Η είδηση του θανάτου της Άννα Ξερικού (ανήμερα του τελευταίου τελικού της Α1 ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Πανναξιακό) ξάφνιασε την μικρή κοινωνία του βόλεϊ της Νάξου – Η γλυκιά χαμογελαστή Άννα μπορεί να έδωσε πέντε αγώνες με τη φανέλα του Πανναξιακού ΑΟΝ (2010-11) αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στην άνοδο της ομάδας στην Α2 και αγαπήθηκε όσο λίγοι. – Και θυμίζουμε τα λόγια που μας είχε πει (μέσω της Κυκλαδικής) για τα …μωρά της, τη Νάξο, το βόλεϊ και το μέλλον του νησιού που αγάπησε με το καλημέρα που πάτησε το πόδι της…
Παιχνίδι της ζωής ε; Πριν από 20 ημέρες συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από το θάνατό του αγαπημένου της αδελφού… Χθες, Σάββατο 29 Απριλίου, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε στον 3ο τελικό τον Πανναξιακό στο «Μελίνα Μερκούρη» του Ρέντη, με τις «Ερυθρόλευκες» να κατακτούν τον 5ο σερί τίτλο τους (ισάριθμα νταμπλ) και τις «νησιώτισσες» να γεύονται τη χαρά για την παρθενική τους παρουσία σε έναν τελικό πρωταθλήματος. Τα χαμόγελα ουκ ολίγα… Και όμως λίγο πριν τα μεσάνυχτα απότομα κόπηκαν σε Πειραιά, Νάξο αλλά και σε όσους γνωρίζουν την ιστορία του βόλεϊ. Κι αυτό γιατί έφτασε από την Βραζιλία μία είδηση που κανείς μας δεν θέλει να λαμβάνει… Η Αννα Ξερικού, ένα από τα πλέον χαρισματικά κορίτσια στο χώρο του βόλεϊ, μία γεννημένη πρωταθλήτρια με βασικό όπλο τα μαγικά της δάκτυλα και το ξεχωριστό έντονο, γεμάτο χαμόγελό της … έφυγε. Σε ηλικία μόλις 45 ετών (γεννημένη στις 7 Ιουνίου 1972) και πλέον θα έχει τη δυνατότητα να βρεθεί στην αγκαλιά του αγαπημένου της αδελφού. Το πώς και το γιατί έφυγε έχει να κάνει με θέμα υγείας… Μάλιστα σύμφωνα με το volleynews.gr είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, που όμως δεν πήγε καλά… Και χάθηκε το χαμόγελο..
Η Αννα Ξερικού βρέθηκε στη Νάξο τον Μάρτιο του 2011. Για μία πρώτη … βόλτα.. Για «δοκιμαστικά» όπως είχαν πει. Είχε εντυπωσιάσει όλους με το χαρακτήρα της, τα …κιλά της, τον άψογο επαγγελματισμό της. Και κατάφερε αυτό που πάλευαν όλοι χρόνια στο νησί. Να μετατρέψει μία παρέα ταλαντούχων κοριτσιών, των «μωρών» της όπως έλεγε χαρακτηριστικά σε πρωταθλήτριες. Και τους έδωσε την ώθηση να φτάσουν έως την Α2…. Αλλωστε μία καριέρα γεμάτη από επιτυχίες είχε στο διάβα της… Από τον Μίλωνα έως τη μεγάλη ομάδα του ΖΑΟΝ, τον Ολυμπιακό, δεκάδες συμμετοχές στην Εθνική ομάδα και πρωταθλήτρια του μπιτς βόλεϊ. Και μαζί με τις Αγγελική Απεραθίτου, Ελένη Φάρκωνα, Κατερίνα Αξαοπούλου, Μαρία Βασιλάκη, Χριστίνα Σέργη, Αλεξάνδρα Καπαρέλη, την Ξένια Σαρρή, την Ελενα Γκόρτσανιουκ και υπό τις οδηγίες του Μπάμπη Καλογιαννίδη έφτασε στην Α2…
Μαγικά δάκτυλα
Τον Αύγουστο του 2011 την βρήκαμε στη Νάξο είχε έρθει για διακοπές και είχε αγωνιστεί και σε τουρνουά Beach volley στη Μικρή Βίγλα «ζευγάρι» με την Ελίζα Σκούνα… Και ήπιαμε έναν καφέ μαζί. Στο Bikini… στην είσοδο σχεδόν του λιμανιού. Και εκεί μέσα από την σελίδα της «Κυκλαδικής» κρατήσαμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές της ατάκες… «μικρή είχα περισσότερες μπάλες στο σπίτι παρά κούκλες. Αυτές βρίσκονταν σε μία γωνιά και ουσιαστικά δεν της άγγιζα». Ετσι μεγάλωσε στην Βραζιλία. Εκεί όπου όλοι ασχολούνται με τη μπάλα «Το ποδόσφαιρο εκεί είναι θρησκεία. Όμως, το βόλεϊ είναι το Νο 1 άθλημα εκεί. Το γουστάρουν. Το απολαμβάνουν. Αυτό έμαθα να κάνω κι εγώ. Να απολαμβάνω το άθλημα που μου αρέσει»… Αλλά αρχικά ξεκίνησε με το beach volley «Ήμουν καλύτερη στο beach volley. Πήρα ένα τίτλο κι μου πήραν άλλους δύο. Όμως, στο beach απολαμβάνω το βόλεϊ και έχω καλύτερη επαφή με τους θεατές. Μου αρέσει να παίζω μαζί τους, ενώ νομίζω ότι ένα μέρος από την επιτυχία που γνώρισα τη δεκαετία τοθ 90 αποτέλεσε το γεγονός ότι δεν έχω το ιδανικό αθλητικό κορμί – μιλάω για τότε ε – αλλά καταφέρνω με τα δάκτυλα να κάνω …μαγικά».
Μαγικά … ξεμαγικά, η ουσία είναι ότι η Άννα Ξερικού γοήτευσε και σκλάβωσε τους Ναξιώτες φίλους του αθλητισμού και δη του βόλεϊ με τις εμφανίσεις της. Ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι εάν είχαμε άλλη «πάσα» θα μπορούσε ο Πανναξιακός να ανέβει κατηγορία. Η άνοδος πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά της, στον τσαμπουκά της, στη θέλησή της να ικανοποιήσει τους ανθρώπους που την εμπιστεύτηκαν. Έστω κι εάν η πρώτη επαφή έμοιαζε περισσότερο με αστείο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτός, εγκάρδιος, έξω καρδιά που ξέρει να κάνει μόνο φίλους… «Να πω την αλήθεια όταν επικοινώνησαν μαζί μου νόμιζα ότι κάποιος φίλος μου, μου κάνει πλάκα. Νάξος; Έχει ομάδα αναρωτήθηκα/ Και μετά σκέφτηκα: μα καλά αυτοί εκεί δεν ξέρουν ότι έχω σταματήσει εδώ και χρόνια; Όταν κατάλαβα ότι δεν μου κάνουν πλάκα και μου ζήτησαν να με δοκιμάσουν και πάλι δεν είπα τίποτα. Βλέπετε όταν έχεις αποσυρθεί δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να σε γνωρίζει. Κι έτσι πήγα. Και να σου πω; Είχα και άγχος με τις φίλες μου να μου λένε «λες να σε κόψουν στα δοκιμαστικά;» Είχα εμπιστοσύνη πάντως στα δάκτυλά μου. Όσα χρόνια κι εάν περάσουν, αυτά δεν χάνουν την ικανότητά τους να στέλνουν τη μπάλα εκεί που θέλει η συμπαίκτριά μου. Μπορεί το κορμί μου να είχε πέντε σχεδόν χρόνια να κάνει προπόνηση και εννιά από τον τελευταίο αγώνα που είχα δώσει αλλά τα δάκτυλα δεν ξεχνούν»
Μωρά για φίλημα
Και με το καλημέρα βρέθηκε να κάνει δύο προπονήσεις σε διάστημα τεσσάρων ωρών. «Σκοτώθηκα. Φοβήθηκα ότι θα αφήσω τα κοκαλάκια μου εδώ στο νησί. Η πρώτη προπόνηση έγινε με τα μωρά μου, τα κορίτσια που αγωνίζονται στις κορασίδες και τις νεάνιδες. Καλό επίπεδο για τοπική κατηγορία αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το ήθος αυτών των κοριτσιών και πρέπει να πω ένα μεγάλο μπράβο στους γονείς αυτών των κοριτσιών για την ανατροφή που τους έχουν δώσει. Και μιλάω για την εντύπωση που αποκόμισα μαζί τους. Έχουν αρχές από το σπίτι τους, ξέρουν να σέβονται, να αναγνωρίζουν τι αποκομίζουν από τους άλλους και κυρίως γουστάρουν πραγματικά αυτό που κάνουν. Μου αρέσει να γουστάρουν και να απολαμβάνουν το παιχνίδι. Κι αυτό ήταν ένα από τα σημεία που με έκαναν να πιστεύω ότι η επιλογή μου τελικά ήταν η σωστή. Όταν το απόγευμα έκανα προπόνηση με τις γυναίκες ένιωσα περισσότερο ασφαλής,. Ήμουν ανάμεσα σε μία ομάδα που είχε δυνατότητες. Βέβαια το αστείο ήταν ότι έως και το βράδυ δεν ήξερα εάν είχε περάσει το …δοκιμαστικό. Μάλιστα, είχα μιλήσει με φίλους στην Αθήνα και τους είπα ότι με έκοψαν. Όταν τα ξημερώματα μετά από πάρτι γενεθλίων συμπαίκτριας πήγα προς το ξενοδοχείο με οδηγό τον Βαλληνδρά τον ρώτησα εάν …πέρασα και μου απάντησε γελώντας «καλά θέλει και ρώτημα; Υπογράφουμε το πρωί το συμβόλαιο»
Ουφ και ουφ
Και μετά ήρθε ο Φοίνικας Σύρου και το ντέρμπι ζωής ή θανάτου για τον Πανναξιακό αλλά και το ντεμπούτο της Ξερικού. «Να πω την αλήθεια κανείς δεν μου είπε την σημασία του συγκεκριμένου αγώνα. Το έμαθα λίγο απότομα όταν μου είπαν «Ξέρεις Άννα, πρέπει να κερδίσουμε τον αγώνα με 3-0». Και εκεί λίγο τσίτωσα. Κάτι ο κόσμος που είχε γεμίσει το γήπεδο, κάτι το γεγονός ότι παίζαμε στην έδρα μας, κάτι το άγχος των κοριτσιών και στα αποδυτήρια ένιωσα ότι είχαμε ντέρμπι. Όχι ότι δεν μου άρεσε. Αλλά όλες στα αποδυτήρια «ουφ» και «ουφ» ήταν. Αλλά να πω την αλήθεια εμένα όλο αυτό μου άρεσε. Είχα άλλωστε να παίξω τόσο καιρό και όταν πάτησα στο παρκέ ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ήταν τεράστια η επιθυμία μου για να παίξω. Συν τοις άλλοις είχαν πωρωθεί απ’ όσα μου είχαν πει τα κορίτσια στα αποδυτήρια για τη μάχη των παρασκηνίων που «φόρτωσα». Δεν μπορώ το παρασκήνιο, δεν μπορώ τα στημένα παιχνίδια, δεν μπορώ κάποιος να ορίζει το νικητή πριν γίνει παιχνίδι. Λατρεύω το παιχνίδι. Κι έτσι μπήκα στο γήπεδο. Τσιτωμένη, φορτωμένη. Και για να αποκαταστήσω την αλήθεια ποτέ δεν έπιασα φιλέ όπως ακούστηκε και γράφτηκε στο δεύτερο σετ του αγώνα. Ακόμη και ο διαιτητής όταν έληξε το 2ο σετ με ρώτησε. Και όταν έληξε ο αγώνας και είδα όλα αυτά τα χαμογελαστά πρόσωπα, τον κόσμο να μπαίνει στο γήπεδο, τα φιλιά ακόμη και τα «ευχαριστούμε Άννα» από τους φιλάθλους κατάλαβα ότι τελικά εκείνο το παιχνίδι ήταν το πιο σημαντικό της χρονιάς. Ξέρεις, τι είναι να προχωρείς στο δρόμο και να σου λένε «σε ευχαριστούμε»; Πολύ όμορφο συναίσθημα. Ακόμη και οι αντίπαλες, οι παίκτριες του Φοίνικα μου έλεγαν «Από πού κατέβηκες εσύ;» «Πως το κάνεις;»… Δεν ξέρω αλλά στη Νάξο έπαθα πλάκα, παθιάζομαι στο παιχνίδι κι όταν η εξέδρα με βοηθάει τότε όλα αλλάζουν»
Είχαμε και τύχη
Τι έγινε στα μπαράζ; Ο Πανναξιακός τα βρήκε σκούρα με την Αναγέννηση Σάμου, αλλά η Ξερικού λειτούργησε ως από μηχανής θεός και έσωσε την παρτίδα. Η ομάδα της Νάξου κέρδισε την άνοδο και η Ξερικού έμεινε στην καρδιά των κατοίκων του νησιού «Υπήρξε κούραση από τις προπονήσεις. Και βέβαια άγχος. Παίζαμε στην έδρα μας. Υπήρχε πολύ διαφήμιση όχι μόνο στο νησί αλλά και έξω. Οι υπόλοιπες στα αποδυτήρια τα είχαν παίξει. Επηρεάστηκα κι εγώ. Αλλά με όλο αυτό τον κόσμο δεν μπορούσαμε να μην αγωνιστούμε και να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. στην πρεμιέρα έχασα τρία χρόνια από τη ζωή μου όσο είμαστε πίσω στο σκορ. Όχι ότι δεν θα ανεβαίναμε αλλά δεν είναι κι ότι καλύτερο για μία ομάδα που λογίζεται ως φαβορί, που παίζει στην έδρα της να ξεκινάει με ήττα. Όμως, είχαμε τη τύχη, το Θεό όλους με το μέρος μας και κερδίσουμε και πήραμε την άνοδο. Τι σκέφτομαι για τη Νάξο; Το γεγονός ότι με αναζωογόνησε. Ότι βρήκα και πάλι τον εαυτό μου. Τουλάχιστον μία δεκαετία είχα να νιώσω τόση ένταση. Γνώρισα φοβερούς ανθρώπους. Καταπληκτική φιλοξενία. Υπέροχο φαγητό γιατί έχουμε και αδυναμίες όπως και να το κάνουμε και μοναδικές παραλίες. Δεν ξέρω αλλά από την ώρα που θα φύγω από τη Νάξο θα λέω σε όλους που να πάνε διακοπές: Νάξο και μόνο Νάξο».
Και τέλος οι …συμβουλές που είχε δώσει τότε. Αλλά όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων δεν ακούστηκαν… «Οι νεαρές κοπέλες της ομάδας έχουν πολύ καλά στοιχεία και εάν δουλέψουν πάρα πολύ μπορούν να έχουν μερικές απ’ αυτές πολύ καλή πορεία και να παίξουν γιατί όχι και στην Α1. Στο χέρι τους είναι τα μωρά μου να αποδείξουν ότι αξίζουν μία καλή ευκαιρία. Από εκεί και πέρα, το δίδυμο των προπονητών (σ.σ. Δερμάτης – Τουρσούγκας) που έρχεται στην ομάδα καλό θα είναι και νομίζω ότι το ξέρουν: να ρίξουν βάρος στις υποδομές. Να εκμεταλλευτούν τη παρουσία της ομάδας στην Α2 κατηγορία. Οι ομάδες άλλωστε δεν χτίζονται με χρήματα. Πρέπει να δουλέψουν με το υπάρχον υλικό ώστε να κρατήσουν και τον κόσμο κοντά στην ομάδα. Ποιος θα πάει να δει μία ομάδα που δεν θα έχει ντόπια παιδιά; Θα πάνε μία ή δύο αλλά όχι άλλη. Και είναι κρίμα για το νησί»
Η Ζουμπουλία και η …Νάξος
Και ο επίλογος έχει σχέση με τη Νάξο … «αυτό που έζησα στη Νάξο δεν θα μπορέσω να το ξεχάσω. Αυτό το γκελ στο κόσμο της Νάξου είναι χωρίς προηγούμενο. Και θα πάρω μαζί μου στην Βραζιλία το χαμόγελο των ανθρώπων του νησιού, την φιλοξενία αλλά και τα άσχημα που με πληγώνουν. Πως μπορείτε να έχετε ένα τόσο καταπληκτικό νησί και να μην το διαφημίζετε; Πως μπορείτε να ζείτε με ένα τόσο μικρό λιμάνι; Γιατί οι ξένοι να πηγαίνουν στη Μύκονο με κρουαζιερόπλοια ή στη Πάρο που είναι μισή ώρα δρόμος όλη η περίμετρός της και να μην μπορεί εδώ να δέσει ένα κρουαζιερόπλοιο; Και να μην πω για το αεροδρόμιο; Ακόμη αναρωτιέμαι που είναι η υπόλοιπη πίστα; Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο αεροπλάνο. Μου είχαν πει ότι είναι μικρό αλλά νόμιζα ότι είναι όπως αυτά στη Καβάλα ή την Κοζάνη, των 65 θέσεων. Μπήκα μέσα και αισθάνθηκα όπως η Ζουμπουλία στο «παρά πέντε» Είπα στην αεροσυνοδό «μα καλά το υπόλοιπο αεροπλάνο που είναι;» Ακόμη γελάει προφανώς η κοπέλα αλλά αλήθεια που είναι το υπόλοιπο αεροπλάνο; Κάντε κάτι. Το νησί αξίζει πολλά και είναι στο χέρι σας ακόμη και μέσα από τον αθλητισμό να κερδίσετε όλο και περισσότερα. Και ίσως του χρόνου να μην χρειάζεστε την διαφήμιση από τηλεοπτικούς αστέρες ώστε οι επισκέπτες να έρχονται στο νησί. Μπορεί και μόνο του. Αρκεί να γίνει η σωστή διαφήμιση».
Καλό σου ταξίδι Αννα και σε ευχαριστούμε… Και σίγουρα εκεί πάνω που θα είσαι θα παίζεις με τη μπάλα στα χέρια και ίσως κοιτάζεις και προς τη Νάξο. Που σε αγάπησε όσο ελάχιστες αθλήτριες.. Και χάρη στο ταλέντο και το χαμόγελό σου μας έβαλες στο χάρτη του βόλεϊ …
