απλά της εμφάνισα τα κύπελλα. Ο πατέρας μου είναι από την πρώτη μέρα εκεί.
Θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου;
Όχι με τίποτα, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ίσως να ήμουν καλλιτέχνης. Θέλω απλά να κυνηγήσω το άθλημα όσο με πάει και αργότερα να γίνω προπονήτρια ίσως.
Πώς αντιμετωπίζεις ένα δυνατό χτύπημα στον αγώνα;
Εκείνη την στιγμή, προσπαθώ να ξεπεράσω τη θολούρα και να καταλάβω τι μου γίνεται. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σκέφτεσαι τόσα πολλά. Προσωπικά αυτό που με κρατάει όρθια είναι οι κόποι μου. Δεν θέλω να με απογοητεύσω ποτέ.
Τεχνική, φυσική κατάσταση ή ψυχή;
Πρώτα από όλα η ψυχή, χωρίς αυτήν δεν πας πουθενά. Πας για πόλεμο και πρέπει να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Μετά έρχονται η τεχνική και η φυσική κατάσταση.
Πώς ήρθε το ΑΚ47;
Προσπαθούσε ο μπαμπάς μου να βρει ένα ψευδώνυμο με βάση τα αρχικά μου και έτσι ήρθε. Στην αρχή δεν ήξερα ότι πρόκειται περί όπλου αλλά όταν το έμαθα είπα ναι αυτό είναι.
Σε έχουν βοηθήσει χορηγοί;
Ναι και θέλω να τους ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου. Αρχικά η Κρίστι Σταματοπούλου με το Cryosauna Studio. Ο Γιώργος Πατρελάκης με το ΜΜΑTeam.gr, ο Τάσος Σταμάτης με το Body Club.gr καθώς και ο Μιχάλης Σιούλης με το Sports Physio. Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή της φυσικής κατάστασης Γιάννη Κωστικιάδη.
