Το «Αμαξάκι» μία από τις κορυφαίες ελληνικές ταινίες του κλασικού κινηματογράφου προβάλλεται το βράδυ της Πέμπτης (08/09,, 21:00) στο Θεατρικό Μουσείο «Ιάκ. Καμπανέλλης»
Πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου το 1957 και στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας και του Πειραιά προβάλλεται το «Αμαξάκι». Ταινία σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Και η ανταπόκριση του κοινού; Εξαιρετική: 138.000 εισιτήρια… Και η κριτική; Εξήντα χρόνια αργότερα θα διαβάσουμε: «Πολύ αξιόλογη δουλειά από ένα ικανό επιτελείο σωστών και ταλαντούχων επαγγελματιών της εποχής. Μεγάλη δεξιοτεχνία στη σκηνοθεσία από τον Ντίνο Δημόπουλο, που αποδείκνυε από την αρχή της καριέρας του σχεδόν σε κάθε ευκαιρία, ότι δικαιότατα αναλάμβανε την ευθύνη αρκετών ενδιαφερόντων πονημάτων, όπως κι αυτό εδώ. Εξαιρετική και η σεναριακή ύλη, η οποία “ευτύχησε” να έχει την ιδανικότερη διαχείριση. Πολύ ποιοτικές μουσικές “σφήνες” από τον Μάνο Χατζιδάκι, απόλυτα κατάλληλες για την κάθε περίσταση».
Όπως καταλάβατε, αυτή είναι η ταινία που επέλεξε το Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού Αθλητισμού Περιβάλλοντος Παιδείας Πρόνοιας και Αλληλεγγύης του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων για τη συνέχεια των προβολών κινηματογραφικών ταινιών όπου έχει βάλει το χεράκι του ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Κι έτσι την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 21.00 θα προβληθεί η ταινία «Το αμαξάκι» σε ελεύθερη είσοδο για το κοινό και με την ταινία να έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι το 1958 (τότε Τσεχοσλοβακία), όπου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις η ερμηνεία του Ορέστη Μακρή.
Η πλοκή του έργου
Ο κυρ-Ανέστης (Ορέστης Μακρής), ένας γέρος Πλακιώτης αμαξάς, μένει πιστός στο επάγγελμά του, παρότι αυτό τείνει να εξαφανιστεί, καθώς όλοι στρέφονται στη χρήση αυτοκινήτου, και ο φίλος και συνάδελφός του Θόδωρος (Βασίλης Αυλωνίτης) γίνεται ταξιτζής. Ζει με την Αννούλα (Αντιγόνη Βαλάκου), ένα ορφανό κορίτσι, το οποίο συνδεόταν αισθηματικά με τον Νίκο (Στέφανος Στρατηγός), τον μοναχογιό του, έναν χαρτοκλέφτη, ο οποίος ξεγέλασε την Αννούλα και ξενιτεύτηκε. Ο κυρ-Ανέστης αναγκάζεται να ξεπουλήσει την άμαξά του. Πικραμένος, παίρνει τους δρόμους για να πουλήσει τσιγάρα μ’ ένα βαλιτσάκι. Όμως ο πόνος τον καταβάλλει και φεύγει τελικά από τη ζωή. Αλλά ο Νίκος ξαναγυρίζει και παντρεύεται την Αννούλα. Το ζευγάρι πηγαίνει στο νεκροταφείο για να αποχαιρετήσει τον κυρ-Ανέστη, τον γέρο αμαξά που έφυγε μέσα στη θλίψη.
Οι συντελεστές
Παραγωγή: Finos Film
Κατηγορία: Δραματική
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος
Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Διάρκεια:99΄
‘Α Προβολή: 04 Φεβρουαρίου 1957
Εισιτήρια:138.620
Ηθοποιοί: Ορέστης Μακρής, Αντιγόνη Βαλάκου, Βασίλης Αυλωνίτης, Χριστίνα Καλογερίκου, Γεωργία Βασιλειάδου, Στέφανος Στρατηγός, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Παντελής Ζερβός, Γιάννης Ιωαννίδης, Ερρίκος Κονταρίνης, Colette Dubois, Ernesto Diaz, Κώστας Παπαχρήστος, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Βελισσάριος Κοντογιάννης, Γιάννης Μπέρτος, Στέλιος Παπαδάκης, Γιάννης Μαυρογένης, Αίας Τριάντης, Γιώργος Βουλγαρίδης, Μαρίκα Μαυροπούλου
Φωτογραφία: Ντίνος Κατσουρίδης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Σκηνογραφία: Μάρκος Ζέρβας
Μακιγιάζ: Σταύρος Κελεσίδης
Τραγούδι: Θόδωρος Δημητρίου
Μοντάζ: Ντίνος Κατσουρίδης
Διαβάστε την κριτική της Ειρήνης Λαζαρίζου (2011) για το …Αμαξάκι
«Ταινία “κόσμημα” από κάθε άποψη. Εξαιρετικό σενάριο, άριστη σκηνοθεσία, κορυφαίοι ηθοποιοί, υπέροχη μουσική που ακολουθεί πιστά την υπόθεση. Το αμαξάκι, πέρα από την αβάσταχτη νοσταλγία που μας προκαλεί σήμερα, είναι μια ταινία με δομή “κεντημένη” σταυροβελονιά. Οι δραματικές σκηνές, κυρίως αυτές που μοιράζονται ο Μακρής με τον Στρατηγό έχουν αρχή μέση και τέλος και θα μπορούσαν να σταθούν, κάλλιστα κι από μόνες τους. Αποπνέουν δε τόση τραγικότητα που ο θεατής πραγματικά συμπάσχει με το δράμα των ηρώων.
Επειδή όμως παν μέτρον άριστον, ο σκηνοθέτης εισάγει στην ταινία του και το κωμικό στοιχείο προς αποφόρτιση. Εκεί ο Αυλωνίτης δίνει πραγματικά ρεσιτάλ.
Στο τελικό αποτέλεσμα βέβαια συνεργούν πολλοί. Ο μετέπειτα άξιος σκηνοθέτης Ντίνος Κατσουρίδης, εδώ δουλεύει την κάμερα ως εικονολήπτης, κάνει και το μοντάζ. Ο Μάρκος Ζέρβας υπογράφει τα σκηνικά, κάνει και την ηχοληψία. Ο Σταύρος Κελεσίδης, σταθερή αξία στο μακιγιάζ (έχει κάνει τον νεαρότατο τότε Βασίλη Διαμαντόπουλο, αγνώριστο ως ταλαιπωρημένο γέρο…). Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έδωσε ένα σενάριο ισάξιο της Αυλής των Θαυμάτων. Ο Μάνος Χατζιδάκις έντυσε μουσικά το θέμα με αριστουργηματικά “ρούχα” τα οποία ταίριαξαν “γάντι”.
Όσο για τους ηθοποιούς, τι να πω. Προσέξτε την Χριστίνα Καλογερίκου στο ρόλο της ξεπεσμένης αριστοκράτισας. Αν ήταν στην Αμερική, σίγουρα θα κέρδιζε ένα Οσκαρ γι’ αυτό το ρόλο. Τους ογκόλιθους Μακρή και τον Αυλωνίτη να “μιλάνε” μόνο με κινήσεις ή εκφράσεις. Τον στιβαρό Στέφανο Στρατηγό και την αέρινη Αντιγόνη Βαλάκου να πειθαρχούν μέχρι κεραίας στις σκηνοθετικές οδηγίες, χωρίς να ενταφιάζουν το προσωπικό τους στίγμα.
Το αμαξάκι θα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου και υποκριτικής μήπως κι αυτή η σπάνια βροχή ταλέντου φτάσει να ποτίσει και τις σύγχρονες γενιές…»
