Με τίτλο «Το ελληνικό νησί που ξέχασε ο τουρισμός», ο δημοσιογράφος Stephen Bayley της Τelegraph περιγράφει γλαφυρά τη ζωή στη Σκόπελο…
Με τίτλο «Το ελληνικό νησί που ξέχασε ο τουρισμός», ο δημοσιογράφος Stephen Bayley της Τelegraph περιγράφει γλαφυρά τη ζωή στη Σκόπελο…
«Ολα τα ελληνικά νησιά δεν είναι το ίδιο. Εκτός από την πόλη που ζω, δεν έχω μείνει ποτέ για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες στο ίδιο μέρος. Εκτός από τη Σκόπελο, ένα όχι τόσο γνωστό νησί στις Βόρειες Σποράδες. Αισθάνομαι σχεδόν σαν κάτοικος… Με βοηθά και το γεγονός ότι η αδελφή μου έχει σπίτι στο νησί και πάω συχνά.
Επειδή δεν έχει αεροδρόμιο στη Σκόπελο δεν συναντάς επιπόλαιους τουρίστες, όπως στην Σκιάθο, με το μαζικό τουρισμό. Αν και η Σκόπελος δεν είναι και ένα νησί τόσο παρθένο, όσο ήταν αρχικά.
Μαγειρεύοντας το βράδυ με θέα από τη μια το μπλε του Αιγαίου και από την άλλη τον Ολυμπο, στη Σκόπελο καταλαβαίνεις τι ώρα είναι από το την άφιξη και την αναχώρηση των πλοίων. Κάτι τέτοιες στιγμές, χαζεύοντας τη θάλασσα είναι αδύνατο να μην σκεφθείς την επιστροφή του Θησέα με το μαύρο πανί στο κατάρτι του. Οι μύθοι, όταν είσαι σ’ αυτό το νησί, σου μοιάζουν αληθινοί. Ακόμη και αν είσαι στην κουζίνα και μαγειρεύεις μουσακά.
Από τα πλοία καταλαβαίνεις τι ώρα είναι
Αναλύοντας περαιτέρω τους ήχους των πλοίων όταν φθάνουν στο νησί, και λέγοντας χαρακτηριστικά για τους ήχους του δελφινιού «μπορείς να ακούσεις τους στεναγμούς της ντίζελ μηχανής του πριν δεις το γαλάζιο-κίτρινο πλοίο, κάτι σαν απόδειξη ότι στη μυστηριώδη Ελλάδα ο ήχος ταξιδεύει γρηγορότερα από το φως», ο δημοσιογράφος του Guardian περιγράφει πως ο ίδιος και οι κάτοικοι του νησιού δεν χρειάζονται ρολόι, καταλαβαίνουν τι ώρα είναι από τους ήχους των πλοίων.
Κάνοντας προτάσεις για τη διαμονή η δημοσιογράφος τονίζει ότι θα μπορούσε κανείς να προτιμήσει να νοικιάσει ένα σπίτι στη Χώρα, την πυκνοκατοικημένη, ελικοειδή, πανέμορφη παλιά πόλη, το λευκό και μπλε της οποίας θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο φόντο για τις φωτογραφίες σας στο Instagram. Λένε μάλιστα ότι υπάρχουν τόσες πολλές εκκλησίες εδώ (μερικές έχουν μέγεθος μικρότερο από μια ντουλάπα), που ποτέ δεν κατάφερε κανείς να τις μετρήσει.
Οσο για το πότε πρέπει να επισκεφθεί κανείς την Σκόπελο, ο Stephen Bayley προτείνει ανεπιφύλακτα: Το Δεκαπενταύγουστο όταν το θρησκευτικό συναίσθημα πλημμυρίζει… «Αγοράστε ψάρια από τον άνθρωπο που στα φέρνει σπίτι με το παλιό αυτοκίνητο, αφήστε τα σκουπίδια σας έξω, να τα μαζέψουν με το γάιδαρο, και απολαύστε τις βόλτες σας στα σοκάκια. Υπάρχει μόνο ένας καλός κρεοπώλης από όπου μπορείτε να αγοράσετε φρέσκο κατσικάκι».
Η μαγική μελαγχολία του νησιού
«Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις σε αυτό το νησί δεν είναι άλλη από αυτή την αίσθηση μελαγχολίας που αποπνέει. Οταν μάλιστα πνέουν μελτέμια, το νησί μοιάζει ερημικό. Αλλωστε η Σκόπελος ήταν γνωστή στο παρελθόν ως Ανεμοπύλη, ή Πύλη των Ανέμων, φημίζεται για τα μελτέμια της. Αυτός ο άνεμος λοιπόν, μετριάζει τη ζωή του νησιού. Συχνά έρχεται από τον πεντακάθαρο γαλάζιο ουρανό, χτυπά με εξαιρετική δύναμη και λίγα λεπτά μετά… σβήνει, εξαφανίζεται και έτσι μπορείς να ακούσεις και πάλι τα πλοία που έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές, όμως, επιμένει, όπως το περασμένο καλοκαίρι που τα μελτέμια κράτησαν τρεις μέρες. Σε τέτοιες περιπτώσεις αρχίζει να σκέφτεσαι ότι ο άνεμος δεν είναι μια ενιαία οντότητα, αλλά μια μεταβλητή, δελεαστική, απρόβλεπτη δύναμη. Ακούγεται ένα σκυλί, μετά σιωπή, μετά το κλείσιμο ενός ανοιχτού παραθύρου, μια καταιγίδα, ένας θόρυβος σαν τραίνο που πλησιάζει, ένα σφύριγμα, ένα ουρλιαχτό. Στη συνέχεια μια παραπλανητική σιωπή πριν ξαναρχίσουν οι ήχοι. Οταν τα μελτέμια χτυπάνε έτσι, τα πορθμεία κλείνουν. Αυτή η απομόνωση στο νησί φουντώνει τους προϊστορικούς φόβους και για αυτό οι άνθρωποι εδώ αισθάνονται τόσο ανακουφισμένοι όταν τα πορθμεία επιτέλους ανοίγουν ξανά. Καταλαβαίνεις γιατί οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν τον άνεμο σαν θεό…».
«Σκάφη σαν τροχόσπιτα»
«Οταν επισκέφθηκα πριν από 20 χρόνια τη Σκόπελο υπήρχε μόνο ένας κεντρικός δρόμος. Τώρα τα μουλάρια έχουν αντικατασταθεί από αυτοκίνητα. Τα σκάφη είναι πιο συνηθισμένα, όμως, από τα αυτοκίνητα.
Αλλά για να είμαστε ρεαλιστές, το λιμάνι μοιάζει περισσότερο με κάμπινγκ παρά με με λιμάνι γεμάτο superyacht. Αντ’ αυτού τα σκάφη αναψυχής στην Σκόπελο μοιάζουν με τροχόσπιτα με απλωμένες πετσέτες να στεγνώνουν επάνω τους…
Οποιον τον ενοχλεί ο ελληνικός τρόπος ζωής δεν πρέπει να πάει στην Σκόπελο. Μια σιδερένια βέργα εξέχει από το τσιμέντο, τα καλώδια είναι μπερδεμένα, τα ζουζούνια ατελείωτα, τα φυτά παραμελημένα. Κάτω από μια βουκαμβίλια μπορεί οι νησιώτες να μην παρατηρούν τα σκουπίδια που έχουν μαζευτεί από κάτω. Εάν ένας τροχός σπάσει, το αυτοκίνητο το παρατάνε. Αν ένα ψυγείο χαλάσει το βγάζουν έξω και το αφήνουν εκεί. Δεν κάνουν ανακύκλωση. Ο μοντέρνος τρόπος ζωής αποδεικνύεται εδώ μόνο σε ότι αφορά στα μηχανήματα, αφού οι άνθρωποι εδώ ακολουθούν τους δικούς τους, ήπιους ρυθμούς, οι οποίοι θα άρεσαν σίγουρα στον Ομηρο».
