Ένα νέο κεφάλαιο για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων στην αγροτική οικονομία της Ελλάδας ανοίγει, καθώς έως τα τέλη του 2025 ή τις αρχές του 2026 αναμένεται να τεθούν σε ισχύ ολοκληρωμένοι κανονισμοί άρδευσης. Στόχος είναι ο περιορισμός της σπατάλης, η καταπολέμηση των αυθαιρεσιών και η ενίσχυση της παρακολούθησης της κατανάλωσης, ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του υδατικού ισοζυγίου.
Την είδηση έκανε γνωστή ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσιμάρας, μέλος της ΡΑΑΕΥ, μιλώντας στο Greek Water Summit 2025, υπογραμμίζοντας την ανάγκη αναδιοργάνωσης ενός τομέα που υποφέρει από παράνομες γεωτρήσεις, σπατάλες και απώλειες άνω του 30% του νερού την άνοιξη. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε ανοιχτά κανάλια, ανεπαρκείς υποδομές και ελλιπή παρακολούθηση.
Η ΡΑΑΕΥ δεν καθορίζει πολιτική, ωστόσο διαθέτει νομοδοτική αρμοδιότητα και ήδη εργάζεται στην εκπόνηση σχεδίου που θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, με στόχο τη συγκρότηση ενός διαφανούς και εφαρμόσιμου πλαισίου για την άρδευση.
Παράλληλα, την Παρασκευή ενεργοποιήθηκε πρόσκληση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για αρδευτικά έργα ύψους 500 εκατ. ευρώ, στο πλαίσιο της ΚΑΠ, μέσω των περιφερειών. Οι αιτήσεις θα υποβάλλονται ηλεκτρονικά μέσω ΟΠΣΚΑΠ έως τις 5 Σεπτεμβρίου, με 100% συγχρηματοδότηση από Ε.Ε. και Δημόσιο.
Το ανακυκλωμένο νερό στο προσκήνιο
Σε περιοχές με έντονη γεωργική δραστηριότητα και περιορισμένους πόρους, όπως η Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου, η επαναχρησιμοποίηση επεξεργασμένων λυμάτων προβάλλει ως ρεαλιστική λύση. Σύμφωνα με τον καθηγητή Γιάννη Κατσογιάννη (ΑΠΘ – EPLO), πάνω από 500 εκατ. κυβικά μέτρα επεξεργασμένου νερού απορρίπτονται ετησίως, με λιγότερο από 1% να αξιοποιείται, έναντι 25–30% στην Ιταλία και ακόμα υψηλότερων ποσοστών στην Ισπανία.
Όπως σημειώνει, «η επαναχρησιμοποίηση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη». Η αξιοποίηση του ανακυκλωμένου νερού σε άρδευση, αστικές χρήσεις ή ενίσχυση υπόγειων υδροφορέων μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για τη μελλοντική ανθεκτικότητα της γεωργίας.
Η μετάβαση σε σύγχρονες πρακτικές άρδευσης, με τεχνολογικά εργαλεία παρακολούθησης, επένδυση στις υποδομές και ορθολογική χρήση του νερού, δεν είναι μόνο ζητούμενο περιβαλλοντικής προστασίας, αλλά και όρος επιβίωσης για την παραγωγική βάση της χώρας.
