Η μικρή Κατερίνα Μανιού αρίστευσε τον πρόσφατο διαφωνισμό Φιλαναγνωσίας από τις εκδόσεις “Ψυχογιός” μαζί με τον Γιώργο Χαλκό αποτέλεσαν φέτος τα δύο παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο Δανακού
Δεν είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που επιμένουν ότι η σύγχρονη μέθοδος εκπαίδευσης βασίζεται στην κοινωνικοποίηση κάτι που έχει οδηγήσει στο κλείσιμο των περισσότερων σχολείων στην επαρχία και στη δημιουργία όλων και περισσότερων μαθητών στα αστικά κέντρα και σε μεγάλα σχολικά ιδρύματα… Υπάρχουν όμως και περιοχές που όχι απλά αντιστέκονται λόγω γεωγραφίας αλλά δείχνουν ότι μπορεί να γίνει και καλή δουλειά. Αρκεί να υπάρχει το μεράκι από τη πλευρά του δασκάλου και η διάθεση από τη πλευρά του ενός ή δύο ή και τριών μαθητών…
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Δημοτικό σχολείο του Δανακού. Ενός χωριού – από τα αρχαιότερα της Νάξου – που λόγω θέσης (βρίσκεται στη ρεματιά ανάμεσα στα δύο βουνά και με υψόμετρο περίπου 400 μέτρα) μοιάζει να είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη Νάξο σε σχέση με τα άλλα χωριά της ορεινής και πεδινής Νάξου. Εδώ και χρόνια οι μαθητές σπάνια ξεπερνούν τους τέσσερις. Ακούστηκαν αρκετά όσον αφορά το …λουκέτο, στο σχολείο αλλά αυτό αντιστέκεται πεισματικά. Και αναδεικνύει έργο.
Πέρυσι, η σχολική χρονιά ολοκληρώθηκε με δάσκαλο τον Στέλιο Σακελλάριο (για δεύτερη φορά την τελευταία πενταετία) και δύο μαθητές, την Κατερίνα Μανιού, που ολοκλήρωσε την Ε’ Δημοτικού και τον Γιώργο Χαλκό που ήταν στην Β’ Τάξη. Και τα δύο παιδιά αυτές τις ημέρες απολαμβάνουν τις διακοπές τους, ετοιμάζονται παράλληλα για τη νέα χρόνια όπου θα υποδεχτούν έναν ακόμη μαθητή, τον Στέλιο Βρούτση και περιμένουν να δουν τον επόμενο δάσκαλό τους.
Όμως, η μικρή χαμογελαστή Κατερίνα, που συναντήσαμε «στο μαγαζί» της Χάιδως Φλώρακα ολοκλήρωσε τη χρονιά με ένα σημαντικό έπαινο. Αρίστευσε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φιλαγνωσίας που διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Ψυχογιός». Κι όπως μας είπε «είχαμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο, τα «Μυστικά της Βεντάλιας» που ήταν για τις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού ενώ στις μικρότερες ήταν το «Αδέσποτος Κώστας». Είχαμε να απαντήσουμε σε αρκετές ερωτήσεις, και τα κατάφερα». Χαμογελάει με αυτή τη παιδική αθωότητα που σε σκλαβώνει. Ενδεχομένως να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας για ένα μαθητή να είναι πρώτο σε έναν τόσο σημαντικό λογοτεχνικό διαγωνισμό.
Το χιόνι
Χαμογελάει με ειλικρίνεια και περιγράφει τις ημέρες της στο σχολείο «είναι κάτι σαν ιδιαίτερα. Είμαστε δύο μαθητές. Πάντα έτσι ήμουν. Και διάβασα και τα μαθήματα των άλλων τάξεων μαζί με τα άλλα παιδιά. Τώρα εγώ είμαι η μεγαλύτερη και προσέχω τον Γιώργο ενώ από του χρόνου θα έχουμε ένα ακόμη παιδί στο σχολείο. Είμαστε στο σχολείο από τις 8.15 έως τις 1.15, κάποια στιγμή είχαμε και ολοήμερο. Τα προηγούμενα χρόνια. Φέτος δεν κάναμε Αγγλικά, Μουσική, Θεατρική Ανάγνωση και Υπολογιστές. Όμως περάσαμε όμορφα. Ο δάσκαλός μας ήταν πάντα συνεπής. Εκτός από μία ημέρα που δεν μπόρεσε να έρθει λόγω αποκλεισμού με τα χιόνια. Έμενε στη Χώρα και η απόσταση δύσκολη. Κάθε μέρα όμως ήταν κοντά μας. Και μάθαμε πολλά πράγματα και τον ευχαριστούμε».
Ο μικρός Γιώργος που έρχεται για λίγο στην παρέα μιλάει περισσότερο με τις εκφράσεις του και τα μάτια. Λιγομίλητος αφήνει την Κατερίνα να έχει τον πρώτο λόγο. Το μόνο που μας λέει είναι «εγώ ξέρω τι επάγγελμα θα κάνω όταν μεγαλώσω». Δεν μας το αποκαλύπτει όμως. Και φεύγει. Είναι όμορφο να είσαι κοντά στα δέκα σου χρόνια σου και να ξέρεις τι θα κάνεις ως ενήλικας. Φεύγοντας από τον Δανακό βλέπουμε το σχολείο. Επιβλητικό στην άκρη της Ρεματιάς με το γήπεδο μπάσκετ μπροστά του. Κάποτε είχε δεκάδες μαθητές, Όπως τα περισσότερα σχολεία της Ορεινής Νάξου. Τώρα απλά στέκεται και δίνει χρόνο με το χρόνο μάχη για την επιβίωση. Όπως και οι κάτοικοι του μικρού χωριού, που είναι γνωστό για την υπέροχη πηγή του, τις μουσικές βραδιές που διοργανώνονται εδώ και μία δεκαετία χάρη στην ΠΕΔΑΝ (περισσότερα αύριο) και μία χούφτα ανθρώπων που θέλουν να έχουν μία σωστή ποιότητα ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ανεξάρτητα εάν κάποιοι όταν ακούν Δανακό αρέσκονται να απαντούν «μα εκεί μακριά;»…
