Η Μιλένα Δημητροκάλλη αφήνει πίσω της έναν βαρύ και έντονο χειμώνα έχοντας ολοκληρώσει την 4η ατομική της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο ” με τίτλο «Χάος και αρμονία» (από τις 12 Μαϊου έως τις 4 Ιουνίου στη Γκαλερί Περιτεχνών στο Κολωνάκι) και ετοιμάζεται για να …γεμίσει μπαταρίες στη Νάξο
Πριν από έναν μήνα ολοκληρώθηκε η 4η ατομική έκθεση ζωγραφικής της Μιλένας Δημητροκάλλη, μίας εξαιρετικής εικαστικού, αντισυμβατική στη διαπραγμάτευση των θεμάτων της κερδίζοντας τα εύσημα για την έκθεση που είχε τίτλο «Χάος και Αρμονία». Τώρα, βρίσκεται στη Νάξο, την πατρίδα του πατέρα της όπου προσπαθεί να ξεκουραστεί, να καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή καθότι όπως είχε δηλώσει παλαιότερα στην εφημερίδα «Κυκλαδική» (Ιούλιος του 2014) «Στη μνήμη μου έχουν χαραχτεί βαθειά το λαμπερό φως του νησιού που κάθε φορά που έρχομαι ανοίγει τη ψυχή μου, η διαύγεια της ανατολής και τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός στη δύση του ηλίου, οι αποχρώσεις και το απέραντο της θάλασσας, το ψωμί που μοσχομυρίζει από τον φούρνο, η μυρωδιά του λιβανιού από τα μικρά εκκλησάκια στα στενά δρομάκια της Χώρας».
Τώρα, όμως επιστρέφουμε στην …πεζή καθημερινότητα και με μικρή καθυστέρηση παραθέτουμε το 24ωρο μίας εικαστικού που όμως πάνω απ’ όλα είναι μητέρα και αυτό φαίνεται από την .. πρώτη καλημέρα, που την «γεμίζει ενέργεια» και είναι από τον αγαπημένο της γιο, ενώ ο ρόλος της μητέρας είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που έχει κάνει στη ζωή της. Κάτι που φαίνεται άλλωστε σε όλο το 24ωρο της καθώς με τον 8χρονο γιο της παίζουν, διαβάζουν και συζητούν ενώ παρακολουθούν ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και λατρεύουν τις θεατρικές παραστάσαεις αλλά και τις ταινίες μεγάλη οθόνη.
Το 24ωρο της Μιλένας όπως η ίδια το αφηγήθηκε στην «Καθημερινή»
7.45 π.μ.
Πρωινό ξύπνημα. Με κέφι και συνήθως χορτάτη από ύπνο. Είμαι άλλωστε από εκείνους που όταν κοιμούνται ανυπομονούν να ξυπνήσουν για να ξεκινήσει η μέρα τους. Ταυτόχρονο ξύπνημα και του 8χρονου γιου μου για το σχολείο, ένα γρήγορο «καλημέρα, μαμά» κι ένα φιλί που άλλοτε συνοδεύεται από κατακλυσμό ιδεών για τη μέρα του και πιο σπάνια από γκρίνια. Στην τελευταία περίπτωση προσπερνάμε την κατάσταση με διπλωματική χάρη. Οπως και να ’χει, αυτές οι πρωινές στιγμές είναι η δύναμή μου. Πρώτα απ’ όλα μαμά. Σίγουρα το πιο σπουδαίο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.
8.30 π.μ. – 2 μ.μ.
Πέντε «δυνατές» ώρες πλήρους απασχόλησης διαφόρων ενασχολήσεων εντός και εκτός. Τα τελευταία χρόνια σε πρώτο πλάνο η ζωγραφική. Είχα πολλά να πω. Σκέφτομαι ότι η πρόσφατη δουλειά μου δεν έχει τυχαία τον τίτλο «Χάος και αρμονία». Τα προηγούμενα χρόνια, άλλωστε, ήταν τόσο πλούσια σε εμπειρίες, που ουσιαστικά τα ίδια μού υπέδειξαν τον τίτλο αυτόν· δεν χωράει αμφιβολία. Δεν υπήρξε τίποτα χλιαρό, τίποτα ασήμαντο, τίποτα αδιάφορο. Ολα έντονα, με το δικό τους μοναδικό νόημα, χαρές, λύπες, απώλειες, συγκινήσεις, δουλειά, δημιουργία, αλλαγές, και όλα αυτά καταγεγραμμένα με πολλή ζωγραφική. Καμβάδες παντού, χρώματα, πιτσιλιές στους τοίχους, στα ρούχα και στο πάτωμα, από το ξύσιμο της σπάτουλας και την ενέργεια της στιγμής. Ωρες όμορφες, ώρες γεμάτες σημασία, κυρίως ανακουφιστικές ώρες, αυτές που ελευθερώνουν τα συναισθήματα ώστε να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το χάος σίγουρα εμπεριέχεται στην αρμονία και εντός της αρμονίας γεννιέται το χάος. Και ίσως να είναι το χάος τελικά που μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να απελευθερώσουμε τη γνώση του εαυτού μας βάζοντας σε μια αρμονική τάξη τα συναισθήματά μας έτσι ώστε η ζωή μας να γίνεται πιο όμορφη και ουσιαστική. Και αν αναλογιστεί κανείς πόσο θλιβερή, επιπλέον, είναι η συλλογική πραγματικότητα που ζούμε, δεν απορώ γιατί, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, φιλτράροντας προβληματισμούς, ένταση και σκληρότητα, επιλέγω τα έργα μου να δημιουργούν χαρά και ευφορία.
2.15 μ.μ.
Επιστροφή από το σχολείο. Κλασική αναγνωριστική ερώτηση «πώς πήγε η μέρα σου στο σχολείο, όλα καλά;» και αγαπημένη απάντηση από εκείνον, τις περισσότερες φορές, «θεϊκά, μαμά». Στην είσοδο της πολυκατοικίας ξεκλέβω ματιές στα τριαντάφυλλα του κήπου και η μυρωδιά τους με ακολουθεί στο σπίτι.
2.30 – 7.30 μ.μ.
Οι πιο «γρήγορες» ώρες της ημέρας. Φαγητό, με παρέα τη συνηθισμένη συζήτησή μας, για το πόσο σημαντικό είναι αυτό σε σχέση με το παιχνίδι που ακολουθεί μετά και αν θα πρέπει να περιορίσουμε την ποσότητα του φαγητού προκειμένου να αυξηθεί η ώρα του παιχνιδιού. Κάποιες φορές με πείθει. Ακολουθεί τρέξιμο για εμένα στο γήπεδο της γειτονιάς. Ιερή ώρα εδώ και 5 χρόνια. Και σπουδαίο το δίδαγμα. Να βγαίνεις στον δρόμο της ζωής, να τολμάς και αν αποτυγχάνεις, ξαναρχίζεις από την αρχή. Λίγο αργότερα το διάβασμα για την επόμενη ημέρα. Ακολουθούν εξωσχολικές δραστηριότητες, γέλια, μαλώματα εάν χρειαστεί, ενώ η μουσική ηχεί αδιάκοπα στο σπίτι. Το σπίτι είναι ανοιχτό στους φίλους. Το ίδιο και η ψυχή. Τηλεόραση δεν βλέπω, σπάνια, ίσως κάποια σειρά στην ΕΡΤ ή ντοκιμαντέρ στη Βουλή. Μου αρέσει, όμως, πολύ το σινεμά. Και το θέατρο.
8 μ.μ. – 10 μ.μ.
Προετοιμασία για τον ύπνο του, συζητήσεις επί συζητήσεων για να λύσουμε όλες τις απορίες της ημέρας, να μάθουμε να σκεφτόμαστε και από άλλες πλευρές, να πούμε τι μας άρεσε περισσότερο σήμερα και τι μας λύπησε. Από τα παιδιά μαθαίνεις και το μεγάλωμά τους είναι μια ευκαιρία να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
10 μ.μ. – 1 π.μ.
Οι δικές μου ώρες. Περισυλλογή αν έχω κουράγιο για αλήθειες· αν όχι, την επόμενη μέρα. Μοίρασμα σκέψεων με καλούς φίλους στο σπίτι ή έξω με ένα ποτήρι κρασί, ωραίες συζητήσεις που καταλήγουν σχεδόν πάντα σε γέλια κατανόησης γι’ αυτά που πρόκειται να έρθουν και θα μας βρουν μαζί. Δεν κοιμάμαι αργά τον χειμώνα και οι φίλες μαμάδες με καταλαβαίνουν. Οι φίλες χωρίς παιδιά πάλι με καταλαβαίνουν, αλλά πέφτει και λίγο πείραγμα. Το καλοκαίρι είναι αλλιώς. Και σχεδόν πάντα πριν κοιμηθώ κάνω την ίδια σκέψη που οι Coldplay έχουν τραγουδήσει μέσα από έναν πολύ εύστοχο στίχο: «Life has a beautiful, crazy design».
Για περισσότερες πληροφορίες για το έργο της στο www.milenadimitrokallis.com
Πληροφορίες και φωτογραφίες από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή»
