Υπάρχει και αυτή η … οπτική σχετικά με το θέμα με τις Πέργκολες στη Χώρα της Νάξου – Κι αυτή έρχεται από το Bikini Cafe όπου συνειδητά επέλεξε εδώ και 18 χρόνια να ζήσει χωρίς την …ομπρέλα προστασίας και όπως αναφέρει «τι κερδίσαμε? Την Ελευθερία μας από τέτοιου είδους “κλείσιμο ματιού”, από τέτοιου είδους “ομηρία”»
Χθες είχαμε την έκρηξη ψυχής του Γιάννη Παπαδόπουλου, ενός ανθρώπου που έχει ζήσει την υπόθεση «παραλία Χώρας Νάξου» σχεδόν σε όλο το …μεγαλείο της. Από την εποχή που η θάλασσα έμπαινε στα μαγαζιά και τα σκατά από τους βόθρους κολυμπούσαν στη επιφάνεια προκαλώντας ουκ ολίγα σχόλια (σ.σ. μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του 80) έως την εποχή της …υπομονής (την τετραετία της επέκτασης) και βέβαια το σήμερα με τις περίφημες πέργκολες και τη κόντρα που δημιουργείται. Και θαυμάσαμε το ξέσπασμά του από τη στιγμή που όλοι με χαρακτηριστική ευκολία επιτέθηκαν στους επιχειρηματίες ως υπαίτιους για όλα τα καλά του νησιού.
Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά. Αυτή της επιχείρησης που επέλεξε εδώ και δεκαοκτώ χρόνια να ζήσει χωρίς τις …πέργκολες. Που άκουσε ουκ ολίγα σχόλια όταν αιτήθηκε κάτι ανάλογο. Μέχρι ότι κρύβει την …Πορτάρα ειπώθηκε. Αρνήθηκε όπως αναφέρει να συμβιβαστεί, να κλείσει το …μάτι στους έχοντες και ακολούθησε το δικό της ανεξάρτητο δρόμο. Με ψηλά το κεφάλι και με ελεύθερη επιλογή. Το λέει άλλωστε στην ανάρτηση της εκ των ιδιοκτητών του Bikini Café Αντας Μαύρου που διαβάσαμε στο Cyclades-voice.gr και εκεί αναφέρει ότι «τι κερδίσαμε? Την Ελευθερία μας από τέτοιου είδους “κλείσιμο ματιού”, από τέτοιου είδους “ομηρία”».
Αν μη τι άλλο σημαντικό. Γιατί όταν κάποιος χάνει την ελευθερία του χάνει τον εαυτό του. Και τα παιδιά του Bikini Cafe έκαναν την επιλογή τους. Αρνήθηκε να μπουν στο τρυπάκι της ομηρείας. Και προχώρησαν με …απώλειες. Και εάν πιστεύετε ότι έχασαν μόνο χρήματα όπως αναφέρουν είμαστε γελασμένοι. Εχασαν τον ύπνο τους, ένιωσαν την αδικία να τους πνίγει όταν τους είπαν «χάνετε η θέα της Πορτάρας»… ένιωσαν ότι είναι … ξένοι όταν έβλεπαν να δημιουργούν όλοι πέργκολες ή ακόμη και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις απέναντί τους. Αλλά το αντίτιμο του ελεύθερου τελικά είναι πιο σημαντικό για την Αντα και τον Γιώργο. Και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την επιλογή τους. Μακάρι να την είχαμε κάνει όλοι αυτή την επιλογή…
Αναλυτικά η ανάρτηση που υπάρχει στο διαδίκτυο…
18 χρόνια που έχουμε το μαγαζί δεν έχουμε βάλει πέργκολα…
18 Χρόνια τώρα δουλεύουμε χωρίς πέργκολα..
Όχι πως δεν ζητήσαμε άδεια να βάλουμε! Σαφώς και ζητήσαμε… Δεν μας έδωσαν ποτέ!
Η μοναδική λύση, τρόπος, για να αποκτήσουμε πέργκολα ήταν να δεχτούμε το “κλείσιμο του ματιού” κάποιων που λόγο “θέσης” δεν θα μας ενοχλούσαν στο να βάλουμε…
Αρνηθήκαμε όμως να γίνουμε και εμείς “όμηροι” (παίζει πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός αυτές τις μέρες…) κάποιων!
Τι χάσαμε?
Χρήματα φυσικά καθώς αν είχαμε περγκολα θα δουλεύαμε και με αέρα και με ήλιο χωρίς να εμποδιζει κάποιον να κάτσει…
Τι κερδίσαμε?
Την Ελευθερία μας από τέτοιου είδους “κλείσιμο ματιού”, από τέτοιου είδους “ομηρία”.
18 Χρόνια λοιπόν και μέχρι φέτος το καλοκαίρι ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ πέργκολες κατά μήκος της παραλίας, κατά πλάτος της παραλίας, κατά ύψος της παραλίας, μπαίνουν τζαμαρίες μπαίνουν πόρτες παράθυρα!
Και? κλείνουν ΜΑΤΙΑ (!) και στόματα… και ένα και δυο μάτια και πολλά στόματα. Γεμίζουν Όταν οι άνεμοι είναι ισχυροί, γεμίζουν οταν έχει ζέστη καθότι έχουν και ανεμιστήρες, γεμίζουν όταν έχει αγώνες, καθότι έχουν και τηλεοράσεις, και γενικά 18 χρόνια τώρα μια χαρά όλα (!)
Ααα και χωρίς κόστος φυσικά.. Όλα αυτά χωρίς κόστος καθώς οι πέργκολες δεν πληρώνονται Γιατί είναι χτισμένες σε παράνομη γη? κάπως έτσι..
Επίσης όλοι εμείς συμμετείχαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια στο ρεύμα που ξόδευε η κάθε πέργκολα για την χρήση της καθώς έπαιρναν ρεύμα Δημοσίου (!!)
Όταν χτίζουμε κάτι με “το κλείσιμο του ματιού” θα πρέπει να αναλαμβάνουμε και την ευθύνη τής επένδυσης μας σε αυτό! ή όχι?
Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι 18 χρόνια με ομπρέλες, με όρια, με κόστος…και κυρίως χωρίς “ομηρία”!
