Παρουσιάστηκε τη περασμένη Δευτέρα (15/09) στο θεατρικό μουσείο «Ιάκωβος Καμπανέλλης» το βιβλίο του φιλόλογου τ. λυκειάρχη Ιωάννη Ησαϊα «Το βυζαντινό μνημείο της Παναγίας Δροσιανής στη Μονή»
Σε μία εκδήλωση που (με άδεια του συγγραφέα) ήταν αφιερωμένη στον αδικοχαμένο πυροσβέστη Ματθαίο Μάντζιο, τη περασμένη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου στο θεατρικό Μουσείο «Ιάκωβος Καμπανέλλης» έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Το βυζαντινό μνημείο της Παναγίας Δροσιανής στη Μονή» του Ιωάννη Ησαΐα, φιλολόγου, τ. λυκειάρχη και συγγραφέα….
Κύριος ομιλητής ήταν ο Αντώνης Μανιός (τέως αντιδήμαρχος Δρυμαλίας), ενώ αναφορές στο βιβλίο, στο μνημείο της Παναγίας Δροσιανής και στο συγγραφέα με παρεμβάσεις τους έκαναν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Παραοναξίας κ. Καλλίνικος, ο Δήμαρχος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων Μανώλης Μαργαρίτης και ο Πρόεδρος του ΝΟ.Π.Π.Α.Π.Π.Π.Α. Ιάκωβος Ναυπλιώτης. Σύμφωνα με το συγγραφέα «…η εκκλησία της Δροσιανής αποτελεί απαράμιλλο κόσμημα τέχνης όχι μόνο για τη Νάξο και τη Μητρόπολη Παροναξίας, αλλά και τον ευρύτερο Ελλαδικό και Χριστιανικό κόσμο».
Ο Αντώνης Μανιός στην ομιλία του τόνισε ότι θα πρέπει να γίνει προώθηση της τουριστικής προβολής του μοναδικού αυτού κειμηλίου της Νάξου όπως έχει γίνει με την Παναγία Πρωτόθρονος στο Χαλκί και εδώ θα παίξει σημαντικό ρόλο η αξιοποίηση του ακινήτου που έχει ήδη αγοραστεί από το Δήμο στη Μονή και σχεδιάζεται η δημιουργία Βυζαντινού Μουσείου με την ελπίδα βέβαια ότι θα μεταφερθούν εκεί τα αρχεία και οι εικόνες που ανήκουν στο Μοναστήρι της Δροσιανής.
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου παρουσιάζεται η ιστορία της Νάξου από την αρχαιότητα μέχρι την απελευθέρωση και την υπαγωγή της στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται αναφορά στα ιστορικά στοιχεία της Παναγίας Δροσιανής και ιδιαίτερα στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική του ναού.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η εκκλησία της Δροσιανής ως ενοριακός ναός κατά τον 16ο αιώνα, η αρχαιολογική αξία του μνημείου και η συνεχιζόμενη εφημεριακή διακονία στον ιερό αυτό χώρο σε συνάρτηση με την Αγία Φωτεινή που ήταν άλλοτε μετόχι της Μονής Παναγίας Δροσιανής. Ακολουθούν το Παράρτημα με τα ιστορικά κείμενα, το γλωσσάριο και η βιβλιογραφία με τις πηγές, ο πίνακας περιεχομένων, το βιογραφικό του συγγραφέα και το φωτογραφικό παράρτημα.
Η εκδήλωση όπως αναφέραμε αφιερώθηκε στον 33χρονο Ματθαίο Μάντζιο, πυροσβέστη, ο οποίος μερικές ημέρες νωρίτερα έχασε τη ζωή του στη προσπάθειά του να απεγκλωβίσει μία άτυχη γυναίκα που είχε παγιδευτεί λόγω φωτιάς στο διαμέρισμά της 2ου ορόφου στο Παλαιό Φάληρο. Η σχέση του με τη Νάξο; Ήταν ένα βήμα πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του Μαρία, κάτοικο Φιλωτίου
Όσο για το Μοναστήρι της Δροσιανής; Είναι από τα αρχαιότερα μοναστήρια των Βαλκανίων, βρίσκεται στα νότια του νησιού της Νάξου. Πιθανολογείται ότι χτίστηκε τον 4ο ή 6ο αιώνα. Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν θαμμένο μέχρι τη δεκαετία του 1970, όπου πραγματοποιήθηκαν ανασκαφές, ενώ μέχρι τότε το μόνο μέρος που ήταν ορατό ήταν η κυρίως εκκλησία. Η ονομασία της εικάζεται ότι προέρχεται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι μετά από μία μεγάλη περίοδο ξηρασίας, απευθύνθηκαν στην Παναγία με τάματα και λειτουργίες, προκειμένου να σώσουν τις σοδειές τους, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι αγρότες.
Ανάμεσα στις τοιχογραφίες που έχουν διασωθεί στο μοναστήρι, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αρχικές τοιχογραφίες που βρίσκονται στον τρούλο, στην κόγχη της κεντρικής αψίδας του ιερού και στη βόρεια κόγχη του αρχικού ναού, που χρονολογούνται τον 7ο αιώνα και θεωρείται ένα από τα πληρέστερα σωζόμενο εκκλησιαστικό πρόγραμμα, με εικονογραφικές ιδιοτυπίες που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο αντίστοιχο μνημείο, όπως η αναπαράσταση του δόγματος της διπλής φύσης του Ιησού. Στο εσωτερικό του ναού σώζονται επίσης τοιχογραφίες που ανάγονται στον 14ο αιώνα, οι οποίες κάλυψαν τις αρχικές του 7ου αιώνα.
Το μοναστήρι της Παναγίας Δροσιανής τελεί υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού και είναι καθημερινά επισκέψιμο και η καλύτερη ημέρα επίσκεψης είναι ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής, όπου αναβιώνει το έθιμο των αρτιδίων, έθιμο βυζαντινής προέλευσης, κατά το οποίο μοιράζονται στους προσκυνητές ρακή και αρτίδια μετά την ιερή αποκαθήλωση.
