Ο τρύγος δεν είναι απλώς μια αγροτική διαδικασία. Είναι μνήμη, ιστορία, γεύση και συναίσθημα. Έτσι τον περιγράφει η Νίκη Κεφαλά, ιδιοκτήτρια της εταιρείας GreenFox – Landscape Services, σε μια ανάρτηση που αναδεικνύει τη βαθιά σύνδεση της οικογένειάς της με το αμπέλι.
«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, λίγο πριν ο Αύγουστος μας αποχαιρετήσει, στο αμπέλι μας έχουμε Τρύγο…» γράφει η ίδια, παρουσιάζοντας με λυρισμό το μικρό οικογενειακό αμπελάκι με Αθήρι, Ποταμίσι, Ασύρτικο και Σαββατιανό. Ένα σταυροδρόμι, όπως το αποκαλεί, όπου η Ιστορία και η Παράδοση συναντούν τη Μνήμη και τον Πολιτισμό.
Η ανάρτηση καταλήγει με εικόνες του αμπελιού που ξεκουράζεται, έπειτα από τη σκληρή δουλειά, μέχρι την επόμενη χρονιά. «Καλά κρασιά!» εύχεται η Νίκη Κεφαλά, σηκώνοντας το ποτήρι της, όπως έκανε κι ο πατέρας της, «για να κοιτάξει το φως μέσα από το κρασί».
Ας δούμε αναλυτικά την ανάρτησή της στα social media και τη προσωπική της σελίδα
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, λίγο πριν ο Αύγουστος μας αποχαιρετήσει, στο αμπέλι μας έχουμε Τρύγο…
Το μικρό μας αμπελάκι, με το Αθήρι, το Ποταμίσι, το Ασύρτικο και το Σαββατιανό, είναι το δικό μας σταυροδρόμι Ιστορίας, Μνήμης, Πολιτισμού και Παράδοσης και ανάμεσα στις γραμμές των πρέμνων και στα αμπελόφυλλα που κρύβουν από τον καυτό ήλιο τα γλυκόρωγα σταφύλια, ανακαλούμε και προσκαλούμε…
Καμαρώνει αυτό μέσα στα χάδια και τα καλοπιάσματα καθώς προσφέρει τα γυαλιστερά τσαμπιά του, καμαρώνουμε και μείς που καταφέρνει το μεράκι μας να δώσει χαρά κι ενέργεια στους φίλους που μαζεύτηκαν στη Γιορτή του!
Οι ρίζες μας που μοιράζονται στα Βουρλά της Μικράς Ασίας και στα Μεσόγεια της Αττικής, ανασαλεύουν ευχαριστημένες που τίποτα δεν παραδόθηκε στη λήθη του χρόνου…
Από το παππού στον εγγονό, το νήμα συνεχίζει να ξετυλίγεται από το κουβάρι του, όμοια με την ίδια τη ζωή κι όπως οι πρόγονοι μας, έτσι κι εμείς με την ίδια επιμονή, περπατάμε μια όμορφη διαδρομή πολλών και δύσκολων σταδίων, μαζεύουμε γνώση και εμπειρία, αφήνουμε το ίδιο το αμπέλι να μας διδάξει κι όταν έρθει η ώρα η καλή να ανοίξουν τα βαρέλια, μοιραζόμαστε τον «οίνο που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου», με όλους εκείνους που παίρνουν μέρος στη χαρά μας!
Κάθε φορά που ανασαίνει το κρασί το χρυσαφένιο στο ποτήρι, βλέπω το πατέρα μου να το σηκώνει ψηλά και να κοιτάει από μέσα του το φως, ως δείγμα διαύγειας και καθαρότητας…
Κάθε φορά που απλώνω τα μάτια μου στα μικρά ορεινά αμπελάκια του νησιού, το μυαλό μου ταξιδεύει στους μεγάλους αμπελώνες των Βουρλών που κάποτε δουλεύτηκαν από τους παππούδες μου, αλλά και στους άλλους, των Σπάτων, που γέμισαν με εικόνες τα παιδικά μας χρόνια, τότε που τα τρακτέρ με τις καρότσες κατάφορτες περίμεναν ουρά να μπουν στο πατητήρι…
Βλέπω ακόμα ένα κοριτσάκι να περπατάει πίσω από το πατέρα του και να γεμίζει το καλαθάκι της «κουδούνια», λίγα αυτή, πολλά οι σπουργίτες του αμπελιού που μετά τη Γιορτή του Τρύγου, έστηναν το δικό τους φαγοπότι…
Στο τραπέζι των μανάδων μας, μετά τις μουστιές του Σεπτέμβρη, μας περίμενε η μουσταλευριά στολισμένη καρύδια και σουσάμι κι όλο και κάποιο μουστοκούλουρο χωνόταν στη τσάντα τη σχολική για να λαδώσει απρόσεκτα το τετράδιο…
Το πετιμέζι έμπαινε στο ντουλάπι, γιατρικό ετοιμοπόλεμο στον πρώτο πονόλαιμο…
Απλά, της Φύσης πράγματα…
Το αμπέλι τώρα ξεκουράζεται, το βράδυ το επισκέπτονται σκαντζόχοιροι, τη μέρα τα πουλιά…
Τα προϊόντα της σύνθλιψης, χωριστά του κρασιού, χωριστά της ρακής, πήραν το δρόμο τους…
Πολλές μικρές γιορτές μας περιμένουν…
«Ζωή χωρίς τοπίο, είναι ζωή χωρίς σοφία, χωρίς φαντασία, χωρίς τη μαγεία των άγνωστων δεσμών της ύπαρξης σου με το σύμπαν…» έγραψε ο Χρόνης Μίσσιος και θαρρώ πως εκεί στο Σταυροδρόμι του αμπελιού υψώσαμε τα ποτήρια σ´αυτό!
Καλά κρασιά!”
#Τρύγος #Παράδοση #Αμπέλι #Νάξος #Κρασί #Μνήμη #Πολιτισμός #ΚαλάΚρασιά
