Οι εθελοντές γιατροί της «Σύμπλευσης» στο δρόμο από Σχοινούσα προς Πάτμο χθες (12/04) σταμάτησαν στην Λέβιδα εξετάζοντας τους τέσσερις μόνιμους κατοίκους
Νήσος Λέβιδα… Στα σύνορα Κυκλάδων – Δωδεκανήσου. Μεταξύ Πάτμου και Λέρου… Ένα νησί, ένας τσιγάρος δρόμος και μοναδικοί κάτοικοι είναι η οικογένεια του Δημήτρη Καμπόσου. Μία ιστορία που ξεκινάει από τον προ-προπάππου του μπαρμπα-Δημήτρη ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί το 1820. Και το 2011 μετά την απογραφή να θεωρείται ακατοίκητο… Πως έγινε αυτό; Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δημήτρη Καμπόσου, οι υπάλληλοι της υπηρεσίας ζήτησαν να πραγματοποιήσουν τη διαδικασία μέσω τηλεφώνου για να μην ταλαιπωρηθούν με θαλάσσιες μετακινήσεις. Η οικογένεια, καλή τη πίστει, δέχτηκε. Το αποτέλεσμα είναι, μετά την απογραφή, ο αριθμός των κατοίκων να φαίνεται μηδέν και το νησί να χαρακτηρίζεται -από τον ίδιο τον δήμαρχο- βραχονησίδα! Κι από τότε άρχισε η περιπέτειά τους… Είναι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ζουν στη μέση του πουθενά και οι κοντινότεροι που μπορούν να συναντήσουν είναι σε απόσταση 24 ναυτικών μιλίων ή 2,5 ωρών με το καΐκι. Οι χειμώνες είναι πιο δύσκολοι από τα καλοκαίρια. Κινδυνεύουν να μείνουν αποκλεισμένοι στο νησί για πολλές ημέρες εξαιτίας των ανέμων και πρέπει πάντα να είναι εφοδιασμένοι με προμήθειες. Φυσικά, δεν τίθεται θέμα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Απλά δεν πρέπει να αρρωστήσουν.
Χαμόγελο
Και έτσι χθες… όταν είδαν τα φουσκωτά των εθελοντών γιατρών της Σύμπλευσης μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξαν. Ας διαβάσουμε τι αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου από τη «Σύμπλευση» που σημειώνει «Στη διαδρομή από τη Σχοινούσα προς την Πάτμο, τα φουσκωτά και οι εθελοντές της Σύμπλευσης δεν θα μπορούσαν να προσπεράσουν αδιάφορα τα Λέβιθα, ένα από τα μικρότερα κατοικημένα νησιά του Αιγαίου. Το ΔΣ της Σύμπλευσης αποφάσισε η ομάδα να επισκεφτεί το νησί και οι γιατροί και οι εθελοντές να προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες στους ακρίτες Οι τέσσερις ηρωικοί κάτοικοι του νησιού παραμένουν, ζουν και εργάζονται εκεί, κρατώντας το ελληνικό. Οι άνθρωποι αυτοί άξιζαν την προσοχή και τη φροντίδα μας και τους την προσφέραμε. Τα φουσκωτά και οι εθελοντές έδεσαν στον απάνεμο κόλπο, αποβιβάστηκαν στον μικρό ντόκο και εξέτασαν κατ’ οίκον την τετραμελή οικογένεια των ακριτών. Στη συνέχεια, με ένα πλατύ χαμόγελο και τις πιο όμορφες εικόνες σαν ανταμοιβή, επέστρεψαν στις βάρκες, προκειμένου να συνεχίσουν το δρόμο τους, στο πλαίσιο του φετινού διάπλου».
Χαρακτηριστικά
Να σημειώσουμε εδώ ότι η Λέβιθα απέχει 8 ναυτικά μίλια από την Αμοργό και 6 ναυτικά μίλια από την Κίναρο. Η επιφάνεια του νησιού είναι 9,121 τετραγωνικά χιλιόμετρα και έχει μήκος ακτών 34 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός της ήταν 8 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001, σε αυτή του 2011 το νησί εμφανίζεται ακατοίκητο. Το νησί κατοικείται από μία μόνο οικογένεια που συντηρεί τους οικισμούς του, εκτρέφει ζώα και λειτουργεί ταβέρνα για τα θαλάσσια σκάφη που προσαράζουν στους όρμους του. Διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Λέρου. Έχει έντονα δαντελωτές ακτές στις οποίες σχηματίζονται βαθείς κόλποι, που μοιάζουν με μικρά φιορδ. Οι κολπίσκοι του νησιού παρέχουν ασφαλές αγκυροβόλιο σε διερχόμενα πλοιάρια. Η Λέβιθα διαθέτει έναν μικρό οικισμό που βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο του νησιού. Οι λιγοστοί κάτοικοι της συντηρούν κάποιους χώρους διαμονής και εστιάσης καθώς το νησί δέχεται ολιγομελείς ομάδες τουριστών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Συνδέεται ακτοπλοϊκώς με την Πάτμο, μία φορά την εβδομάδα. Η Λέβιθα είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 μαζί με την βόρεια Αμοργό και την νησίδα Κίναρο. Είναι επίσης μία από τις σημαντικές περιοχές για την προστασία των πουλιών και έχει ενταχθεί στις δράσεις για την προστασία του Μαυροπετρίτη. Μετά το 15ο αιώνα, η Λέβιθα αναδείχθηκε σε προσκυνηματικό τόπο των θρησκειών του αιγαιακού χώρου. Καθολικοί και ορθόδοξοι τιμούσαν εκεί τον Άγιο Γεώργιο, ενώ οι μουσουλμάνοι τον Koc Baba, άγιο που, σύμφωνα με την παράδοση, είχε φονεύσει μυθικά τέρατα, όπως ο Άγιος Γεώργιος.
Με πληροφορίες από το Wikipedia.gr
