Η θεατρική ομάδα του Γενικού Λυκείου Νάξου επιλέχτηκε να συμμετάσχει με το έργο «Ευμενίδες» του Αισχύλου, στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος που θα διεξαχθεί στην αρχαία Μεσσήνη (από τις 9 έως τις 18 Απριλίου 2019)
Πριν από έναν χρόνο μας συστήθηκαν με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο… Αναφερόμαστε στην θεατρική ομάδα του Γενικού Λυκείου Νάξου, η οποία με την καθοδήγηση (σκηνοθεσία) του καθηγητή φιλολόγου Δημήτρη Γουσόπουλου (Επιμέλεια Δημήτρη Καρακάσογλου και χορογραφία της Μαργαρίτας Τσίγκου) μας εξέπληξε με την απόδοση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. Έφτασαν δε έως τα Υρια, στον πανέμορφο αρχαιολογικό χώρο της Νάξου όπου και απέδωσαν με μοναδική επιτυχία την κορυφαία αυτή τραγωδία…
Και τώρα; Είναι έτοιμη η θεατρική ομάδα του Γενικού Λυκείου Νάξου να ανοίξει τα φτερά της για… μακριά. Όπως πληροφορούμαστε «Επιλέχτηκε ανάμεσα σε δεκάδες υποψηφιότητες να συμμετάσχει στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην αρχαία Μεσσήνη. Το έργο που θα παρουσιάσει είναι οι Ευμενίδες του Αισχύλου. Στο φεστιβάλ συμμετέχουν σχολεία από όλη την Ελλάδα, καθώς και θεατρικές ομάδες Πανεπιστημίων της Ελλάδας και του Εξωτερικού».
Όχι κι άσχημα ε; Η προετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει (σ.σ. οι προτάσεις για την συμμετοχή ξεκίνησαν από τον Νοέμβριο) και όπως είναι λογικό οι απαιτήσεις είναι όλο και μεγαλύτερες. Το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης (σ.σ. ο Δήμος Μεσσήνης έδωσε 50.000 ευρώ για τη συγκεκριμένη δράση) και οι ημερομηνίες είναι από τις 9 έως τις 18 Απριλίου του 2019. Το φεστιβάλ επικεντρώνεται στην παρουσίαση έργων αρχαίου ελληνικού ή λατινικού δράματος (τραγωδίας ή κωμωδίας), δεν έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα και σκοπός του είναι η ουσιαστική – βιωματική των νέων με το αρχαίο δράμα και την πολιτιστική κληρονομιά.
Και όπως διαβάζουμε στην σχετική ανακοίνωση και φέτος θα δώσουν το παρών δύο πανεπιστήμια από το εξωτερικό (από Αγγλία και Ισπανία) με έργα του Ευριπίδη («Βάκχες» και «Ιππόλυτος»), δύο ακόμη Πανεπιστημιακές ομάδες αλλά από την Ελλάδα (Πελοποννήσου και Δυτικής Αττικής) με «Μήδεια» και «Αντιγόνη» αντίστοιχα. Ενώ θα έχουμε και εκτός της θεατρικής ομάδας του ΓΕΛ Νάξου, παρουσία από επτά ακόμη Λύκεια. Θα έχουμε δύο έργα του Αριστοφάνη («Νεφέλες» και «Ειρήνη»), έργα του Αισχύλου («Ευμενίδες» από τον οικοδεσπότη, «Ικέτιδες» από το 18ο Αθήνας, «Προμηθέα Δεσμώτη» από Χαλάνδρι) και τέλος του Σοφοκλή («Αντιγόνη» από Χίο και Καλαμάτα)…
Και … Ευμενίδες
Με την ευκαιρία αυτή να σημειώσουμε ότι οι «Ευμενίδες» είναι η τραγωδία που κλείνει την «Ορέστεια», την μοναδική σωζόμενη αρχαία τριλογία. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 458 π.Χ. στη γιορτή των Διονυσίων, αποτελείται από τις τραγωδίες «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες» και το 1903 είχαμε τα Ορεστειακά στην Αθήνα όταν μετά την πρεμιέρα της Ορέστειας στη δημοτική, ξεκίνησαν έντονα επεισόδια που διήρκεσαν 4 ημέρες.
Όσο για το έργο; Ο Αισχύλος με τις «Ευμενίδες» του συνιστά στους Αθηναίους πολίτες να σέβονται τον Άρειο Πάγο, του οποίου τα δικαστικά έργα συνδέονταν στενά με τη λατρεία των Ευμενίδων. Έπειτα αποτρέπει τους Αθηναίους να μεταθέσουν τις φονικές δίκες απ’ τον Άρειο Πάγο στα δικαστήρια των Ηλιαστών.
Στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου συγκρούονται οι Ερινύες, τα σκοτεινά και καταχθόνια πνεύματα του μίσους και της αντεκδίκησης με τον Απόλλωνα, που συμβολίζει τον φωτισμένο νου και τον πολιτισμό. Οι Ερινύες εκπροσωπούν την πρωτόγονη και βάρβαρη περίοδο της ζωής του ανθρώπινου γένους. Αντίθετα, ο Απόλλωνας εκπροσωπεί την πολιτισμένη ζωή που αντικαθιστά την εκδίκηση με την εξιλέωση, και τον εξαγνισμό του φονιά, Γι’ αυτό ο Απόλλωνας στέλνει τον μητροκτόνο Ορέστη στην Αθήνα για να κριθεί για τη μητροκτονία του. Η θεά Αθηνά, ως προστάτιδα της Αθήνας, υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να δικαστεί ο μητροκτόνος Ορέστης. Ορίζει ως κριτές (δικαστές) τους ανθρώπους (τους δίκαιους Αθηναίους πολίτες), όχι τους θεούς. Δεν ορίζει έναν άνθρωπο – τον άρχοντα – που μπορεί να κρίνει – υποκειμενικά και αυθαίρετα, αλλά προτείνει τη συγκρότηση ολόκληρου δικαστηρίου, και όχι ενός απλού δικαστηρίου, αλλά ενός ορκωτού και εκλεγμένου απ’ τον αθηναϊκό λαό δικαστηρίου. Τότε η Αθήνα εδραίωνε τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας, όπου ο λαός ασκούσε άμεσα τη δικαιοσύνη.
