Η Χριστίνα Κωνσταντάκη έκλεισε την χρονιά με τον 3ο υψηλότερο βαθμό (19.140) στη Νάξο (μέσα στους 10 καλύτερους των Κυκλάδων) και στέλνει το δικό της μήνυμα σε όσους την βοήθησαν να πετύχει στο στόχο της. Από τους γονείς της έως τους καθηγητές της και κυρίως στην Νίκη Μαργαρίτη, για την οποία σημειώνει ότι ήταν κάτι παραπάνω από απλή καθηγήτρια γι αυτήν – Τι λέει για το ρόλο του φροντιστηρίου, τις Πανελλαδικές εξετάσεις αλλά και τη σημαία.
Στα τέλη περίπου της δεκαετίας του 60 (το 1967 για την ακρίβεια) γυρίζεται μία από τις ωραιότερες ταινίες του κινηματογράφου που έχουν ως βασικό θέμα το εκπαιδευτικό σύστημα στην Αγγλία. Ο Σίντνεϊ Πουατιέ δίνει μια από της εκπληκτικότερες ερμηνείες του στο ρόλο του «Μαρκ Θάκερεϊ», ο οποίος μπαίνει σε μία τάξη αποφοίτου του σκληρού Ιστ Εντ του Λονδίνου και όμως παρά τον «πόλεμο» που δέχεται από τους ατίθασους μαθητές του, βγαίνει νικητής. Το γεγονός ότι τους αντιμετώπισε ως ώριμους νέους που θα μπουν σε μερικούς μήνες στο σκληρό κόσμο των ενηλίκων, όπου ή θα επιβιώσουν ή θα χαθούν, τον καθιστά ως τον αγαπημένο καθηγητή των μαθητών, οι οποίοι στο τέλος τον αποχαιρετούν με την επική έκφραση «To Sir with love», στον κύριο μας με αγάπη …
Τώρα τι σχέση έχει μία 17χρονη σήμερα Ναξιώτισσα με τον αγγλικό τρόπο εκπαίδευσης; Καμία. Η μήπως όχι. Υπάρχει ένα κοινό σημείο. Η επίδραση που μπορεί να έχει μία καθηγήτρια (στην προκειμένη περίπτωση) σε μία μαθήτρια. Και αυτή η σχέση τους βγαίνει μέσα από την κουβέντα με την Χριστίνα Κωνσταντάκη, η οποία στις πανελλαδικές εξετάσεις τα πήγε περίφημα και δικαιολόγησε τις προσδοκίες που είχαν οι καθηγητές της γι’ αυτήν. Άλλωστε τη σχολική χρονιά που τελείωσε ήταν η σημαιοφόρος του ΓΕΛ Νάξου και οι επιδόσεις της στις Πανελλαδικές εξετάσεις (19.140, ο 3ος υψηλότερος βαθμός στη Νάξο) τις δίνουν το διαβατήριο για την Ιατρική σχολή…
Ας την δούμε μέσα από μία σύντομη κουβεντούλα μία από τις επόμενες ημέρες των εξετάσεων όπου πιο χαλαρά πλέον μπορεί να κοιτάξει τόσο το μέλλον της αλλά και το παρελθόν.
Θετικό τρόπο σκέψης
Πως βγήκαν τα 19.140 μόρια; Στα τρία μαθήματα των θετικών επιστημών είχε τον ίδιο βαθμό (!!!) ήτοι 19.8 σε Φυσική, Χημεία και Βιολογία (ο υψηλότερος βαθμός στην Νάξο) και 16.5 στην Έκθεση. Μάλιστα για το θέμα της έκθεσης και γενικά των Πανελλαδικών εξετάσεων θα αναφέρει ότι « θεωρώ ότι το σύστημα των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι πολύ αξιοκρατικό. Δύσκολα μπορεί να γίνει κάποια «αδικία» εις βάρος των μαθητών. Σίγουρα έχει περιθώρια βελτίωσης αλλά αυτό εναπόκειται στους αρμόδιους. Αυτό που θα πρότεινα από τη δική μου πλευρό, θα ήταν οι μαθητές της Θετικής Κατεύθυνσης – όπως είμαι εγώ – να κρίνονται περισσότερο με βάση τον θετικό τρόπο σκέψης τους. Και όταν λέω «θετικό τρόπο σκέψης» εννοώ το κατά πόσο μπορούν με ψυχραιμία και αξιοποιώντας τις γνώσεις τους να λύσουν ένα πρόβλημα βιολογίας ή φυσικής. Άλλωστε πάνω σ’ αυτό θα δοκιμαστούν στο μελλοντικό τους επάγγελμα. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω την αξία της έκθεσης – οπωσδήποτε είναι ένα αναγκαίο μάθημα – δεν μπορεί να κρίνεται ο βαθμός ενός μελλοντικού γιατρού ή επιστήμονα από το πόσο καλό κείμενο μπορεί να γράψει, κάτι που εν τέλει είναι και υποκειμενικό. Αυτό που ουσιαστικά θέλω να τονίσω είναι ότι από τη στιγμή που προετοιμαζόμαστε για το μέλλον μας καλό θα ήταν να προετοιμαζόμαστε ουσιαστικά»
Λειτούργημα η Ιατρική
Με το καλημέρα στα βαθιά η Χριστίνα, η οποία προέρχεται από την Κόρωνο και είναι ένα βήμα πριν την Ιατρική Σχολή κάτι που άλλωστε ήταν και αυτό που ζητούσε από μικρή. «Απ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω γιατρός. Αυτό που με έκανε να επιθυμώ την ενασχόλησή μου με την ιατρική επιστήμη είναι ότι μιλάμε για ένα λειτούργημα και όχι για ένα επάγγελμα. Και μάλιστα είναι πολύ σημαντικό να προσφέρουμε γιατί υπάρχουν δυστυχώς πολλοί άνθρωποι που το έχουν ανάγκη ιδιαίτερα σήμερα. Και πάντως φέτος (σχολική περίοδο 2015 – 165) με την Βιολογία και όλες τις γνώσεις που μου προσέφερε η καθηγήτριά μου, η κυρία Νίκη Μαργαρίτη, συνειδητοποίησα πόσο συναρπαστική είναι η ιατρική και σε επιστημονικό επίπεδο». Όσο για το μέλλον της; «Είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ την… επόμενη ημέρα, κίνηση. Πάντως το σίγουρο είναι ότι θα προτιμούσα να μείνω στην Ελλάδα και να παλέψω εδώ».
Φροντιστήριο 20% – Διάβασμα σπίτι 80%
Πως όμως έφτασε έως το κατώφλι της ιατρικής σχολής; « Διάβαζα όσα μου υποδείκνυαν οι καθηγητές μου κάθε φορά και στο τέλος πολλές επαναλήψεις. Ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν περιορισμένος τις καθημερινές αλλά το Σαββατοκύριακο είχα κάποιες ώρες για ξεκούραση και χαλάρωση». Με βάση το γεγονός ότι η Χριστίνα ακολούθησε τις συμβουλές των καθηγητών της ας δούμε και το ρόλο του φροντιστήριο στη ζωή της « Έκθεση ξεκίνησα νωρίτερα στο φροντιστήριο, από την Α’ Λυκείου ενώ στα υπόλοιπα μαθήματα κατεύθυνσης από τα μέσα της Β’ Λυκείου . Η βοήθεια που προσφέρει το φροντιστήριο είναι ανεκτίμητη, αλλά μόνο αυτό δεν αρκεί. Όπως που είχε πει ένας καθηγητής μου, το φροντιστήριο είναι περίπου το 20% της επιτυχίας. Το υπόλοιπο 80% είναι το διάβασμα του ίδιου του μαθητή στο σπίτι»
Σημαία
Η Χριστίνα Κωνσταντάκη από μικρή ήταν καλή μαθήτρια όπως αναφέραμε στην διάρκεια της σχολικής χρονιάς που τελείωσε ήταν η σημαιοφόρος του Γενικού Λυκείου Νάξου όμως είναι σημαντικό να ακούσουμε την άποψή της περί της … σημαίας « Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι καλός μαθητής δεν είναι όποιος είναι στη σημαία. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το ποιος θα είναι στη σημαία και ποιος όχι. Πόσο μάλλον σε μία κλειστή κοινωνία όπως αυτή της Νάξου. Πάντως με την βοήθεια και την προσοχή των γονιών μου πάντα προσπαθούσα και είχα καλές επιδόσεις στο σχολείο»
Το ευχαριστώ
Και στον επίλογο της κουβεντούλας, ο λόγος στην Χριστίνα που επιλέγει να στείλει το δικό της μήνυμα προς τους καθηγητές της … «θα ήθελα να ευχαριστήσω τους καθηγητές του Λυκείου και ιδιαίτερα τον κύριο Σκουλάτο, που εξασφάλισε έναν πολύ εύρυθμο τρόπο λειτουργίας του σχολείου και κατάφερε ένα δημιουργήσει ένα πολύ οικείο και φιλικό περιβάλλον για τους μαθητές. Και επειδή νομίζω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε και τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους φροντιστές μου και ιδιαίτερα στην βιολόγο μου Νίκη Μαργαρίτη που για μένα ήταν πολλά παραπάνω από μία απλή καθηγήτρια. Μου έμαθε πάρα πολλά την τρέχουσα σχολική χρονιά, όμως ήταν δίπλα μου σαν να ήταν συγγενής μου, αποδεικνύοντας ότι εξακολουθούν να υπάρχουν «Άνθρωποι» με την πραγματική έννοια του όρου».
