Το γράμμα απόγνωσης του Γιάννη Καφάτου – αρχισυντάκτη του τηλεοπτικού σταθμού Mega – στο ViewTag όπου προσπαθεί να περιγράψει το οικονομικό αδιέξοδο τόσο του ίδιου όσο και των υπόλοιπων εργαζομένων στο «μεγάλο» κανάλι
Τα προβλήματα στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA καλά κρατούν και οι εργαζόμενοι σωστά συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους από τη στιγμή που διαπιστώνουν ότι οι όποιες υποσχέσεις λαμβάνουν αποδεικνύονται λόγια του αέρα… Και έτσι οι κυλιόμενες τετράωρες στάσεις εργασίας καλά κρατούν και σήμερα (24/06) είναι από τις 06:00 έως τις 10:00 το πρωί… Η ΕΣΗΕΑ ζητεί την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων προς τους εργαζομένους και την άμεση ενημέρωσή τους επί των προβλημάτων του σταθμού, αλλά ως γνωστόν ποιος εργοδότης ακούει το συγκεκριμένο συνδικαλιστικό όργανο…
Ίσως περισσότερο αντίκτυπο στην κοινωνία να έχουν οι προσωπικές ιστορίες των εργαζομένων που όπως φαίνεται δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους έλληνες πολίτες που βιώνουν τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης από τους εργοδότες και της οικονομικής κρίσης.
Ο Γιάννης Καφάτος, ένας οικογενειάρχης ετών 47 με μεγάλη θητεία στο χώρο και πλέον αρχισυντάκτης του «μεγάλου» καναλιού μέσω ανοιχτής επιστολής στην ιστοσελίδα Viewtag ανοίγει τη ψυχή του και δημοσιοποιεί την πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στο Mega λόγω του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο έχει εγκλωβιστεί… «Είμαι αιχμάλωτος, 47 χρόνων, και είμαι τόσο αιχμάλωτος που ούτε το φανταζόμουν πριν αρχίσω να σκέφτομαι αυτό το κείμενο», ξεκινάει το κείμενό του ο κ. Καφάτος.
Όπως ο ίδιος εξηγεί, αφορμή για το άρθρο στάθηκε μια δημοσίευση στο Twitter που είχε γράψει με αφορμή το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι.
Ολόκληρο το άρθρο του κ. Καφάτου έχει ως εξής:
«Πόσο αιχμάλωτος είναι ένας άντρας που δουλεύει από δεκαεννέα ετών, που έχει δύο παιδιά, που έχει δουλειά (παρά τα προβλήματα) που έχει γυναίκα που έχει (ακόμη) δουλειά.
Και για να μη μιλάω σαν τον Καίσαρα στον Αστερίξ στο τρίτο ενικό, ή σαν κομπασμένος μαλάκας, να το πω απλά: πόσο δεμένος είμαι με δεσμά που Μόνος μου ή όχι άφησα να με δέσουν;
Είμαι αιχμάλωτος της Εθνικής Τράπεζας, που έχω το στεγαστικό μου. Αποφάσισα με τη γυναίκα μου να πάρουμε σπίτι, με τα λεφτά που βγάζαμε από τις δουλειές μας, με τις πλάτες μας δηλαδή αλλά τελικά η πλάτη που έβαλε η τράπεζα οι συνθήκες την έκαναν τόσο βαριά που με έχει δέσει χειροπόδαρα και το χειρότερο: φοβάμαι ότι με δική μου ευθύνη μπορεί να έχω οδηγήσει σε μελλοντική αιχμαλωσία και τα δικά μου παιδιά.
“Πάρτε το” είπα στον ευγενικό διευθυντή, όταν πήγα να κάνω αίτηση για ρύθμιση – αφού είμαι απλήρωτος.
Τα δεσμά ούτε καν χαλάρωσαν!
Είμαι αιχμάλωτος της μάνας και του πατέρα μου, του τρόπου που μεγάλωσα. Ακόμη και αυτά που απέρριψα με τα χρόνια υπάρχουν μέσα μου, και προφανώς όσα χρόνια και ανάλυσης κι αν αντέξω οικονομικά δεν είναι εύκολο να βγουν. Μπορώ να μάθω, ή ελπίζω ότι έχω μάθει να διαχειρίζομαι το παρελθόν και τις επιβολές του στο χαρακτήρα μου, αλλά είμαι δεμένος.
Τα δεσμά μπορεί να χαλαρώνουν αλλά είναι εκεί!
Είμαι αιχμάλωτος των φόβων μου. Φόβοι που κουβαλάω από παιδί, και που απόκτησα στη διαδρομή της ζωής μου – και ίσως αποκτήσω κι άλλους. Ενσυνείδητα τώρα πιο πολύ από ο,τιδήποτε φοβάμαι για τα παιδιά μου.
Φοβάμαι μην πάθουν κάτι, φοβάμαι μην τα πληγώνω με πράξεις ή και παραλείψεις μου, φοβάμαι μήπως με απορρίψουν.
Φοβάμαι ότι δεν κάνω ό,τι πρέπει κι αυτά τα δεσμά σφίγγουν όσο τα πιτσιρικάκια μου μεγαλώνουν.
Είμαι αιχμάλωτος του εγωισμού και των ενοχών μου. Θέλω να κάνω πράγματα για να περνάω καλά και πράγματα που με ευχαριστούσαν από παιδί, και πολλές φορές αισθάνομαι ενοχές.
Ξέρω ότι δεν μπορώ να σηκώνω τα βάρη όλου του κόσμου, ούτε καν των δικών μου ανθρώπων. Άλλο να τους καταλαβαίνεις και να συμπάσχεις άλλο να σε λιώνει αυτή η έγνοια.
Έχω δικαίωμα να περνάω καλά, με τους τρόπους που επιλέγω και μου επιτρέπουν οι συνθήκες, αλλά πάλι μια αλυσίδα με βαραίνει.
Είμαι αιχμάλωτος των βιβλίων, των δίσκων και άλλων αντικειμένων που γεμίζουν το σπίτι μου. Αν και τα τελευταία χρόνια αποχωρίζομαι πιο εύκολα … να βλέπεις, ακόμη και το ρήμα “αποχωρίζομαι” δείχνει πόσο αιχμάλωτος είμαι και σε αυτόν τομέα. Έχουν δίκιο οι αναλυτές που σου λένε: Πείτε ότι σας έρχεται, μην σκέφτεστε…
Είμαι αιχμάλωτος του σώματός μου, που καθώς μεγαλώνω αλλάζει και μειώνονται οι αντοχές του. Κι αυτό το βάλε βγάλε γυαλί, είναι εκνευριστικό!
Είμαι αιχμάλωτος και μάλλον ότι το καταλαβαίνω χαλαρώνει λίγο τα δεσμά…
Ή μήπως είναι ιδέα μου;».
