Μερικές φορές, η ζωή σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια την ώρα που γελάς, δημιουργείς ή απλώς αναπνέεις. Κι εκεί που νομίζεις πως όλα κυλούν όπως πρέπει, έρχεται μια είδηση να σε καθηλώσει. Να σε κάνει να σωπάσεις.
Ο Αντώνης Παπακωνσταντής, “ο δικός μας Αντουάν, δεν είναι πια μαζί μας”, όπως τον αποκαλούσαν τον Λυώνα της Νάξου. Έφυγε ξαφνικά, απρόσμενα, και η είδηση πάγωσε την καρδιά όλων όσοι τον γνώριζαν – κι ήταν πολλοί.
Δεν ήταν μόνο πρώην πρόεδρος του συλλόγου Κορωνιδιατών Νάξου. Ήταν παρών με όλη τη σημασία της λέξης: συνοδοιπόρος, αρωγός, στυλοβάτης, με μια διάθεση να προσφέρει πάντα. Όχι γιατί του ζητήθηκε, αλλά γιατί έτσι ήθελε. Γιατί του ταίριαζε.
Ο Γιώργος Κουφόπουλος – εκ μέρους του Συλλόγου (σ.σ. αναβλήθηκαν οι εκδηλώσεις που είχαν προγραμματιστεί), σε μια ανάρτηση γεμάτη αγάπη και πίκρα, προσπάθησε να χωρέσει το ανείπωτο σε λίγες λέξεις.
Μίλησε για έναν άνθρωπο που δεν αναλώθηκε στα τυπικά, αλλά έγραψε τη δική του πορεία με ήθος, με προσφορά, με καρδιά.
«Ήταν από εκείνους που συνέχισαν την πορεία του συλλόγου μας, από εκείνους που προσπάθησαν για το καλύτερο…», γράφει. Και τι άλλο να πεις για κάποιον που απλά ήταν πάντα εκεί;
Ο Αντώνης δεν θα ξεχαστεί. Οι άνθρωποι που δίνουν, που στηρίζουν σιωπηλά, που αφήνουν αποτύπωμα στην καρδιά, δεν φεύγουν ποτέ. Ζουν στους τοίχους που έφτιαξαν, στις στιγμές που στήριξαν, στα βλέμματα που άφησαν πίσω.
«Καλό σου ταξίδι, Αντώνη Παπακωνσταντή, στην αιωνιότητα…»
Εκ μέρους του NaxosPress, ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένεια, στους φίλους, στους ανθρώπους του συλλόγου. Ένας καλός άνθρωπος δεν έφυγε απλώς.
Αναχώρησε, όπως του άξιζε: με σεβασμό, με μνήμη, με αγάπη.
