Βόλτα στο που αλήθεια; Με την αρωγή της Γαλήνης Μπαρδάνη πάμε .. Απείρανθο και κοιτάζουμε τα θέματα καταγωγής.. Γιατί; Αυτή μας καθορίζει…
“…. Ο Μάρτης λοιπόν φέτος θα «ντύσει», περήφανους Απεραθίτες Κουδουνάτους, θα τους περάσει από τις γειτονιές κρατώντας τους το ελεύθερο τους χέρι ,θα κάνει μανάδες, κόρες κι αγαπημένες να δακρύσουν από περηφάνια. Την καλή μας Κυριακή, θέλω να πιστεύω (κι ότι πιστεύεις πολύ γίνεται πραγματικότητα, τουλάχιστον δικιά σου) πως ανοίγουν οι ουρανοί, πως σπάει εκείνη η λεπτή γραμμή που ενώνει τα ουράνια με τα εγκόσμια και πως όλοι οι Απεραθίτες Κουδουνάτοι χτυπούν τα κουδούνια τους μαζί, δεν εξηγείτε αλλιώς αυτός ο απόκοσμος ήχος. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το βλέμμα, δεν συναντάται πουθενά αυτή η αντοχή, μοιάζει λες κι ο χαμένος αγαπημένος σου είναι απέναντι και σου κλείνει το μάτι, τον βλέπεις καθαρά… “
Ποιος το λέει και γιατιί; Η Γαλήνη Μπαρδάνη για μία ακόμη φορά παίρνει χαρτί και στυλό (σ.σ. το 2022 απλά κάθεται μπροστά σε έναν υπολογιστή) αφήνοντας τα συναισθήματά της να ταξιδέψουν. Στο παρελθόν, στο παρών αλλά και στο μέλλον. Με βάση την Απείρανθο, τα έθιμα και την καταγωγή μας… Κακά τα ψέματα, η καταγωγή μας είναι αυτή που μας καθορίζει.. Και αποτελεί το στίγμα που μας συνοδεύει σε όλη τη ζωή μας.. Μάλιστα “κλέβουμε” από το αρχείο της και φωτογραφίες που μας δείχνουν την προετοιμασία για να είναι έτοιμος ο κουδουνάτος…
Διαβάστε το σχετικό άρθρο με τίτλο ” Mε καταγωγή απ’ τ’ Απεράθου τσ’ Αξάς”
Η καταγωγή μας κατά κάποιο τρόπο καθορίζει την πορεία μας. Καμιά φορά σκέφτομαι ποια θα ήμουν αν είχα καταγωγή διαφορετική και καταλήγω πως δεν θα μπορούσα. Δεν θα μπορούσα να κατάγομαι από διαφορετικό σημείο της γης μα κι αν συνέβαινε, πάλι εδώ θα βρισκόμουν.
Είν’ ένας τόπος που είπαμε, έχει κάτι μαγικό. Τ’ Απεράθου είναι ιδέα… Όπου κι αν πας, όπου κι αν βρεθείς έιναι το σημείο αναφοράς σου ,κι έχει δυνάμεις , δυνάμεις που σε τραβούν πίσω σαν μαγνήτες, δυνάμεις μαγικές. Στ’ Απεράθου ζεις τον χρόνο στην πραγματική του διάσταση, ζεις τις εποχές με την όσφρηση, αντιλαμβάνεσαι τους μήνες με την αφή, κάποιους και με την ακοή σου. Τους δίνεις ονόματα, τους λές: Ρηνιαστή, Υιαλιστή και τους αγαπημένους μου μήνες τον Φλεβάρη και τον Μάρτη τους λέω Κουδουνάρηδες…
Είναι οι μήνες που ανάλογα με το πότε «πέφτει» η Τυρνή Κυριακή τους βαφτίζω. Φέτος λοιπόν είναι ο Μάρτης Κουδουνάρης. Είναι ο μήνας που κάνει κρότο. Είναι αυτός που κάνει την καρδιά μας να χτυπά δυνατά, είναι αυτός που απογειώνει τη ζήση μας και βάζει φτερά στην ψυχή μας. Είναι ο μήνας που λες κι η πλάση συνωμοτεί. Ντύνει τα δέντρα στο χρώμα των αμπαδελιών, ο ήλιος παίρνει το χρώμα των σχοινιών, με τις ακτίνες του να δένονται,τα φύλλα των δέντρων που κέρδισαν τη μάχη με τον άνεμο κι έμειναν στη θέση τους, καμαρώνουν αγέρωχα σαν τις σόμπες που κρατιούνται από γερά χέρια, τα βρεγμένα βουνά παίζοντας με το φως η το σκοτάδι, παίρνουν το χρώμα των κουδουνιών, το κόκκινο, στο σμίξιμο του με την άσπρη κλωστή στα χέρια των «ακριβών κορών», βάφει το φέσι κι οι βοσκοί «σέρνουν» την προβιά για να φτιάξουν το συρίμι που θα κρατήσει τα ξώραφα στη θέση τους ,στη βάση.
Ο Μάρτης λοιπόν φέτος θα «ντύσει», περήφανους Απεραθίτες Κουδουνάτους, θα τους περάσει από τις γειτονιές κρατώντας τους το ελεύθερο τους χέρι ,θα κάνει μανάδες, κόρες κι αγαπημένες να δακρύσουν από περηφάνια. Την καλή μας Κυριακή, θέλω να πιστεύω (κι ότι πιστεύεις πολύ γίνεται πραγματικότητα, τουλάχιστον δικιά σου) πως ανοίγουν οι ουρανοί, πως σπάει εκείνη η λεπτή γραμμή που ενώνει τα ουράνια με τα εγκόσμια και πως όλοι οι Απεραθίτες Κουδουνάτοι χτυπούν τα κουδούνια τους μαζί, δεν εξηγείτε αλλιώς αυτός ο απόκοσμος ήχος. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το βλέμμα, δεν συναντάται πουθενά αυτή η αντοχή, μοιάζει λες κι ο χαμένος αγαπημένος σου είναι απέναντι και σου κλείνει το μάτι, τον βλέπεις καθαρά…
Είπαμε κι άλλη χρονιά λοιπόν πως ο Απεραθίτης Κουδουνάτος που ζώνονταν τα κουδούνια στη μέση του πριν ακόμα γεννηθεί ο πατέρας του, γράφεται με Κάπα κεφαλαίο γιατί είναι κύριο όνομα, γένος,σύμβολο, κάτοχος αξιώματος, επιστήμη, ουράνιο σώμα, σημείο του ορίζοντα, γεωγραφικός όρος,σύγγραμα, έργο τέχνης κι ό,τι άλλο γράφεται με κεφαλαίο.
Κλείνοντας παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο: «Το αρχινοτέλειωτο κλαδί» της Παρασκευής Μάρκου (της Βοντορήνης).
…Έθιμο πρωτοπάλαιο, δυό χιλιαδώ αιώνω,
΄ είχαν οι Απεράθιοι στου θάνατου το μπόνο,
να βάνουσι στο πέθος τω τη βοσκοαμπαδέλα,
μέσα να κουκουλώνονται, ετσά ντωνε το ‘θέλα
Ρούχο χοντρό βοσκίστικο εκαταλέουντάνε
Κι είχε το μπόι του βοσκού πο’ ‘νοματίζουντάνε…
…Τίοτις δε ντην ήπιανε την αμπαδέλα ‘κείνη
Που ‘βάστα στην Απείρανθο τη μπρώτη βοσκοσύνη.
Μήτε βροχή την ήπιανε, μήτε νερό τη ‘μπέρνα
και ο βοσκός τσ’ εέραζε μα ‘κείνη δεν εέρνα.
Όλοι τσ’ αγριοκαίριδοι εβάστιζε κι επάντα
κι ήτον η σώση του βοσκού, η ζέστη κι η αβάντα…
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από τις σελίδες του Naxos Press – τώρα και στο Google News
