Huffington Post και New York Times πραγματοποιούν μεγάλα αφιερώματα για την Ικαρία τονίζοντας « το νησί όπου οι άνθρωποι ξεχνούν να πεθάνουν»
Δεν είναι μύθος: στην Ικαρία ένα μίγμα από χαρά, διατροφή και κοινωνική αλληλεπίδραση παρατείνουν τη διάρκεια ζωής πέρα από το φυσιολογικό. Αυτό υποστηρίζει σε άρθρο της η εφημερίδα «Irish Times» τονίζοντας πως οι Ικαριώτες ξεχνούν να πεθάνουν. Τονίζεται δε ότι ορισμένες κοινότητες σε όλο τον κόσμο ζουν πού περισσότερο από το φυσιολογικό. Οι ερευνητές μελετούν αυτές τις κοινότητες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το μυστικό της μακροζωίας τους. Σε ένα συναρπαστικό άρθρο των New York Times τον Οκτώβριο του 2012, Νταν Μπούτνερ, περιέγραψε μια τέτοια κοινότητα στο ελληνικό νησί της Ικαρίας και κατέληξε στο συμπέρασμα πως το μυστικό τους κρύβεται σε ένα σύνθετο αμάλγαμα κοινωνικής υποστήριξης, χαράς και διατροφής.
Η Ικαρία καλύπτει 99 τ.μ. έκταση, έχει πληθυσμό 10.000 κατοίκους και βρίσκεται 30 μίλια ανοικτά των ακτών της Τουρκίας. Οι Ικαριώτες φτάνουν μέχρι την ηλικία των 90, 2 ½ φορές περισσότερο από το μέσο όρο των Αμερικανών, και υποφέρουν μόνο κατά ένα μικρό ποσοστό από άνοια. Ζουν επίσης 10 χρόνια περισσότερο από ότι οι Αμερικανοί προτού ανακαλύψουν ότι πάσχουν από καρκίνο ή καρδιοαγγειακά προβλήματα και υποφέρουν πολύ λιγότερο από κατάθλιψη.
Υπάρχει και συνέχεια, αυτή τη φορά από την Huffington Post, η οποία εντυπωσιάζεται από το παραδοσιακό διαιτολόγιο των κατοίκων… Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Νταιάν Κοχίλα επισκέφθηκε την Ικαρία, το νησί του πατέρα της και εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο ζωής και διατροφής. «Ήξερα ότι ήμουν στον παράδεισο την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην Ικαρία, το ελληνικό νησί όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, που πρόσφατα απέκτησε μεγάλη φήμη ως Μπλε Ζώνη, μία από τις πηγές μακροζωΐας του κόσμου.
Ήταν το 1972, μετά από μια διαδρομή 14 ωρών, το πλοίο μας άφησε μέσα στη θάλασσα στη μέση της νύχτας, όπου πετάχτηκαν, νέοι και γέροι, καλάμια, άμαξες, και βαλίτσες, στα αλιευτικά σκάφη που έφτασαν στη πρύμνη, αφού τότε τα λιμάνια ήταν πολύ ρηχά για να δέσουν τα οχηματαγωγά πλοία. Δεν υπήρχαν τουρίστες, οι δρόμοι ήταν απροσδιόριστοι και υπήρχε μια σχεδόν απόκοσμη αίσθηση ότι βρίσκομαι πολύ μακριά. Ως παιδί της Νέας Υόρκης, μου πήρε δεκαετίες για να εκτιμήσω πλήρως τι ακριβώς σήμαινε αυτό.
Η απομόνωση της Ικαρίας βοήθησε στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας αλληλεγγύης, αυτοδυναμίας και ξενοιασιάς. Οι Ικαριώτες – ακόμη και πολλοί από εμάς που ζούμε μακριά από το νησί – είμαστε συντονισμένοι στο δικό μας μοναδικό ρυθμό, που δεν δεσμεύεται από το ρολόι, μερικές φορές απογοητεύοντας τους μη ντόπιους φίλους μας.
Παρόλο που το νησί είναι σίγουρα πιο προσιτό από ό, τι ήταν πριν από 40 χρόνια, εξακολουθεί να είναι παράδειγμα μεσογειακής ζωής. Η ουσία της καλής-για-τη ζωή μεσογειακής διατροφής της Ικαρίας φαίνεται στα απλά, καθαρά φαγητά, τα οποία εξακολουθούν να είναι δημοφιλή. Οι περισσότερες οικογένειες έχουν όλο το χρόνο κήπους, παραδοσιακά λαχανικά σε σχετικά σκιερά μέρη κοντά σε ρέματα, διότι η διαχείριση των υδάτων αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Οι κήποι παρέχουν μια πηγή τροφής, υπερηφάνεια, αυτάρκεια, και, πιο σημαντικό, την αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από το εισόδημα, το οποίο τείνει να είναι στο χαμηλό άκρο της κλίμακας ούτως ή άλλως.
Τρώνε τροφές στην εποχή τους, όταν η φύση τις προορίζει, γεγονός που μας διδάσκει να γευόμαστε και να απολαμβάνουμε τη στιγμή, μια έννοια που στη Νέα Υόρκη επισκιάζεται από την 24/7 διαθεσιμότητα των αμερικανικών σούπερ μάρκετ και την εσφαλμένη – και, τελικά, μη βιώσιμη – πεποίθηση ότι είναι δικαίωμά μας να τα έχουμε όλα σε ατελείωτες επιλογές.
Στην Ικαρία, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν τροφή από θρεπτικά πυκνά βρώσιμα χόρτα, ζιζάνια και βότανα, μποράντσα, αντράκλα, τσουκνίδες, λεπτά άγρια σπαράγγια, αγκάθια, φλισκούνι, λαγόχορτα, και η αναζήτηση τους αυτή παρέχει φυσική άσκηση και τεράστια ευχαρίστηση.
Στην Ικαρία, πράγματι, σε όλη την Ελλάδα, τρώνε βρώσιμα ζιζάνια, γνωστά και ως χόρτα, σε ωμές ή και μαγειρεμένες σαλάτες, πίτες, και άλλες συνταγές που είναι τόσο καθαρά χορτοφαγικές αλλά και σε συνδυασμό με κρέας και ψάρια.
Τα βότανα κατέχουν μια συναρπαστική θέση στην τοπική κουλτούρα, όπως τα τρόφιμα και η λαϊκή ιατρική. Το φασκόμηλο, το τσάι με μέλι ήταν «αντιβιοτικό στην παιδική ηλικία μας» όπως μου είπε ο 84χρονος Γιώργος Στενός. Εξακολουθούν να το πίνουν όταν παθαίνουν κρυολόγημα, όπως πίνουν ρίγανη για τους στομαχόπονους, χαμομήλι για την αϋπνία, και πολλά άλλα. Οι περισσότερες από αυτές τις εγχύσεις είναι ήπια διουρητικά, βοηθώντας στην ανακούφιση της υπέρτασης, ίσως ένας από τους λόγους που οι ντόπιοι έχουν σχετικά μικρά ποσοστά καρδιακών νοσημάτων.
Ικαριώτες καταναλώνουν πλούσιο σε αντιοξειδωτικά κατσικίσιο γάλα και τυριά, καθαρό ακατέργαστο μέλι πεύκου και θυμαριού, φρέσκο ψάρι και κατσίκι ως την κύρια πηγή ζωικών πρωτεϊνών και όσπρια και λαχανικά σε κάθε εποχή του έτους. Επίσης οι περισσότεροι φτιάχνουν το δικό τους κρασί και είναι πρόθυμοι να το μοιραστούν.
Όμως, η καλή ζωή εδώ είναι κάτι περισσότερο από τη διατροφή. Αυτό που ένιωσα σαν νεαρό κορίτσι στο πρώτο μου καλοκαίρι στο νησί ήταν ότι η προοπτική για τη ζωή, σε πείσμα των υλιστικών ενασχολήσεων, είχε να κάνει περισσότερο με το χρόνο.
Χρειάζεται να καλλιεργήσει κανείς ειδική νοοτροπία για να μάθει να ζει με αυτό τον τρόπο, ειδικά σήμερα, και Ικαριώτες φαίνεται να έχουν στο DNA τους, ένα τέμπο που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα παρατηρητές και συμμετέχοντες την ίδια στιγμή.
Η ζωή στην Ικαρία, ακόμη και το 2014, εξακολουθεί να είναι ένα πρότυπο για την υγιεινή διαβίωση του σώματος και του μυαλού. Το νησί μου έχει διδάξει να αγαπάω τις σχέσεις που εκτείνονται σε γενιές και ηπείρους, για να απολαύσουν και να εκτιμήσουν τα δώρα της φύσης, να τρώω αληθινό φαγητό στην εποχή του, και, ίσως, το πιο σημαντικό απ ‘όλα, να το κάνω με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό τραπέζι, καλωσορίζοντας τους άλλους σε αυτό.
Αυτή είναι η Μεσογειακή Διατροφή στην πιο βαθιά ολότητα της. Είναι ένας τρόπος ζωής και διατροφής που απαιτεί από εσάς να πάρετε πραγματικά το χρόνο για να τα απολαύσετε και τα δύο.»
Πηγή: iefimerida.gr
