Ο street artist Wild Drawing μιλάει στην εφημερίδα “Κυκλαδική” για την εμπειρία του στη Νάξο το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου
Το είχαμε αναφέρει και χθες… Η Νάξος αυτή τη περίοδο βρίσκεται σε έναν εκπληκτικό οργασμό δημιουργίας και το κυριότερο δουλεύει εντατικά για τη νέα τουριστική περίοδο, αυτή του 2016 – 17 με προμόσιον που γίνεται μέσα από τα κυριότερα τηλεοπτικά κανάλια της Αμερικής. Είτε μιλάμε για το Bravo TV με το reality «Below Deck Med”, είτε με το CNN και την εμφάνιση του Άντονι Μπουρντέν, ο οποίος αποδείχτηκε ότι κάνει γυρίσματα για τη νέα του τηλεοπτική σειρά «Parts Unknown». Μάλιστα χθες ο Αμερικανός γευσιγνώστης βρέθηκε στη παλιά πόλη και γνώρισε τις ομορφιές της Χώρας Νάξου ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που τον είδαν να περπατάει χαλαρό στην παραλία του νησιού… 
Αυτές οι κινήσεις βέβαια, έχουν πηγή προέλευσης και όπως αποδεικνύεται η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει και πάλι δουλέψει αρκετά… Στη πρώτη περίπτωση βέβαια εμπλέκεται και ο Δήμος, στη δεύτερη όμως όχι… Εκτός όμως από τα δύο αυτά τηλεοπτικά σόου, η Νάξος βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας από ένα
ξεχωριστό έργο. Από τις ….κραυγές από το βυθό της θάλασσας («Screams from the Seabed») η Νάξος κέρδισε αρκετά πρωτοσέλιδα την περασμένη εβδομάδα με το έργο του Wild Drawingπου το αφιέρωσε στους πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν χαθεί το τελευταίο διάστημα στο Αιγαίο Πέλαγος. Έργο που έκανε αίσθηση και μάλιστα έδωσε ώθηση σε ένα χώρο που έχει τη δική του πονεμένη ιστορία. Το μισοτελειωμένο ξενοδοχείο στο Αλυκό από χώρος εγκατάλειψης με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό – κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο – έχει μετατραπεί αίφνης σε αξιοθέατο και αρκετοί είναι αυτοί που έσπευσαν να δουν το έργο του ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη.
Έμπνευση
Ανάμεσά τους και εμείς. Και αναζητώντας το συγκεκριμένο έργο ανακαλύψαμε ότι ο Wild Drawing, – γνωστός και ως WD – μας άφησε παρακαταθήκη, όχι ένα, ούτε δύο αλλά έξι συνολικά έργα. Μάλιστα, τα δύο εξ αυτών είναι έγχρωμα και δίνουν ένα ιδιαίτερο τόνο αισιοδοξίας σε ένα κτίσμα που μοιάζει να έχει παραδοθεί στο χρόνο… Ο WD είναι ένας από τους καλύτερους street artists στη χώρα μας και όλο τον κόσμο που αρέσκεται να …χτυπάει με ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα έργα του σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Όμως, έχει γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα είτε μιλάμε για βράχους όπως στη Λέσβο, σε τοίχους όπως στη Κρήτη ή σε άλλες μεγάλες πόλεις και του εξωτερικού. Όπως έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του,
επέλεξε το συγκεκριμένο προσωνύμιο έχοντας στο μυαλό του «τα σχέδια που δημιουργούνται και ανθίζουν στην τσιμεντένια ζούγκλα της πόλης. Όσο για το icon που συνοδεύει συχνά τα έργα μου, το πλάσμα με το ραμμένο μάτι και στόμα είναι ένα σύμβολο αθωότητας και βίας μαζί»… Και έτσι φτάσαμε στη Νάξο. Στην επικοινωνία που είχαμε μαζί του μας ανέφερε ότι έχει ξαναέλθει στη Νάξο πριν από μερικά χρόνια, κι εμείς του απαντήσαμε ότι τον βρήκαμε σε δράση… Με την βοήθεια του «Ορεινού Αξιώτη» τον …συλλάβαμε επί τω έργω, με την παραμονή του στο νησί να τοποθετείτε το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Όπως μας τόνισε πάντως, το ξενοδοχείο στο Αλυκό του έδωσε ιδιαίτερη έμπνευση, πηγή δημιουργίας και ήταν ιδιαίτερα φιλόξενο, γενικά δε, ένιωσε πολύ όμορφα ζωγραφίζοντας στο συγκεκριμένο χώρο. Να σημειώσουμε εδώ, πριν δώσουμε το λόγο στον …καλεσμένο μας, ότι έχει δώσει στη δημοσιότητα κι ένα τρίτο έργο με τίτλο «Unconditional Love” και απεικονίζει δύο χιμπατζήδες να είναι σε ένα τρυφερό τετ α τετ.
Ας τον απολαύσουμε…
Γιατί επιλέξατε τη Νάξο για να δημιουργήσετε το συγκεκριμένο έργο…
«Επέλεξα τη Νάξο για διακοπές. Το συγκεκριμένο έργο «Screams from the Seabed» (Κραυγές από το βυθό της θάλασσας) ήρθε μετά, καθώς όπου πάω προσπαθώ να ζωγραφίζω. Ήθελα από καιρό να κάνω ένα έργο για τους πρόσφυγες που χάνονται στη θάλασσα και μου βγήκε στη Νάξο, σ” έναν τόπο που περιβάλλεται από θάλασσα».
Τι σας ενέπνευσε για να δώσετε αυτή τη μορφή στο έργο σας;
«Όπως φαίνεται, το θέμα αντλήθηκε από όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν ειδικά τους τελευταίους μήνες, στη Μεσόγειο. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και με ανύπαρκτες πια ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στις πατρίδες τους, εγκαταλείπουν τη γη τους για καλύτερες μέρες. Δυστυχώς συχνά οι ζωές των ανθρώπων αυτών, γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωποι, τελειώνει δραματικά στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου. Κι αν τα καταφέρουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με αφιλόξενες κοινωνίες κι ακόμη πιο αφιλόξενα κράτη… Ελπιδοφόρα εξαίρεση του κανόνα βέβαια, αποτελεί η αλληλεγγύη από μέρος της κοινωνίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλήθεια, ποιοι κάνουν αυτούς τους πολέμους και με την υποστήριξη ποιων; Κι εμείς ως άνθρωποι τι κάνουμε γι” αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα; Αν ήμασταν στη θέση τους πώς θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν οι συνάνθρωποί μας…»
Ποια η εικόνα που έχετε για τη Νάξο και τους κατοίκους της;
«Είναι η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα τη Νάξο, η πρώτη ήταν πριν επτά χρόνια περίπου. Πολύ όμορφο νησί με ωραίο νερά, καλό φαγητό και ζωντανό, και στην ενδοχώρα. Όσο για τους ανθρώπους, θα μιλήσω για έναν παππού που γνώρισα όταν ζωγράφιζα, που όπως μου είπε είναι από το Φιλώτι. Κάθε μέρα πέρναγε φορτωμένος φραγκόσυκα, ελιές, λάδι κ.ά. και τα πούλαγε στους τουρίστες στην παραλία. Σίγουρα πάνω από 70 – 75 ετών και κάθε μέρα με πολύ βάρος, μέσα στη ζέστη να κάνει χιλιόμετρα στην παραλία για να βγάλει μερικά ευρώ… Παρ” όλα αυτά χαμογελαστός».
Τι σας άρεσε και τι σας ενόχλησε από τη Νάξο;
«Όπως είπα και παραπάνω η Νάξος είναι όμορφη, ζωντανή όχι μόνο το καλοκαίρι και με πλούσια ιστορία. Ωστόσο, φοβάμαι ότι έχει εξελιχθεί σε έναν ακριβό προορισμό για το μέσο κάτοικο της Ελλάδας, σε σχέση με το παρελθόν. Ας φέρω για παράδειγμα το φαγητό, και μάλιστα σ” έναν τόπο με δική του παραγωγή τουλάχιστον σε ζώα, γαλακτοκομικά, ψάρια κλπ. Για τους ξένους τουρίστες που έρχονται με άλλους μισθούς, μπορεί να είναι μια χαρά, αλλά για τους ντόπιους τουρίστες… Συγγνώμη αν σας στενοχώρησα, αλλά αυτό ένιωσα»
Και τι σας έσπρωξε σ” αυτή τη μορφή τέχνης και είστε έως σήμερα ικανοποιημένος από την αποδοχή του έργου σας είτε από τους απλούς πολίτες είτε από τους πολιτικούς με δεδομένο ότι τα έργα σας είναι μία μορφή διαμαρτυρίας..
«Με το street art, με τη ζωγραφική στο δρόμο δηλαδή, ασχολούμαι από το 2000. Είναι το πάθος μου, αλλά και η δουλειά μου, είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τον οποιοδήποτε περάσει – τυχαία ή σκόπιμα – μπροστά από ένα έργο μου ή απλά το δει στο web. Η ανταπόκριση του άμεσου παραλήπτη, δηλαδή του κόσμου, είναι πολύ θετική και τα σχόλια τους νιώθω να με στηρίζουν για να συνεχίσω. Όσο για τους πολιτικούς δεν νομίζω ότι ασχολούνται καν. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί η Τέχνη δε λύνει το πρόβλημα…δυστυχώς». και στον επίλογο ως ευγενικός καλεσμένος μας δήλωσε «Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και καλό χειμώνα Νάξο!»
www.facebook.com/wd.street.art
Το Who is Who
O Wild Drawing, γνωστός και ως WD, έχει γεννηθεί στο Μπαλί της Ινδονησίας και είναι απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών στην Ινδονησία και της σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκη. Η δραστηριότητά του στο δρόμο ξεκινά το 2000, ενώ από το 2006 ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές, και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές, εκθέσεις σε Ινδονησία, Ελλάδα, Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία. Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε events και φεστιβάλ graffiti/street art τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Η τεχνική του περιλαμβάνει όλη τη γκάμα αυτoύ που συνηθίζουμε να αποκαλούμε street art. Από paste ups και stencils μέχρι installations και free hand murals, ενώ το κύριο μέσο που χρησιμοποιεί για τις τοιχογραφίες του είναι ένας συνδυασμός ρολού με sprey. 
Επιλέγει σημεία που είναι ήδη κατεστραμμένα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και προσπαθεί πάντα να αλληλεπιδρά με το σημείο όπου εργάζεται – με τη χρήση διαφόρων στοιχείων που υπάρχουν σε αυτό – έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στο έργο και το χώρο που αυτό δημιουργείται. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από στοιχεία φωτορεαλισμού, επηρεασμένα από comics και graphic novels. Κοινωνικά φαινόμενα και life style, συχνά, αποτελούν πηγές έμπνευσής του.
Αυτό που αγαπάει στο δρόμο, στο Δημόσιο Χώρο γενικά, είναι η ελευθερία έκφρασης και το γεγονός ότι μπορεί να μοιραστεί τις σκέψεις του με πολύ περισσότερο κόσμο, με τον οποιοδήποτε περάσει – τυχαία ή σκόπιμα – μπροστά από ένα έργο του. Επίσης, ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον κομμάτι είναι η επαφή που έχει με τους περαστικούς κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του έργου, με όλα τα θετικά ή και τα αρνητικά που μπορεί να συνοδεύουν το γεγονός αυτό…
Πηγή: Εφημερίδα “Κυκλαδική”
