Ένα ευχαριστώ για τους καθημερινούς μας ήρωες τον Μιχάλη, τη Μαρία, τον Βαγγέλη, την Αργυρώ, τη Γιώτα, τη Μαρία, τη Τζένη, τη Μαρία, τη Στέλλα, Τη Δέσποινα, τη Σοφία…
Ένα όνειρο των προηγούμενων γενιών που έγινε πραγματικότητα. Μία εξέλιξη που σταμάτησε τη «μετανάστευση υγείας». Μια παροχή που επαναπάτρισε τους «εξόριστους» από τη Σύρο και την Αθήνα. Ένα γεγονός που πραγματοποίησε τη μοναδική ευχή τόσων αιμοκαθερόμενων «να πεθάνουν στον τόπο τους».
Αλήθεια πόσος κόπος χρειάστηκε και πόσοι βοήθησαν για την επίτευξη αυτού του έργου; Από τον Κώστα τον πρώην διοικητή του ΓΝ-ΚΥ Νάξου, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους τόσους επώνυμους αλλά και ανώνυμους που βοήθησαν (κάποιοι από αυτούς αφιλοκερδώς) για να πραγματοποιηθεί και να μην μείνει στα χαρτιά όπως στο παρελθόν.
Η λειτουργία του συνεχίζεται ακόμα και σήμερα παρότι πολλές φορές, γίνεται έρμαιο πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ένας νεφρολόγος, ένας παθολόγος και επτά νοσηλεύτριες (οι δυο μόνιμες), οι υπόλοιπες με την αβεβαιότητα του αν θα τους ανανεώσουν τη σύμβαση.
9 άτομα που έχουν γίνει η καινούρια μας οικογένεια, αυτοί που μας συμβουλεύουν, μας μαλώνουν, μας επιβραβεύουν, μας ακούνε για όσα δεν τολμάμε να πούμε ούτε στους δικούς μας (για να μην τους στενοχωρήσουμε), μας αντιμετωπίζουν σαν ίσους και όχι όπως οι περισσότεροι (σαν ζωντανούς-νεκρούς), ανέχονται τις ιδιοτροπίες μας τις φοβίες μας, τις ανησυχίες μας, είναι αυτοί που κυριολεκτικά μας κρατάνε στη ζωή.
Κάποτε ρώτησα μια καινούρια νοσηλεύτρια της αιμοκάθαρσης πως και επέλεξε αυτό το επάγγελμα και μου αποκρίθηκε «για να μπορώ να βοηθάω τους συνανθρώπους μου». Μέσα μου γέλασα, ένα γέλιο που μου κόπηκε με την πάροδο των χρόνων, κυρίως όταν έμαθα ότι η συγκεκριμένη κοπέλα για αρκετό χρονικό διάστημα βοηθούσε αφιλοκερδώς (είχε λήξη η σύμβαση της) επειδή ήξερε ότι το προσωπικό της μονάδας δεν επαρκούσε. ‘Όταν επίσης καθημερινά βλέπουμε ότι όλο το προσωπικό ποτέ δεν εργάζεται με το ρολόι στο χέρι. Πάντα ξεπερνούν το ωράριο τους είτε λόγο επιπλοκών, έκτακτων περιστατικών είτε λόγο καθυστέρησης ή και ακύρωσης δρομολογίων των πλοίων (αφού αρκετοί ασθενής έρχονται και από κοντινά νησιά). Δεν είναι λίγες οι φορές που παρακάλεσαν κάποιον γνωστό τους ή γείτονά τους να πάρει το παιδί τους από το σχολείο και να το κρατήσει για όσο χρειαστεί. Είναι οι κοπέλες που αφήνουν τα καθημερινά τους προβλήματα εκτός μονάδος και αφιερώνονται στο λειτούργημα τους αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παραμικρό λάθος μπορεί να μας στερήσει τη ζωή μας.
Ένας νεφρολόγος που επί 4 χρόνια βρίσκεται στο πόστο του, πολύ περισσότερες ώρες από όσες λειτουργεί η ΜΤΝ . Ακόμη και όταν παίρνει τυπικά την άδεια του είναι εκεί μαζί μας να μας προσέχει και να μας περιθάλπει. Ένας νεφρολόγος που έχει ανεχθεί οποιαδήποτε προσβολή και κατηγόρια για το καλό της μονάδας και παρότι έχει συμπληρώσει 5ετία στην ίδια θέση (βάση νόμου μπορεί να ζητήσει και να πάρει μετάθεση όπου θέλει –και δεν έχει και λίγες προτάσεις), παραμένει εδώ για να μην κλείσει η μονάδα και μας πετάξουν στο δρόμο ή μας οδηγήσουν και πάλι στην «οδό της εξορίας». Είναι ο γιατρός που όταν κάποιος από εμάς νοσηλεύεται στην παθολογική μονάδα μένει εκεί κοντά του άγρυπνος φρουρός για να του παράσχει την κάθε βοήθεια.
Αυτοί λοιπόν δεν είναι απλά οι εργαζόμενοι της ΜΤΝ Νάξου είναι Άνθρωποι, είναι οι καθημερινοί μας Ήρωες.
Πρέπει να επισημάνουμε βέβαια ότι στην επίτευξη του έργου τους έχουν βοήθεια και από τα υπόλοιπα τμήματα του ΓΝ-ΚΥ Νάξου και το ΕΚΑΒ αλλά πάντα αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές.
Μία τούρτα λοιπόν είναι μια ετήσια υπενθύμιση, εκείνης της πρώτης μέρας σε ένα θάλαμο (χρόνια αχρησιμοποίητο) με έναν ασθενή, δύο γιατρούς και τέσσερεις νοσηλεύτριες και την επίτευξη της θεραπείας που έμοιαζε άπιαστο όνειρο να γίνει στη Νάξο. Έξι άτομα με τον ενθουσιασμό και την αγωνία για την έκβαση της θεραπείας ζωγραφισμένης στα πρόσωπα τους, ενώ εκείνος ήρεμος γιατί επιτέλους τέλειωσαν τα επί 3 μήνες, καθημερινά ταξίδια Νάξο-Αθήνα-Νάξο .
Μια υπενθύμιση κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλους όσους εργάστηκαν για την ολοκλήρωση του. Ένα ευχαριστώ για τους καθημερινούς μας ήρωες τον Μιχάλη, τη Μαρία, τον Βαγγέλη, την Αργυρώ, τη Γιώτα, τη Μαρία, τη Τζένη, τη Μαρία, τη Στέλλα, Τη Δέσποινα, τη Σοφία
Υπάρχει κι ένα κερί , ένας αριθμός που δείχνει τα χρόνια της λειτουργίας αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα μνημόσυνο για όσους έφυγαν από κοντά μας αλλά ευτύχισαν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στον τόπο τους (από τη Νάξο) το Γιάννη, το Γιάννη, τη Μαρία, τον Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Νικόδημο και την Αρχοντούλα , (από την Πάρο) τον Γιάννη, τον Αντώνη, τον Δημήτρη. Οι άνθρωποι που νιώθουμε τυχεροί που τους γνωρίσαμε, μιλήσαμε, συμπάσχαμε και χαιρετηθήκαμε με ένα βλέμμα, ένα σφίξιμο των χειλιών, ένα σιωπηλό αντίο.
ΕΥXΑΡΙΣΤΩ Μιχάλη, Βαγγέλη, Αργυρώ, Γιώτα, Μαρία, Μαρία, Στέλλα, Δέσποινα, Σοφία.,
Μ. «το καθαρόαιμο»
