Το Καστράκι είναι το καταφύγιό μου. Δεν είναι απλώς ένας τόπος∙ είναι η ανάσα μου, η μνήμη που δεν σβήνει, η παιδική μου ψυχή που παραμένει εκεί, κάτω από τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα. Εκεί έκανα τα πρώτα μου μπάνια, εκεί έμαθα τι θα πει χαρά, τι θα πει ελευθερία. Κάθε κύμα που έσκαγε στα πόδια μου ήταν σαν να μου ψιθύριζε ένα μυστικό∙ «μεγάλωσε, αλλά μην ξεχάσεις ποτέ».
Κείμενο – Φωτογραφίες: Στέλλα Νικολάκη
Στην άκρη της παραλίας, το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στέκει σαν φρουρός. Όσες φορές βρέθηκα εκεί στις 18 Αυγούστου, η καρδιά μου γέμιζε φως. Οι ψαλμοί, η καμπάνα, το θυμίαμα που μπλεκόταν με την αλμύρα του αέρα∙ όλα έφτιαχναν μια ατμόσφαιρα που με συγκινούσε βαθιά. Ήταν σαν να μιλούσε η θάλασσα με τον ουρανό, κι εμείς να στεκόμασταν μάρτυρες αυτής της μυστικής συνομιλίας.
Και δεν ήταν μόνο ο τόπος. Ήταν και οι άνθρωποι. Οι δεσμοί μου εκεί, οι σχέσεις που άνθισαν και ρίζωσαν. Η οικογενειακή θαλπωρή που με τύλιγε, η αγάπη που ένιωθα γύρω μου, τα γέλια που έσμιγαν με τον ήχο των κυμάτων. Κάθε αγκαλιά, κάθε βλέμμα, κάθε κουβέντα τους έδινε στο Καστράκι μια άλλη διάσταση∙ το έκανε όχι μόνο όμορφο, αλλά και ιερό, γιατί μέσα του ζούσε η ζεστασιά της καρδιάς τους.
Το Καστράκι δεν είναι μια ανάμνηση που ξεθωριάζει∙ είναι πληγή και βάλσαμο μαζί, είναι ρίζα και φτερό. Όποτε επιστρέφω εκεί, νιώθω σαν να ανοίγει ξανά η ψυχή μου, σαν να βρίσκει τον δρόμο πίσω στο πιο αληθινό της κομμάτι.
Είναι το δικό μου Καστράκι∙ ο τόπος όπου έμαθα να αγαπώ, να ελπίζω, να θυμάμαι. Ο τόπος που με κρατάει πάντα παιδί.
#Καστράκι #Θάλασσα #Καλοκαίρι #Αναμνήσεις #ΆγιοςΝικόλαος #Παράδοση #ΤαξίδιΨυχής #Greece
