Τι λέει για το περιστατικό και για τη συμπεριφορά της αστυνομίας
Ομοφοβική επίθεση εναντίον του στην Πάρο την Παρασκευή το βράδυ από δύο Ιταλούς τουρίστες καταγγέλλει ο blogger και φωτογράφος Κωστής Σταθερός.
Στο περιστατικό, το οποίο δημοσιεύτηκε και στο Παρατηρητήριο Ρατσιστικών Εγκλημάτων (racistcrimeswatch.wordpress.com), αναφέρθηκε το ίδιο το θύμα με ανάρτησή του στο The Virginer.
Όπως γράφει χαρακτηριστικά:
Ο ξυλοδαρμός μου στην Πάρο «Και το περιπολικό που δεν ήρθε ποτέ»
Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στην Πάρο, το νησί που μεγάλωσα, και όπου εργάζομαι καθημερινά 12 ώρες. Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, αφού τελειώνω από τη δουλειά αποφασίζω να βγω με την παρέα μου σε κλαμπ. Χορεύουμε και περνάμε ωραία μέχρι που αποφασίζουμε να επιστρέψουμε σπίτι. Στο δρόμο συναντάμε μια παρέα τριών Ιταλών: δυο αγόρια που έκαναν φασαρία και ρωτούσαν περαστικούς που μπορούν να βρουν χόρτο και μια κοπέλα που φαινόταν ξενερωμένη με τη συμπεριφορά τους. Όταν μας είδαν άρχισαν να γελάνε μαζί μου και να μας βρίζουν στα ιταλικά. Δεν δώσαμε σημασία. Τότε τους άκουσα να με βρίζουν προσωπικά και στα αγγλικά όπου και κατάλαβα ότι με έκραζαν για το ντύσιμο μου. Εγώ συνέχισα να περπατάω αδιάφορος , οι φίλες μου είχαν νευριάσει αλλά πάντως κανείς μας δεν τους απάντησε. Ξέραμε και οι τρεις ότι δεν αξίζει.
Είμαι τόσο συνηθισμένος σε σχόλια για την εμφάνιση μου που μου δεν μου έκανε αίσθηση. Περπατάμε φυσιολογικά παρόλα αυτά ενώ εκείνοι πλέον είχαν χαθεί από το δρόμο μας, εμείς αποχαιρετάμε τη φίλη μας και συνεχίζουμε οι δυο μας από τον συνηθισμένο δρόμο. Κατόπιν όμως, εμφανίζονται στη στροφή πίσω μας και αρχίζουν με μεγαλύτερη ένταση και … μίσος θα έλεγα να με βρίζουν. Συνεχίζουμε να περπατάμε χωρίς να απαντάμε ενώ μας ακολουθούσαν. Μετά από καμιά εικοσαριά μέτρα τους νιώθουμε πλέον ακριβώς πίσω μας και για αυτό επιταχύνουμε. Το σπίτι της φίλης μου ήταν πολύ κοντά. Πίστευα ότι θα βρισκόμασταν σπίτι σε 3 λεπτά και ακόμη ένα bullying θα τελείωνε. Αν και αυτή τη φορά ήταν ομολογουμένως πολύ χειρότερο. Έκανα όμως λάθος.
Ο Ξυλοδαρμός
Ξαφνικά δέχομαι μπουνιά στο πλάι και δύο χέρια πισώπλατα με πετάνε στον τοίχο. Πάγωσα. Αμέσως γυρίζω και τους βλέπω να έρχονται κατά πάνω μου. «Μαλάκα τρέξεεε» φωνάζω στη φίλη μου και γυρίζω και ρίχνω ένα μπουκέτο σε αυτόν που με χτύπησε και φεύγει ένα δυο βήματα πίσω. Και εκεί αρχίζει το ξύλο. Μου επιτέθηκαν και οι δύο: παίζω μπουνιές με τον έναν ενώ ο άλλος πιάνει το backpack μου, με τραβάει από αυτό και με ρίχνει κάτω. Ορμάνε και οι δυο από πάνω μου. Δεν μπορώ να ακούσω τι συμβαίνει γύρω μου, το μόνο που νιώθω είναι το σώμα μου να ξυλοκοπείται. Δεν βλέπω τη φίλη μου πουθενά.
Ξαφνικά αισθάνομαι ένα σώμα να πέφτει πάνω μου. Ήταν η φίλη των Ιταλών, που βασικά υποθέτω ότι πρέπει να πήραν η αδερφή του ενός εκ των δυο και η οποία είχε μείνει πιο πίσω. Προσπαθεί να με καλύψει και να τους σταματήσει, αλλά το κεφάλι μου είναι ακάλυπτο και δέχομαι χτυπήματα. Η μπλούζα μου έχει σκίσει ή μου την βγάζουν εντελώς. Δεν μπορώ να καταλάβω. Το πρόσωπό μου έχει ήδη ματώσει αλλά δεν το έχω καταλάβει. Συνεχίζουν να με βαράνε. Καταφέρνω να ξεφορτωθώ την τσάντα μου στην οποία έχω μπλεχτεί και σηκώνομαι. Ορμάω σε αυτόν που μου χτυπούσε το κεφάλι, τον έχω σχεδόν ρίξει κάτω αλλά ο άλλος με γρονθοκοπεί ανενόχλητος καθώς και τα δυο μου χέρια ήταν απασχολημένα. Αφήνω στιγμιαία τον έναν με το αριστερό μου χέρι του και του πιέζω το κεφάλι προς τα κάτω για να τον κρατήσω σκυμμένο. Με το δεξί μου προσπαθώ να αμυνθώ από τις γροθιές του άλλου. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω για να με προστατέψω από το μίσος δύο μεθυσμένων κομπλεξικών.
Συνέχιζα να μην νιώθω τι συμβαίνει γύρω μου. Σε όλα αυτά τα λεπτά δεν θυμάμαι καμιά φωνή, απολύτως κανέναν ήχο.
Δεν είχα αίσθηση του χρόνου, αλλά κάποια στιγμή βλέπω δύο άντρες να πιάνουν τους Ιταλούς και να τους απομακρύνουν από εμένα. Η φίλη μου είχε τρέξει σε ένα φούρνο πιο διπλά και είχε φωνάξει για βοήθεια, όπως έμαθα κατόπιν. Εκείνη την στιγμή βλέπω τι συμβαίνει δίπλα μου. Όλη η γειτονιά είχε ξυπνήσει, οι άντρες είχαν βγει από τα σπίτια τους και οι γυναίκες με τις νυχτικιές τους κοιτούσαν από το κατώφλι της πόρτας τους. Επικρατούσε ακόμη πανικός. Νέοι που γύριζαν από τα μπαρ κοιτούσαν σαστισμένοι.
Μόλις είχα αρχίσει να βρίσκω ξανά την αναπνοή μου και ήμουν ήρεμος. Οι Ιταλοί όμως ήταν ακόμα εξοργισμένοι και μετά το πρώτο σοκ των αντρών που μας χώρισαν άρχιζαν να με ξανά βρίζουν. Ούρλιαζαν. Ωρυόταν χωρίς υπερβολή και συνέχιζαν να με βρίζουν στα ιταλικά και στα αγγλικά. «Κάτσο, πουτάνα, fucking gay», ήταν μερικές λέξεις που έπιανα. Οι άντρες συνέχιζαν να τους κρατάνε μακριά μου. Ο ένας τους ξεφεύγει και έρχεται προς τα εμένα απειλητικά. Σηκώνω το δάχτυλο μου. «Don’t dare to touch me», του λέω. Συνεχίζει να με βρίζει. Θέλει να μου ξαναορμήσει αλλά κάνει ένα βήμα πίσω και κλωτσάει την τσάντα μου που βρίσκεται ακόμα κάτω. Πιάνει το καπέλο μου το σχίζει, το φτύνει, και το πετάει βρίζοντάς με. Δεν μπορούσα να πιστέψω το μίσος που έβλεπα.
Επιτέλους βλέπω τη φίλη μου. Ευτυχώς είναι καλά και αυτή ήταν η μεγαλύτερη μου έγνοια. Εκείνη τη στιγμή φτάνει και η φίλη που είχαμε αποχαιρετήσει και μόλις με βλέπει ξεσπάει σε κλάματα. Μόνο τότε από την αντίδραση της κατάλαβα ότι αιμορραγούσα. » Σου έχει σκίσει το φρύδι», ακούω ένα παιδάκι να μου λέει. Δεν απαντάω. Βλέπω την Ιταλίδα σοκαρισμένη να κλαίει και να παρακαλάει να μην καλέσουμε την αστυνομία. Εγώ λέω στις φίλες μου να την καλέσουν. Μια γειτόνισσα, γνωστή μου, μου φωνάζει ότι την έχει καλέσει ήδη από την αρχή και ότι της είπαν ότι θα στείλουν περιπολικό. Με οδηγούν στον κοντινό φούρνο για να μου βάλουν πάγο και να μου καθαρίσουν τα αίματα. Οι Ιταλοί δεν έχουν ηρεμήσει αλλά οι άντρες τους κρατάνε πίσω…
Στο φούρνο μου έβαλαν πάγο και αλόη.. Είχα ένα βαθύ σκίσιμο πάνω από το φρύδι και όπως μου είπε η φαρμακοποιός γλίτωσα τα ράμματα επειδή δράσαμε έγκαιρα, διαφορετικά αν είχα πάει στο κέντρο υγείας θα μου το είχαν ράψει σίγουρα.
Ακόμα και τώρα, νιώθω το σώμα μου να πονάει ειδικά στην πλάτη, στα χέρια και στο σβέρκο μου. Παρόλα αυτά αισθάνομαι σχετικά καλά σωματικά αλλά δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει την αιτία της επίθεσης. Είμαι σοκαρισμένος.
Εκείνη τη στιγμή, έπαψα να αισθάνομαι ελεύθερος. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι κάποιοι προσπάθησαν να μου στερήσουν το αυτονόητο δικαίωμα να είμαι αυτός που θέλω να είμαι, να ντύνομαι όπως θέλω. Να βγαίνω με την παρέα μου, να περνάω καλά και να επιστρέφω ασφαλής σπίτι μου. Εκείνη τη στιγμή η ελευθερία μου δεν ήταν αυτονόητη, εκείνη τη στιγμή έπρεπε να παλέψω και να ματώσω για να συνεχίσω να μπορώ να έχω κάτι αυτονόητο.
Κάποιοι μου είπαν να μην το πάρω προσωπικά, ότι ήταν απλά δυο «μικροί» μεθυσμένοι άνθρωποι και ότι απλά είναι ένα τυχαίο γεγονός αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ ως τέτοιο.
Έχω δεχτεί αμέτρητες φορές bullying για την εμφάνιση μου από άτομα σαν και αυτούς. Σπάνια αντιδράω πλέον σε τέτοιες συμπεριφορές γιατί πλέον το έχω συνηθίσει. Θυμάμαι την τελευταία φορά που βγήκα βράδυ στην Αθήνα οπού είχα ντυθεί παρόμοια, δέχτηκα φραστικές επιθέσεις, αλλά η μοναδική κίνηση μου ήταν να δυναμώσω τη μουσική στα ακουστικά μου.
Αυτοί που με τραμπούκισαν τότε ήταν νηφάλιοι. Δηλαδή αν ήταν και αυτοί υπό επήρεια αλκοόλ θα μπορούσε η λεκτική επίθεση να γίνει σωματική;
Και αυτό είναι το χειρότερο που αισθάνομαι, ότι πλέον μπορεί να κινδυνεύω μόνο και μόνο επειδή μπορεί να τύχει να μην αρέσω ξανά σε κάτι μεθυσμένους κομπλεξικούς. Μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν ανασφαλή ανθρωπάκια που φοβούνται. Και ναι φοβούνται.
Το έχω δει στα μάτια τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μια φορά περπατούσα προς μια στάση λεωφορείου και τρεις 18άρηδες αρχίζουν να με κοροϊδεύουν και να με δείχνουν. Από τη συζήτηση καταλαβαίνω ότι περιμένουμε το ίδιο λεωφορείο. Όταν εμφανίστηκε το λεωφορείο τους άφησα να ανέβουν πρώτοι και μετά πήγα και στάθηκα ακριβώς δίπλα τους. Σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους, αισθανόντουσαν άβολα και απέφευγαν το βλέμμα μου. Δεν είναι αυτό φόβος;
Η αδιαφορία της Αστυνομίας
Όσον αφορά την αστυνομία, καθίσαμε στο φούρνο πάνω από μισή ώρα μέχρι να σταματήσω να ζαλίζομαι και περιμέναμε το περιπολικό να εμφανιστεί. Θα πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια ώρα από τότε που την είχαν καλέσει. Εν τέλει; Κανένα περιπολικό δεν εμφανίστηκε ποτέ!!!
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κάλεσα το αστυνομικό τμήμα. Περιέγραψα το περιστατικό και ο αστυνομικός, ο οποίος αρχικά μου είπε δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να κάνεις, μου είπε ότι θα χρειαστεί παράβολο 100€ για να κάνω μήνυση προς αγνώστους. Δηλαδή να πληρώσω μια υπηρεσία η οποία δεν με εξυπηρετεί; που δεν με προστατεύει; Να πληρώσω 100€ για να κάνω μήνυση σε αγνώστους όταν θα μπορούσαν να έρθουν και να τους οδηγήσουν στο τμήμα την ίδια κιόλας στιγμή; Γιατί δεν πρόκειται για ακόμη ένα περιστατικό που ξεκίνησε από λεκτικό τσακωμό και κατέληξε σε ξύλο όποτε και αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά φταίει. Αλλά για ένα περιστατικό που σε χτυπάω επειδή έτσι θέλω, επειδή δεν μου αρέσεις.
Και όλα αυτά σε ένα νησί που το καλοκαίρι του 2012 ένας συμπολίτης μου έπεσε νεκρός από πυρά ληστή και που μια κοπέλα, η μικρή Μυρτώ, κακοποιήθηκε από έναν ανώμαλο και τώρα δεν μπορεί να μιλήσει; Είναι δυνατόν να έχουν συμβεί τέτοια γεγονότα και όχι απλά να αδιαφορούν αλλά να στη λένε και από πάνω; Του είπα ότι ξυλοκοπήθηκα και μου απάντησε «γιατί πήγες στο κέντρο υγείας;». Δηλαδή έπρεπε να με αφήσουν ανάπηρο για να έχει σημασία το περιστατικό μου ; Του ανέφερα επίσης ότι μια γνωστή μου τους κάλεσε την ώρα που με χτυπούσαν και δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι δεν κάλεσα εγώ ο ίδιος(!) Του είπα να σοβαρευτεί (πώς είναι δυνατόν να τηλεφωνήσω στην κατάσταση που βρισκόμουν;) και άρχιζε να μου φωνάζει. Του το έκλεισα στη μούρη.
Ένας αστυνομικός, ένας δημόσιος υπάλληλος δηλαδή που πληρώνεται με χρήματα μου και δικά σας, τον καλείς για να σε προστατέψει, για να κάνει το καθήκον του και εκείνος σου την μπαίνει. Για εμένα αυτός ο ανθρωπάκος με την απραγία του είναι συνένοχος. Γιατί τύποι σαν αυτούς που μένουν ατιμώρητοι λόγω της βαρεμάρας σας (κύριοι αστυνομικοί) στο επόμενο νησί, στο επόμενο περιστατικό θα καταστρέψουν τη ζωή κάποιου επειδή απλά δεν τους αρέσει. Και θα φταίτε εσείς. Και όλα αυτά σε ένα νησί που το καλοκαίρι του 2012 ένας συμπολίτης μου έπεσε νεκρός από πυρά ληστή και που μια κοπέλα, η μικρή Μυρτώ, κακοποιήθηκε από έναν ανώμαλο και τώρα δεν μπορεί καν να μιλήσει. Και μόνο τότε, κατόπιν εορτής, αφού πρέπει να έχει καταστραφεί η ζωή σου θα δράσει η αστυνομία. Και απορώ… είναι δυνατόν να έχουν συμβεί τέτοια γεγονότα στο νησί και όχι απλά να συνεχίζουν αδιαφορούν αλλά να στη λένε και από πάνω;
Και ξανά καταλήγω, ότι τέτοιου είδους αστυνομικοί είστε συνένοχοι και θα είμαι εκεί να σας κατηγορώ για την απραγία σας όταν ένας ακόμη συμπολίτης μου θα χάσει τη ζωή του ενώ τα κανάλια θα σας δίνουν παράσημα επειδή απλά πιάσατε τον δράστη.
Μπράβο σας Αστυνομικοί της Πάρου.
Μπράβο σας Κομπλεξικοί του Κόσμου.
Note: Έγραφα αυτό το κείμενο σε μια αγαπημένη μου καφετέρια όταν βλέπω να περνάει μια κοπέλα που το t-shirt της έγραφε το εξής quote του Oscar Wilde (τον οποίο θαυμάζω): «Be yourself everyone else is taken«. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.»
