Την προσεχή Τρίτη 16 Μαΐου οι 14 εκπαιδευτικοί θα περάσουν την πόρτα του Άρειου Πάγου και η υπόθεση «Παν. Ματζάκου» θα ξαναζωντανέψει – Τι υποστηρίζει με ανακοίνωσή της η ΟΛΜΕ και γιατί αντίδρασε δυναμικά η οικογένεια του πρόωρα αδικοχαμένου Παναγιώτη
Η υπόθεση του αδικοχαμένου Παναγιώτη Ματζάκου έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα. Και δυστυχώς με έναν παράξενο και θα λέγαμε προσβλητικό τρόπο… Γιατί; Την προσεχή Τρίτη 16 Μαΐου θα εκδικαστεί στον Άρειο Πάγο η προσφυγή των εκπαιδευτικών (14 συνολικά) σε μία προσπάθεια να πέσει η ποινή (10 μήνες στους συνοδούς και 20 μήνες στην Δ/ντρια) που τους είχε επιβληθεί τόσο πρωτόδικα όσο και στο Εφετείο… Απόλυτα σεβαστή η κίνησή τους. Έχουν άλλωστε αυτό το δικαίωμα από το Νόμο. Αυτό όμως που θεωρούμε ότι είναι λάθος είναι η στάση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ναι, έχει το δικαίωμα της αλληλεγγύης και της στήριξης στους συναδέλφους… Αλλά θεωρούμε ότι τα αιτήματα που θέτει προς το Υπουργείο Παιδείας και δη το …κερασάκι στην ανακοίνωση λειτουργεί και λίγο (ως πολύ) απειλητικά… Πως μεταφράζει κανείς την έκφραση «αν υπάρξει ολιγωρία από το Υπουργείο …. «να καλέσουμε τους συναδέλφους όλου του κλάδου να απέχουν από το να συνοδεύουν σε περιπάτους, εκδρομές και εξωσχολικές δραστηριότητες για να διαφυλάξουν την εργασιακή αλλά και την ψυχική τους ασφάλεια». Τι να κάνει δηλαδή το Υπουργείο;
Και όπως ήταν λογικό υπήρξε η άμεση αντίδραση από την οικογένεια Ματζάκου. Που εδώ και οκτώ χρόνια βιώνει το δικό της πόνο. Την απώλεια ενός μέλους της οικογένειάς της… Μία απώλεια που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Και νιώθει όχι απλά αδικημένη αλλά και «βιασμένη» όταν διαβάζει ανακοινώσεις αυτού του είδους. Που ενδεχομένως να θέλουν να προκαταλάβουν ακόμη και τη Δικαιοσύνη. Με …απειλή. Και λογικό είναι να αντιδράσουν. Ειδικά μάλιστα ότι ο ένας εκ των δυο γονιών (η μητέρα) είναι εκπαιδευτικός. Πως νιώθει αλήθεια; Την ρώτησε κανείς; Ελπίζουμε πάντως ότι ο Άρειος Πάγος θα πάρει την απόφαση εκείνη που θα αποκαθιστά το δημόσιο Δίκαιο και μην ξεχνάμε ότι είναι το Ανώτατο Δικαστήριο στην χώρα μας και είναι απόλυτα σεβαστές οι αποφάσεις του…
Παραθέτουμε την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ εκφράζει την αλληλεγγύη και τη στήριξή του στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του 2ου Γυμνασίου Νάξου, που εδώ και 8 χρόνια αντιμετωπίζουν πειθαρχικές και δικαστικές διώξεις για το σοβαρό τραυματισμό και το θάνατο μικρού μαθητή σε σχολικό περίπατο που πραγματοποίησε το 2ο Γυμνάσιο Νάξου το 2009. Όλοι οι συνοδοί εκπαιδευτικοί (13 συνοδοί και η τότε δ/ντρια του σχολείου) καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 10 και 20 μήνες φυλάκιση με αναστολή για συλλογική ευθύνη σε «ανθρωποκτονία εξ αμελείας άνευ συνειδήσεως». Στο Εφετείο η ποινή των εκπαιδευτικών παρέμεινε, ενώ αθωώθηκαν ο τότε αντιδήμαρχος και ο Πολιτιστικός Σύλλογος που είχαν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 20 μήνες με αναστολή. Κάποιοι από τους συναδέλφους προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο που θα εκδικάσει την υπόθεσή τους στις 16 Μαΐου.
Θεωρούμε μεγάλης σημασίας την εργασιακή διάσταση αυτού του ζητήματος. Στη θέση των συναδέλφων θα μπορούσε να βρεθεί δυνητικά κάθε εκπαιδευτικός. Οι σχολικοί περίπατοι, οι εκπαιδευτικές επισκέψεις, οι πολυήμερες εκδρομές, αφορούν ένα σημαντικό και κοπιώδες κομμάτι της εργασίας μας. Η ευθύνη της τήρησης των κανόνων ασφαλείας εντός και εκτός σχολείου ανήκει στην Πολιτεία, η οποία επίσης έχει ευθύνη για τις ελλείψεις και τις αστοχίες του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, τις οποίες καλούνται να «πληρώσουν» αποκλειστικά οι εκπαιδευτικοί.
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ ζητά από το Υπουργείο Παιδείας:
1) Να δεσμευτεί ότι δε θα υπάρξει καμία περαιτέρω πειθαρχική ή υπηρεσιακή δίωξη των συναδέλφων (ψήφισμα ΓΣ Προέδρων 2014).
2) Το Υπουργείο Παιδείας με τις απαραίτητες νομοθετικές παρεμβάσεις να καλύπτει νομικά όλους τους εκπαιδευτικούς που ορίζονται συνοδοί σε περιπάτους, εκδρομές και εξωσχολικές δραστηριότητες (θέση ΟΛΜΕ, 2ο Συνέδριο, 1985).
Σε διαφορετική περίπτωση, αν υπάρξει ολιγωρία από το Υπουργείο, και παρά το ότι έχουμε επίγνωση της παιδαγωγικής σημασίας των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, είμαστε υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, και με βάση ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Προέδρων (2014), «να καλέσουμε τους συναδέλφους όλου του κλάδου να απέχουν από το να συνοδεύουν σε περιπάτους, εκδρομές και εξωσχολικές δραστηριότητες για να διαφυλάξουν την εργασιακή αλλά και την ψυχική τους ασφάλεια».
Και την τοποθέτηση – απάντηση της οικογένειας Ματζάκου
Περιφρονείτε το ύψιστο αγαθό που είναι η ανθρώπινη ζωή. Μήπως δεν ήταν μαθητής σας ο Παναγιώτης για τον οποίο δεν βρήκατε έναν τιμητικό λόγο να αναφέρετε;
Προκαλεί οργή η έλλειψη συναδελφικής αλληλεγγύης για την οποία δήθεν κόπτεστε. Mήπως δεν είναι συνάδελφός σας εκπαιδευτικός η μητέρα του Παναγιώτη για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχετε επιδείξει την παραμικρή συμπαράσταση λόγω ή έργω; Ενδιαφέρεστε για τους θύτες και όχι για το πραγματικό θύμα.
Προσβάλετε την ηθική και την λογική υπερασπιζόμενοι τους καταδικασθέντες εκπαιδευτικούς για εκείνες τις πράξεις και τις παραλείψεις τους που επέφεραν τον θανάσιμο τραυματισμό του ίδιου του μαθητή τους και κρίθηκαν τελεσίδικα από την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Εθελοτυφλείτε μπροστά στο βαρύ αιτιολογικό που της 149/2016 απόφασης του Εφετείου Αιγαίου που αναφέρει επί λέξει:
Σελ 300: …αφ΄ενός μεν παρεξέκλιναν από το πρόγραμμα…
… αφ΄ετέρου δε κανένας από αυτούς δεν ασκούσε-όπως όφειλε- αδιάλειπτη εποπτεία και επιτήρηση στους ανήλικους μαθητές…
Σελ 301:….οι μεν καθηγητές κάθισαν σε ένα τραπέζι ευρισκόμενο στην αυλή της ταβέρνας του Δημήτριου ‘’ΓΚΟΥΦΑ’’ προκειμένου να γευματίσουν…
…τόσο η Διευθυντρια του 2ου Γυμνασίου Νάξου Σ Μ-Ο, όσο και οι λοιποί ως άνω καθηγητές δεν επόπτευαν καθόλου τους μαθητές που ευρίσκονταν μέσα στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Γαλήνης,…
Σελ 304-305:… αφήνοντας παράλληλα τους ανήλικους χωρίς επιτήρηση, ενώ ήταν υποχρεωμένοι προς τούτο βάσει της διατεταγμένης υπηρεσίας που εκτελούσαν….
…καθίσταται προφανές ότι αν υπήρχε παρουσία των συνοδών καθηγητών στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Σχολείου, θα αποτρεπόταν το συμβάν.
Αποπροσανατολίζετε τεχνηέντως από την ουσία που είναι η έλλειψη επιτήρησης και δεν φταίει λοιπόν το νομικό πλαίσιο που δήθεν επικαλείστε, αλλά η ανευθυνότητα των συγκεκριμένων εκπαιδευτικών που ενώ αυτοί γευμάτιζαν εν ώρα διατεταγμένης υπηρεσίας έχοντας παραβιάσει το πρόγραμμα της ημέρας, ο Παναγιώτης εύρισκε τραγικό θάνατο μόνος, αβοήθητος και ανεπιτήρητος.
Κατά συνέπεια, αντί να στηλιτεύετε τέτοιες συμπεριφορές ΄΄συναδέλφων’’ σας που προσβάλλουν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, προσπαθείτε να τους υπερασπιστείτε απευθύνοντας ωμό εκβιασμό προς τον Υπουργό Παιδείας, ενέργεια που θίγει όμως ευρύτερα ολόκληρη την κοινωνία με την μη συνοδεία εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Αλήθεια αυτές είναι οι αρχές και οι αξίες στις οποίες πιστεύετε και εκπροσωπείτε; Αυτά διδάσκετε στην νεολαία μας ; Τη νοοτροπία μιας απαράδεκτης συντεχνίας; Μπροστά στο κομματικό- κακώς εννοούμενο συνδικαλιστικό και ατομικό συμφέρον, ισοπεδώνετε κάθε έννοια δικαιοσύνης, πειθαρχικού ελέγχου και αίσθησης καθήκοντος ενώ παράλληλα εκβιάζετε; . Αναιρείτε και την ουσία της Δημοκρατίας αφού προσπαθείτε να παρακάμψετε την ισχύουσα νομοθεσία. Η στάση σας αυτή επεξηγεί πάντως γιατί κατάντησε η Χώρα μας στην σημερινή της κατάσταση των μνημονίων και της επιτήρησης και επιβεβαιώνει τους λόγους γιατί έχασε ο Παναγιώτης αναίτια την ζωή του . Είστε και εσείς παράγοντες της παρακμής.
Απευθυνόμαστε στον Κύριο Υπουργό Παιδείας καλώντας τον να απαντήσει θεσμικά στην ιταμή πρόκληση της ΟΛΜΕ αλλά και να ενεργοποιήσει τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του πειθαρχικού ελέγχου των καταδικασθέντων σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία η οποία δεν έχει εφαρμοστεί και επισύρει τις συνέπειες της παράβασης καθήκοντος. Επίσης σας καλούμε να ελέγξετε στο πλαίσιο της πειθαρχικής σας δικαιοδοσίας και του κανόνα χρηστής Διοίκησης, πως είναι δυνατόν καταδικασμένη τελεσίδικα εκπαιδευτικός για θάνατο μαθητή της να ασκεί καθήκοντα Διευθυντού Σχολείου και να μετέχει με ανάθεση, σε περιφερειακό όργανο Διοίκησης; Ποιά όργανα στην διοικητική αλυσίδα της ιεραρχίας σας, συντηρούν αυτό το σκάνδαλο; έναντι ποίου τιμήματος;
Τέλος καλούμε και την πολιτειακή ηγεσία της Χώρας να λάβει γνώση του θέματος και να ενεργήσει κατά την κρίση της επί της ιταμής ως άνω πρόκλησης που θίγει ευρύτερα την κοινωνία μας.
Φαίνεται πως ακόμη και ο θάνατος μιας αθώας παιδικής ύπαρξης δεν είναι ικανός να αφυπνίσει αποστεωμένες συνειδήσεις».
