Η κρίση έχει γονατίσει τους Ελληνες με την κατάθλιψη (αύξηση της τάξης 80,8%) ενώ το 13,6% αδυνατεί να πληρώσει και τα φάρμακά του – Η εικόνα της Νάξου μέσα από τα μάτια της ψυχιάτρου Ευαγγελίας Μπέλου
Κρίση στην Ελλάδα… Φτάνουμε αισίως στα τέλη του 2016 και όλοι περιμένουν τον πιο βαρύ χειμώνα σε επίπεδο οικονομίας με λουκέτα σε επιχειρήσεις που θα φέρουν περισσότερες απολύσεις και βέβαια απογοήτευση, κατήφεια και κατάθλιψη. Η τελευταία δε λέξη και έννοια έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας με τους κατοίκους της Ελλάδας να έχουν χάσει το χαμόγελό τους…. Και τα συναισθήματα που βιώνουν οι πολίτες είναι αρνητικά ως επί τω πλείστον… Και η κατάθλιψη παρουσιάζει αύξηση 80,8%, περισσότερο στις γυναίκες. Παράλληλα, το 11,3 % αδυνατεί να αγοράσει τα φάρμακά του και ποσοστό 13,6% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να λάβει ιατρική φροντίδα ή θεραπεία. Και τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από έρευνα για την υγεία του πληθυσμού της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και αφορούν το 2014. Όμως, υπάρχουν και πιο αναλυτικά στοιχεία: ιατροφαρμακευτική φροντίδα καθυστέρησε ή δεν έλαβε καθόλου το 12,9% του πληθυσμού, λόγω μεγάλης λίστας αναμονής, το 6,0% λόγω μεγάλης απόστασης ή προβλημάτων στη μεταφορά, το 9,4% λόγω έλλειψης ειδικοτήτων γιατρών και επαγγελματιών υγείας. Την οικονομική δυνατότητα για να λάβει ιατρική φροντίδα ή θεραπεία δεν είχε το 13,6% του πληθυσμού, οδοντιατρική φροντίδα το 15,2%, υπηρεσίες φροντίδας ψυχικής υγείας το 4,2%, ενώ το 11,3% δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει φάρμακα που είχαν συσταθεί από γιατρό.
Η εικόνα της κατάθλιψης
Αυτό που ανησυχεί περισσότερο όμως είναι το εύρημα ότι το 4,7% του πληθυσμού δηλώνει ότι έχει κατάθλιψη, ποσοστό που είναι αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Κατάθλιψη φέρεται να εμφανίζουν τρεις στους δέκα άνδρες και σχεδόν επτά στις δέκα γυναίκες. Ακόμη, το 7,6% του πληθυσμού πάσχει από αγχώδεις διαταραχές, το 1,7% από άλλες ψυχικές διαταραχές. Επιπλέον, το 38,3% δήλωσε ότι βίωσε «αρνητικά» συναισθήματα, ενώ για πρώτη φορά συμπεριλήφθηκε στην έρευνα ερώτημα αναφορικά με τον αυτοκτονικό ιδεασμό και τη συχνότητα εμφάνισης του. Σύμφωνα με τις απαντήσεις «σκέψεις ότι θα ήταν καλύτερα να μη ζει ή να βλάψει τον εαυτό του» έκανε το 3,3% του πληθυσμού.
Η εικόνα της Νάξου
Και στη Νάξο; Ζητήσαμε την γνώμη της ψυχιάτρου Ευαγγελίας Μπέλλου που μας τόνισε ότι «Η δυσκολία εύρεσης εργασίας, η εργασιακή ανασφάλεια, η δυσκολία ανταπόκρισης στις διαρκώς αυξανόμενες οικονομικές υποχρεώσεις είναι μερικοί από τους λόγους που επηρεάζουν την ψυχική υγεία των πολιτών της χώρας μας. Πέραν αυτών, οι κάτοικοι της Νάξου αντιμετωπίζουν επιπλέον άγχη, όπως τα εξουθενωτικά ωράρια εργασίας τους καλοκαιρινούς μήνες, για όσους έχουν απασχόληση, ο τόπος εισαγωγής σε μια πανεπιστημιακή σχολή ενός παιδιού-απόφοιτου Λυκείου, αφού τα έξοδα μετακίνησης είναι ανάλογα της απόστασης από το νησί, ο φόβος κατάσχεσης ακίνητης περιουσίας αλλά κι ο φόβος διάδοσης μιας τέτοιας είδησης, ως μέλη μιας σχετικά μικρής κοινωνίας».
Οι μικρές κοινωνίες λοιπόν έχουν τις ιδιαιτερότητες τους αφού ακόμη και ο φόβος για τυχόν διάδοση είδησης που επηρεάζει την δημόσια εικόνα τους οδηγεί τους κατοίκους σε αρνητικές σκέψεις… Και η κα Μπέλλου συνεχίζει τονίζοντας ότι σε αντίθεση με άλλα μέρη της Ελλάδας δεν έχει παρατηρηθεί αυτοκτονική συμπεριφορά «Τέτοιοι ψυχοπιεστικοί παράγοντες όχι σπάνια φαίνεται ότι ευθύνονται για αλλαγές που παρατηρούνται στη διάθεση και στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο πιο ευερέθιστοι είναι σήμερα οι περισσότεροι ίσως άνθρωποι. Άλλοτε πάλι φαίνεται ότι επιβαρύνουν ή ακόμη και πυροδοτούν ορισμένες ψυχικές διαταραχές. Οι συχνότερες από αυτές, που οδηγούν κάποιον στον ψυχίατρο είναι κυρίως αγχώδεις διαταραχές, όπως διαταραχή πανικού, διαταραχή γενικευμένου άγχους, ψυχοσωματικές διαταραχές, διαταραχές ύπνου και κατάθλιψη, ήπιας ή μέτριας συνήθως βαρύτητας, ενώ, σε αντίθεση με άλλα μέρη της Ελλάδας δεν έχει παρατηρηθεί αυτοκτονική συμπεριφορά. Δεδομένου ότι οι ψυχικές διαταραχές συνοδεύονται από έκπτωση της λειτουργικότητας ή/και διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την ήδη δύσκολη κι απαιτητική καθημερινότητα».
Όλα αυτά τα προβλήματα συσσωρευμένα λειτουργούν σε έκπτωση λειτουργικότητας και καθιστούν δύσκολη την καθημερινότητας με την κα Μπέλλου να καταλήγει σημειώνοντας «Η αναζήτηση βοήθειας από κάποιον ειδικό, η εκτίμηση της ύπαρξης ή όχι ψυχοπαθολογίας, της βαρύτητάς της και η αντιμετώπιση με τον πιο κατάλληλο για τον καθένα τρόπο θεραπείας μπορεί να ανακουφίσει και να συμβάλει καθοριστικά στην ικανότητα αντιμετώπισης των αντικειμενικά δύσκολων καταστάσεων».
