Κάθε φορά που μια φωτιά πλησιάζει τη Μονή, το χωριό κρατά την ανάσα του. Κάθε φορά, μια αγωνία επιστρέφει. Και κάθε φορά, μια ερώτηση μένει αναπάντητη: «Πόσες φορές πρέπει να καεί ένα χωριό για να ακουστεί;».
Με αυτά τα λόγια ξεκινά το δελτίο Τύπου του Συλλόγου Μονιατών Νάξου «Η Τέχνη», λίγες ώρες μετά τη φωτιά που ξέσπασε στις 18 Ιουνίου και απείλησε ξανά τον οικισμό.
Μέσα από λόγια που δεν φωνάζουν αλλά καίνε, ο Σύλλογος περιγράφει όχι μόνο την ανασφάλεια που βιώνουν οι κάτοικοι, αλλά και την ανάγκη για άμεση δράση από την Πολιτεία: δρόμοι διαφυγής, αντιπυρικές ζώνες, καθαρισμοί και αναδασώσεις. Όχι αύριο. Τώρα.
Ακολουθεί αυτούσιο το δελτίο Τύπου – κραυγή για ζωή και μέλλον στη Μονή με θέμα: “Η Μονή ξανά σε κίνδυνο – Πόσες φορές πρέπει να καεί ένα χωριό για να ακουστεί;”
“18 Ιουνίου 2025. Η Μονή Νάξου για ακόμα μια φορά ήρθε αντιμέτωπη με τον φόβο. Φωτιά ξέσπασε στην ευρύτερη περιοχή, έκαψε τη Ράχη του Προφήτη Ηλία απειλώντας άμεσα τον οικισμό μας και φέρνοντας ξανά στο φως ένα τραγικό και διαχρονικό πρόβλημα: το χωριό Μονή παραμένει το μοναδικό στη Νάξο χωρίς δρόμο διαφυγής σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Τον Ιούλιο του 2023, η φωτιά που ξεκίνησε από την Κεραμωτή απείλησε άμεσα το χωριό μας και τις περιουσίες μας. Τη νύχτα εκείνη, πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους με βιαστικά μαζεμένες βαλίτσες και τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Το χωριό σώθηκε μόνο από τύχη, όταν ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση λίγο πριν ξημερώσει. Εκείνες οι ώρες ξύπνησαν σε όλους μας άσχημες μνήμες. Κι όμως, δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Νάξος – Πυροσβεστική: Υπό πλήρη έλεγχο η φωτιά μεταξύ Μονής και Κινιδάρου
Ακόμα και φέτος, μέσα στον χειμώνα, τον Φεβρουάριο, ξέσπασε πάλι φωτιά στον Σταυρό της Μονής. Πόσες φορές πρέπει να βιώσουμε την ίδια απειλή για να υπάρξει αντίδραση;
Σε περιόδους παρατεταμένης λειψυδρίας, όπως αυτή που διανύουμε, η απώλεια δέντρων και θάμνων καταστρέφει κάθε δυνατότητα συγκράτησης του νερού και επιταχύνει τη διάβρωση του εδάφους. Τι θα ήταν το χωριό μας χωρίς τα περιβόλια, τα αμπέλια και τις ελιές μας; Πού θα στηριχτεί η ζωή εδώ, αν δεν προστατεύσουμε αυτό το τοπίο;
Οι δρόμοι διαφυγής δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ταυτόχρονα δρόμοι πυρασφάλειας, δρόμοι πρόσβασης των πυροσβεστικών δυνάμεων, δρόμοι ζωής.
Δεν μπορούμε να ζούμε κάθε χρόνο με τον ίδιο φόβο, χωρίς καμία ουσιαστική πρόνοια από την Πολιτεία.
Ζητάμε τα απολύτως απαραίτητα, που θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει:
🔹️Κατασκευή δρόμου διαφυγής και πρόσβασης σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
🔹️Αντιπυρικές ζώνες γύρω από τον οικισμό και τα κτήματα.
🔹️Καθαρισμό και φροντίδα της περιοχής για μείωση του κινδύνου πυρκαγιάς.
🔹️Αναδάσωση με ανθεκτικά φυτά, για να μην μείνει η γη ξερή και απροστάτευτη.
🔹️Εφαρμογή του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου για την προστασία των καμένων εκτάσεων.
Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Δεν ζητάμε χάρη, ζητάμε δικαίωμα στην ασφάλεια και στην επιβίωση”.
