Η Ειρήνη Προμπονά μας μεταφέρει εικόνες και σκέψεις μετά την χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, όπου αποφασίστηκε η καταψήφιση της πρότασης για να δοθεί το όνομα Μανώλης Γλέζος στο Λύκειο Νάξου…. Κρατάμε το «Αν δεν είχαμε τον Γλέζο, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, αλλά…»
«Πολίτης είναι αυτός που έχει υποχρέωση να ανακατεύεται στα κοινά» Σόλωνας
Μέρα Τετάρτη και το δημοτικό συμβούλιο στον δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων συνεδριάζει.
Της Ειρήνης Προμπονά
Όχι «ζωντανά», όπως θα περίμενε κανείς, με τα προβλεπόμενα μέτρα λόγω κορονοϊου.
Δυο φορές που επισκέφτηκα το δημοτικό μέγαρο πάντως, με την ιδιότητα της δημοσιογράφου, αναρωτήθηκα, αν υπάρχουν δημότες που θέλουν να παρακολουθήσουν ένα δημοτικό συμβούλιο, που ακριβώς θα χωρέσουν, στη μεγάλη και όμορφη κατά τα λοιπά αίθουσα, καθώς η διαρρύθμιση δεν φαίνεται και πολύ «φιλική» για την συμμετοχή του δημότη.
Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε λοιπόν με μορφή τηλεδιάσκεψης.
Πάλι καλά.
Θα μπορούσαν να την κάνουν δια περιφοράς μέσω email και fax.
Η συνεδρίαση
Παρακολούθησα το μεγαλύτερο μέρος της συνεδρίασης, ξεκινώντας μάλιστα από την εισήγηση του δημάρχου Δημήτρη Λιανού για το δεύτερο θέμα της ημερήσιας διάταξης –όπως κατάλαβα στη συνέχεια-που ήταν να ονομαστεί το ΓΕΛ Νάξου σε «Μανώλης Γλέζος» τιμώντας έτσι τον Ναξιώτη αγωνιστή της Αντίστασης, τον πολίτη, το δημοσιογράφο, τον συγγραφέα, τον δημοκράτη, τον στοχαστή, τον πολιτικό Μανώλη Γλέζο.
Μια προσωπικότητα διεθνούς φήμης και κύρους, που ο σεβασμός ήταν δεδομένος από φίλους και αντιπάλους, είτε ο Μανώλης βρισκόταν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, είτε στο Ευρωπαϊκό.
Όπως ίσως θα γνωρίζετε, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν αποτελεί προϋπόθεση, δεν είναι προαπαιτούμενο και δεν είναι δεδομένος.
Τον κερδίζει κανείς με την αδιάκοπη παρουσία του μέσα στην κοινωνία, με την ακάματη εργασία του, μέσα από τη συνέπεια του, μέσα από τον διάλογο με τον αντίπαλο και την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του, μέσα από το σθένος του να σταθεί και να αντισταθεί στην άλωση των διαχρονικών αξιών που βάλλονται ακατάπαυστα, ισοπεδώνοντας τους λαούς και θεσμούς.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για έναν ακούραστο αγωνιστή της Δημοκρατίας και κατ’ επέκτασιν της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, ένα ζωντανό κύτταρο Ιστορίας που συνέδεσε το όνομά του πολύ νωρίς με την πρώτη πράξη Αντίστασης εναντίον των Ναζί κατακτητών, κατεβάζοντας το ναζιστικό λάβαρο που κυμάτιζε τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας από την Ακρόπολη, μαζί με τον Απόστολο Σάντα.
Η πορεία του Γλέζου στην μεταπολεμική Ελλάδα είναι γνωστή και η Ιστορία τον έχει καταχωρίσει στις σελίδες της με λαμπρά γράμματα.
Ο Μανώλης Γλέζος απ’ τ’ Απεράθου, ο «Νώλης» όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούν ακόμα οι συγχωριανοί του.
«Αν δεν είχαμε τον Γλέζο, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, αλλά…»
Τελικά για κάποιους απ’ το δημοτικό συμβούλιο, όλα τα παραπάνω και όσα δεν αναφέρω για οικονομία χώρου, δεν ήταν μονάχα ψιλά γράμματα, αλλά και επουσιώδη για να μπορέσουν να κάνουν αποδεκτή την προσωνυμία «Μανώλης Γλέζος» στο ΓΕΛ Νάξου.
Ένας απίθανος τύπος είπε χαρακτηριστικά πως «δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως η μεταπολεμική ιστορία του Γλέζου ήταν σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αποτέλεσε το έμβλημά του».
Και να ήταν ο μόνος…
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο δήμαρχος εισηγήθηκε αρνητικά. Να μην δοθεί η προσωνυμία «Μανόλης Γλέζος» στο σχολείο.
«Θέλει χρόνο προκειμένου να ωριμάσει το θέμα της προσωνυμίας. Ν το αγκαλιάσει η κοινωνία, να γίνουν ζυμώσεις… πρέπει να είμαστε ενωτικοί, η κοινωνία έχει διχαστεί. Η παιδεία πρέπει να ενώνει όχι να χωρίζει» ήταν μερικές από τις φράσεις στην τοποθέτηση και επανατοποθέτηση του δημάρχου. Πρόσθεσε μάλιστα πως «αν δεν είχαμε τον Γλέζο, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, αλλά…».
Αυτό το «αλλά»…
Η… διχασμένη τοπική κοινωνία
Κάτι είχε αρχίσει να μην πηγαίνει καθόλου καλά και να θυμίζει άλλες εποχές. Αλλά περίμενα υπομονετικά, ν’ ακούσω τα επιχειρήματα των υπολοίπων.
«Σώνει και καλά, σε ενάμισι μήνα ν’ αποφασίσουμε για την προσωνυμία» ήταν μια άλλη τοποθέτηση. «Δίνουμε πολιτική χροιά στο πρώτο σχολείο του τόπου» συμπλήρωσε. Και να την πάλι η αναφορά στην διχασμένη τοπική κοινωνία, λόγω της προσωνυμίας του σχολείου και να πάλι «οι ζυμώσεις» και να πάλι «να ωριμάσουν οι συνθήκες και ν’ αγκαλιάσει η κοινωνία την πρόταση».
Δεν υπέπεσε στην αντίληψη μου να έγινε κάποιο γκάλοπ, κάποια διαβούλευση και η δημοτική παράταξη που πλειοψηφεί έβγαλε ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Αλλά σύντομα μου λύθηκε αυτή η απορία, καθώς ερωτηθείς ο δημοτικός σύμβουλος που υπερθεμάτιζε, στα περί διχασμένης κοινωνίας από την αντιπολίτευση, απάντησε πως αυτή είναι η προσωπική του άποψη!
Ατράνταχτο αποδεικτικό στοιχείο.
Ακούστηκαν πολλά.
Ένα απ’ αυτά ήταν πως τα παιδιά πρέπει να μένουν ανεπηρέαστα από την πολιτική. Τα παιδιά που ψηφίζουν απ’ τα 17.
No Politica;
Λησμονούν ή αγνοούν παντελώς οι… τοπικοί μας άρχοντες πως είναι άλλο πράγμα το κομματικό και άλλο το πολιτικό γίγνεσθαι.
Πως ο άνθρωπος είναι όν πολιτικό και κάθε μας πράξη παράγει πολιτική, εν αντιθέσει με την κομματική ταυτότητα που μπορεί να μην παράγει απολύτως τίποτα, παρά μονάχα να ανακυκλώνει καρέκλες, προσωπικότητες και όχι σπάνια, να μην παράγει καθόλου πολιτική.
Κρατήστε μακριά τα παιδιά από την πολιτική λοιπόν, γιατί υπάρχει φόβος να μάθουν να σκέφτονται… κι «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».
Για τέτοια είμαστε;
Ο αριστερός Μανώλης Γλέζος και ο Πρωτοπαπαδάκης
Τελικά το πρόβλημα ήταν πως ο Μανώλης Γλέζος ήταν Αριστερός και μάλιστα πραγματικά αριστερός, όχι δήθεν, μη διαχειρίσιμος, αυτόφωτος τόσο πολύ μάλιστα, ώστε κάποιοι ολίγιστοι του χώρου παλιότερα να του έχουν πει να σκάσει και να τον έχουν αποκαλέσει υποτιμητικά «γέρο που ανακατεύεται».
Στο δημοτικό συμβούλιο τώρα είχαμε συνέχεια.
Άλλος δημοτικός σύμβουλος τοποθετήθηκε λέγοντας-και μάλλον αυτός ήταν ο πιο ξεκάθαρος απ’ όλους ως προς το «πρόβλημα» που παρουσίασε η προσωνυμία. «Σήμερα δεν είναι η μέρα των κομμουνιστών».
Και ξεκίνησε έχοντας κι έναν «υπενθυμιστή» δίπλα του, που δεν φαινόταν στην κάμερα, να μιλά για τους ευεργέτες του τόπου και τον Πρωτοπαπαδάκη λέγοντας πως αυτούς δεν τους αναγνωρίζουμε, «αλλά εκτιμούμε άλλους, εκείνους που κοιτούσαν τον εαυτό τους και αυτοπροβάλλονταν», όχι εκείνους που έδωσαν ψωμί και σχολεία και λιμάνια στον τόπο.
Αυτό με τον Πρωτοπαπαδάκη, οφείλω να πω πως μ’ εντυπωσίασε και στο μνημόσυνο του Γλέζου. Αυτή η σπουδή να τοποθετηθεί απέναντι στον Γλέζο, σαν αντίπαλο δέος, μην τυχόν και δεν αναφερθούμε και σ’ αυτόν, λες και δεν ήταν δυο ξεχωριστές ισχυρές προσωπικότητες της πολιτικής που μπορούσες να εκτιμήσεις και να τιμήσεις ξεχωριστά, έπρεπε οπωσδήποτε να βρεις κοινά σημεία, συγγένειες, πότε πέθανε ο ένας και γεννήθηκε ο άλλος και να μιλάς και για τους δυο υποχρεωτικά.
Δόθηκαν και άλλες λύσεις όπως για παράδειγμα να ονομαστεί «Μανώλης Γλέζος» κάτι άλλο, κάτι μεγάλο, όπως είπαν, όπως το αεροδρόμιο Νάξου, για παράδειγμα, που όλοι ξέρουμε πόσο μεγάλο είναι.
Κανείς δεν σκέφτηκε να δοθεί η ονομασία του στο νέο λιμάνι, που αν καθυστερήσει άλλα 20 χρόνια, τότε σίγουρα θα έχουν καιρό να συμφιλιώσουν την… διχασμένη κοινωνία, να γίνουν οι ζυμώσεις, να ωριμάσουν οι συνθήκες και έτοιμοι πια, αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, να δώσουν ένα προσωνύμιο σε κάτι τρανό και μεγάλο.
Η απόφαση (14-11 κατά)
Τελικά η πλειοψηφία κατά την ψηφοφορία (14-11 ψήφοι κατά, η κα Μαργαρίτη ως ανεξάρτηση ψήφισε κατά, ο κος Κορρές κατέθεσε δική του πρόταση (βλ όνομα “Μιχάλης Μπαρδάνης – Γενικό Λύκειο Νάξου” και δύο απόντες, οι κοι Μαράκης, Κορακίτης) επέλεξε ν’ ακολουθήσει την εισήγηση του δημάρχου και να μην δοθεί το προσωνύμιο «Μανώλης Γλέζος» στο ΓΕΛ Νάξου.
Ο Γλέζος… που ο μητροπολίτης Παροναξίας Καλλίνικος είπε για αυτόν πως έπρεπε να προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης και αποτελεί το καύχημα της Παροναξίας, τονίζοντας μάλιστα πως αν έπαιρνε το Νόμπελ θα ήταν ο Γλέζος που θα έδινε αξία στον θεσμό και όχι ο θεσμός στον Γλέζο.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη…. δεν είναι του Γλέζου, καθώς αυτός ζει για πάντα στη μνήμη και στην καρδιά εκείνων που ξέρουν τι θα πει «αγωνίζομαι». Είναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου που δεν σβήνει γιατί χαράχτηκε βαθιά.
Το φάντασμα που πλανιέται είναι εκείνο του εμφυλίου, που στην πραγματικότητα δεν τέλειωσε ποτέ και ζει ανάμεσά μας σαν παρωδία επιστρατεύοντας κομματικά ζόμπι, όποτε αυτό κριθεί αναγκαίο και όχι απαραίτητα πάντα απ’ το «αντίπαλο» στρατόπεδο.
