Τα έργα δεν γίνονται για τις κορδέλες… Γίνονται για να μπορέσει η κοινωνία να έχει υποδομές για το σήμερα και το αύριο. Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό “Ο ΧΥΤΑ θα έχει διάρκεια ή θα επιστρέψουμε στο .. παρελθόν; Απάντηση; προσεχώς
Κάποιος κάπου κάποτε είχε πει «την στιγμή που γεννιόμαστε …πεθαίνουμε». Ο λόγος; Μα πολύ απλά από τη στιγμή που κοιτάζουμε το πρώτο φως της ζωής, αρχίζει το ταξίδι μας στο κόσμο που όμως έχει μία συγκεκριμένη διαδρομή και αυτή δεν είναι άλλη από το να φτάσουμε στο …τέλος. Άλλωστε, οι Αμερικανοί ήταν οι πρώτοι που κατοχύρωσαν την έκφραση «το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι οι φόροι και ο θάνατος» και έτσι έπιασαν τον Αλ Καπόνε…. Χάρη στους φόρους.
Βέβαια, εμείς οι Έλληνες είχαμε μία διαφορετική στάση. ΚΙ αυτό γιατί δεκαετίες ολόκληρες είχαμε αφήσει στην άκρη τους φόρους, ενώ και με το θάνατο λόγω ψυχοσύνθεσης δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις. Τώρα λόγω κρίσης και ο θάνατος έχασε την όποια έννοιά του από τη στιγμή που έχουμε φτάσει να κυνηγάμε για φόρους ακόμη και όσους άφησαν αυτόν τον μάταιο κόσμο. Οπότε, επιστρέφουμε στο αρχικό αμερικάνικο γνωμικό…
Αλλά γιατί τα λέμε αυτά; Μα πολύ απλά γιατί είχαμε την Τετάρτη τα εγκαίνια του ΧΥΤΑ Νάξου. Στην κορφή Ξύδη. Ενός έργου που πέρασε από δεκάδες κύματα έως να φτάσει στο …πέρας, την ολοκλήρωση. Από διαμαρτυρίες, από λεκτικές διαμάχες. Από εντάσεις, κυνηγητά έως δικαστήρια. Με γνώμονα τι; Την οικολογική μας περιουσία. Που όμως αυτή ξεχάστηκε… Ο ΧΥΤΑ έγινε σε ένα σημείο όπου οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν που βρίσκεται. Διαμαρτύρονταν για ένα χώρο που θεωρούσαν ότι θα φέρει την καταστροφή. Κι όμως ο ΧΥΤΑ έγινε. Και με βάση τις προδιαγραφές που έχει – εάν όλα πάνε καλά – τότε είναι σίγουρο ότι κανείς δεν θα ενοχληθεί. Πόσο μάλλον αυτοί που γκρίνιαζαν.
Αυτοί που έλεγαν ότι τον βλέπουν όταν ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους… Ότι μυρίζει πριν καν πέσει το πρώτο σκουπίδι. Η μάλλον πριν γίνει η πρώτη τομή. Όπως με τα κρουαζιερόπλοια. Που μας ενοχλούν και μας κόβουν τη θέα της Πάρου (!!!) Και θυμάμαι τον αδικοχαμένο αντιδήμαρχο, τον γιατρό Τοτόμη Πρωτονοτάριο που έλεγε γελώντας κάθε φορά που του έλεγαν για τον ΧΥΤΑ «μα ρε παιδιά ο πρώτος που θα νιώσει τις όποιες συνέπειες έχει, εάν έχει, θα είμαι εγώ. Το δικό μου σπίτι είναι πιο κοντά απ όλα» Δεν είχε άδικο.
Ο ΧΥΤΑ λοιπόν είναι πραγματικότητα. Ακόμη και στα εγκαίνια όπως αποδείχτηκε υπήρξαν κόντρες… Κάποιοι προσκλήθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή. Κάποιοι ένιωσαν αδικημένοι. Κάποιοι θεώρησαν ότι τους άφησαν εκτός επίτηδες… Και κάποιοι άλλοι απλά δεν έδωσαν το παρών. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε ομαδικά. Δεν ξέρω πόσοι πήραν το ανάθεμα για εκείνη την απόφαση πριν από μερικά χρόνια όσον αφορά τη κατασκευή του ΧΥΤΑ στο συγκεκριμένο χώρο. Ξέρω όμως ότι εκείνοι που έριξαν το ανάθεμα σήμερα είναι ήρεμοι και έχουν ξεχάσει εκείνες τις ημέρες. Ο λόγος; Ξέρουν οι ίδιοι το γιατί….
Ο ΧΥΤΑ είναι πραγματικότητα αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι για πόσο ακόμη; Για δέκα, είκοσι μήνες; Πολλούς λέω ε; Για λιγότερο; Κάποιος το ψιθύρισε. Δεν ήθελε να το φωνάξει. Δεν υπήρχε άλλωστε λόγος. Η ουσία της κατασκευής αυτών των έργων δεν είναι να κόψει κανείς την κορδέλα και να βγάλει μία ή δύο φωτογραφίες διεκδικώντας τη πατρότητα του έργου. Σημασία έχει η επόμενη ημέρα. Αυτή μπορεί κανείς να μου την εγγυηθεί; Να μας την εγγυηθεί; Ότι και αύριο θα έχουμε έναν ΧΥΤΑ κόσμημα όπως τόνισε ο Δήμαρχος Μανώλης Μαργαρίτης. Έναν ΧΥΤΑ που οδηγεί τη Νάξο από τα χρόνια της …μιζέριας και των ανεξέλεγκτων ΧΑΔΑ ή σκουπιδότοπων, στην εποχή της αειφορίας…
Λέξη όμως κι αυτή ε; Αειφορία. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε καν πως γράφεται. Πόσο μάλλον την σημασία της. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα είναι στην ουρά της Ευρώπης όσον αφορά την ανακύκλωση και τη διαχείριση των σκουπιδιών ή απορριμμάτων. Προτιμάμε τα πρόστιμα παρά να δώσουμε πραγματικά λύσεις. Και χρειάστηκε να έρθει η κρίση για να κάνουμε βήματα μπροστά. Ίσως τελικά η κρίση να μας έχει κάνει περισσότερο καλό απ ότι νομίζουμε…
Και επιστρέφουμε στην επόμενη ημέρα… Που είναι τόσο σημαντική για τη ζωή μας. Το είδαμε στο αεροδρόμιο. Το νιώσαμε στο Νοσοκομείο. Πόσα εγκαίνια αλήθεια έγιναν τόσο στο αεροδρόμιο όσο και στο Νοσοκομείο; Ουκ ολίγα; Ποιο το αποτέλεσμα; Το αεροδρόμιο θυμίζει καντίνα όπως είχε πει και ο πρόεδρος της ΟΣΥΠΑ κος Αλιβιζόπουλος και δεν το έλεγε χαριτολογώντας και το νοσοκομείο; Κάτι σαν το παλιό ΠΙΚΠΑ. Κι όμως εγκαίνια έγιναν. Υπουργοί εμφανίστηκαν, μοιράζοντας χαμόγελα (αυτόγραφα όχι ακόμη) και υποσχέσεις. Η ουσία; Τίποτα… Nada που λένε και οι ορεινοί…
Οπότε; Γιατί να θεωρούμε ότι ο ΧΥΤΑ θα έχει καλύτερη αντιμετώπιση. Με βάση μάλιστα τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες με τα …αυτοκινούμενα σκουπίδια να κάνουν βόλτες πιο εύκολα είναι να επιστρέψουμε στην εποχή του ΧΑΔΑ παρά στην εποχή του ΧΥΤΥ που είναι το παρών στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ΧΥΤΑ είναι ήδη παρελθόν όσον αφορά τα θέματα περιβάλλοντος και τεχνολογίας. Οπότε; Στο χέρια μας είναι να πάμε μπροστά.
Να έχουμε ένα έργο που αξίζει να το προσέξουμε γιατί οριοθετεί το μέλλον μας. Κι εάν τα καταφέρουμε μ αυτό τότε ίσως να βρούμε λύσεις και για τα άλλα… Αρκεί να γίνει το πρώτο βήμα. Κι ας είναι μέσα από τα σκουπίδια αυτό…
